Πολλές φορές είναι το δεύτερο πλάνο σε ένα κάδρο που κάνει τη διαφορά. Συμπληρώνει την εικόνα, εστιάζει τη ματιά διαφορετικά, ενίοτε την κερδίζει περισσότερο και

σε κάνει να στρέφεις τον προβολέα στη γοητεία των β’ ρόλων που λέμε ενώ ταυτόχρονα μακραίνει τη λίστα με τους μικροήρωες της προσωπικής σου μυθολογίας. (φωτ. Ray Stevenson)

Στη συνέχεια, αυτούς τους μικρότερης εμβέλειας ήρωες σου - πόσες τιμές πια στον πρωταγωνιστή; -, τους αξιώνεις τις τιμές που δικαιούνταν ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν  κι έπειτα όταν ο ρόλος τους μοιάζει να τελειώνει (καλώς ή κακώς η ιστορία είναι αδηφάγα) και εξαφανίζονται κι αυτοί από το πλάνο, αναρωτιέσαι αν κάηκαν, χάθηκαν ή ζουν σαν βασιλιάδες κάπου στο πουθενά. 

Όταν τούτο συμβαίνει σε μένα, και συμβαίνει συχνά πυκνά, αναλαμβάνω δράση. Ψάχνω το κομμένο νήμα της πληροφορίας που ενώνει τις παγιδευμένες από δεκαετίες σε ενσταντανέ αγέραστες εικόνες τους (και φυσικά σε δίσκους βινυλίων, ήχους τους)  με τις σημερινές τους θέσεις στο χωρόχρονο. Έτσι άλλοτε προτρέχω σε άνευ ουσίας εικασίες ή ενστερνίζομαι φήμες και λαϊκούς μύθους που συντηρούν το πώς τους έχω εγώ στο μυαλό μου κι άλλοτε «ερευνώ» ερωτήματα όπως αυτό:

Τι ν’ απέγινε η Soo;

Μη ρωτήσεις ποια Soo. Μιλάω για το πιο διάσημο γυναικείο πρόσωπο της πανκ σκηνής. Τη θρυλική φιγούρα της Soo Lucas ή κατά κόσμον Soo Catwoman που θα ‘βρισκες κάτω απ’ όποια πανκ πέτρα κι αν σήκωνες απ’ το 1976 και μετά.  Κι αν στην πραγματικότητα δε θυμάσαι ή δεν έμαθες ποτέ πως την λένε έτσι, είναι σχεδόν σίγουρο πως η σιωπηλή πολυχρησιμοποιημένη εικόνα της με το χαρακτηριστικό κούρεμα-σήμα κατατεθέν το οποίο απαίτησε κι απέκτησε σε ένα κουρείο του Ealing, το έντονο μακιγιάζ, τα χειροποίητα ρούχα και τις γοητευτικά αυθάδικες πόζες βρίσκεται σταμπαρισμένη - οπτική δήλωση προσωπικής ελευθερίας και ατομικής έκφρασης - κάπου στο υποσυνείδητό σου. (Και όχι μόνο το δικό σου, πιθανολογώ πως κι ο Keith Flint των Prodigy από αυτήν εμπνεύστηκε την αντεστραμμένη μοϊκάνα του).

Joe Strummer, Soo & Mick Jones , Bob Gruen

Ήταν αρχές του 1976 όταν η άλλοστε συγκάτοικος του Sid Vicious βρέθηκε βυθισμένη ξαφνικά στην σκηνή που σύντομα θα ονομαζόταν punk ("Ποτέ δε μου άρεσε αυτή η ετικέτα" λέει η ίδια), κινήθηκε στις παρυφές των Bromley Contingent του Warhol-ικού «Εργοστάσιου» του Malcolm McClaren με τους παρατρεχάμενους λάτρεις των Sex Pistols  - η Soo αργότερα αρνήθηκε κάθε ανάμειξη σε αυτό -, φιγούραρε ουκ ολίγες φορές τόσο δίπλα στους Johnny Rotten, Sid Vicious, την  Siouxsie, τον Steve Severin, τον Simon Barker και τον Billy Idol, φωτογραφήθηκε με το δίδυμο των Strummer-Jones αλλά κυρίως χόρεψε, χτυπήθηκε και διασκέδασε μιαν εποχή αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας έγινε και η ίδια.

Στο παρακάτω φίλμ του 1978, με τίτλο "The Punk Rock Movie"  λίγο μετά την εμφάνιση των Clash  (και συγκεκριμένα από το 1:03:05) όπως και στο 0:31:40 πριν τους Wayne County & the Electric Chairs υπάρχουν δυο από τις δεκάδες (απόλυτα cool κατά τη γνώμη μου) καταγεγραμμένες εμφανίσεις της σε live ή ντοκυμαντερ της εποχής.

Η παραδόξως ντροπαλή Soo εξαφανίστηκε από τη σκηνή punk τον καιρό που κατέρρευσαν οι Pistols. Το πρώτο κύμα της άγριας πλευράς της δεκαετίας του 70 έφτανε στο τέλος της και εκείνη άφησε πίσω το εκκεντρικό της μακιγιάζ, ηρέμησε θα λεγες, έγινε μητέρα και αφοσιώθηκε στα παιδιά της. Είχε προλάβει ωστόσο να ασχοληθεί λίγο και με τους The Invaders, μια μπάντα (δε θα την έλεγα πανκ) από το Bradford, συμμετέχοντας τόσο στιχουργικά στα τραγούδια της μπάντας όσο και φωνητικά. Ένα δείγμα εντόπισα εδώ.

Ήταν λίγο μόνο αργότερα όταν κυκλοφόρησε η ταινία The Great RnR Swindle (1980) του Julian Temple. Το αμφιλεγόμενο φιλμ  (έργο με την αποκλειστική εποπτεία του McLaren, με απόντες τόσο τον Johnny Rotten που αρνήθηκε κάθε συμμετοχή, όσο και τον Glen Matlock - οι υπόλοιποι Pistols συμμετείχαν κανονικά) ψευδο-ντοκυμαντέρ παρωδία της μπάντας του (?). H Soo αρνήθηκε επίσης να συμμετάσχει. 

Αδιάφορο trivia θα μου πεις;

Όχι γιατί έκτοτε δεν είναι λίγες οι φορές που η εικόνα της Soo ταυτίζεται - τουλάχιστον σε όσους δεν έζησαν από κοντά την εποχή - λανθασμένα με εκείνη της νεαρής ηθοποιού που υποδύεται την περσόνα της, κάτι που την εξοργίζει μέχρι και σήμερα. "IT’S NOT ME!!" φωνάζει δικαίως, γιατί  πέρα από την παραχάραξη των γεγονότων που επιχειρεί ο ΜcLaren, στο εν λόγω φιλμ η νεαρή ηθοποιός που εμφανίζεται (αναίτια) γυμνή  είναι ανήλικη. Eίναι μόλις δεκατεσσάρων χρονών (γι αυτό άλλωστε στην τελευταία επανέκδοση της ταινίας έχουν προστεθεί  …ψηφιακά εσώρουχα  – δεν κατάφερα να εντοπίσω μέχρι τώρα τις επίμαχες σκηνές στη νέα κόπια). 

"Η κακομοίρα η μικρούλα φαίνεται εντελώς ταπεινωμένη!", λέει η Soo και συνεχίζει: "Θλίβομαι και απορώ τόσο γιατί ο σκηνοθέτης ( Julian Temple ) επέλεξε μια δεκατετράχρονη να υποδυθεί εμένα, που σημειωτέον ήμουν ήδη 22 το 1976, όσο και με την ίδια της τη μητέρα που αντί να την προστατέψει, την ώθησε να εμφανιστεί γυμνή στην ευαίσθητη ηλικία των 14. Αγγίζει τα όρια της παιδικής πορνογραφίας που αναπαράγεται ως “cool”  από blog σε blog.


Εντωμεταξύ στο δίκτυο πουλιούνται συχνά αφίσες/πορτραίτα της σε αστρονομικές τιμές, υπογεγραμμένα από τον αναρχικό-καταστασιακό Jamie Reid (το φωτογράφο-εικαστικό που ευθύνεται για τα κλασσικά πλέον εξωφυλλα των Sex Pistols, και που παρεμπιπτόντως μια σπουδαία έκθεση του με είχε ενθουσιάσει προ ετών στην Αθήνα) τα οποία στην πραγματικότητα απεικονίζουν την προαναφερόμενη ηθοποιό και όχι τη Soo. Κολάσιμο αν σκεφτείς ότι φέρουν την υπογραφή του J.R. Σ' αυτά τα πορτραίτα αναλαμβάνει η Soo αυτοπροσώπως να βάλει την πινελιά της (αν της το ζητήσεις), ...αποκεφαλίζοντάς τα πριν τα επιστρέψει στους εξαπατημένους αγοραστές.

Soo Catwoman Anarchy In The U.K Magazine 1976

Σεβόμενος ττην επιθυμία της να διαχειρίζεται η ίδια τα δικαιώματα τόσο των γραφόμενων της όσο και των φωτογραφιών της, της ζήτησα την άδεια να αναδημοσιεύσω/μεταφράσω κάποια στιγμιότυπα από τις διηγήσεις της και μου την έδωσε. Πήρα κιόλας (ή μάλλον άρπαξα) αυτήν την ευκαιρία να της θέσω και 5-6 (καμουφλαρισμένες σε 2-3) ερωτήσεις κι εκείνη είχε την ευγενή καλοσύνη να μου στείλει μετά από λίγο καιρό τις απαντήσεις της, μιας και η ίδια επιλέγει να ασχολείται που και που με fanzines και μικρομπλογς (σαν το δικό μου) αποφεύγοντας τα μεγάλα μέσα που "Διαστρεβλώνουν ή ερμηνεύουν αυτά που λες αλλιώς", όπως μου είπε.

 Μια μικρή συνέντευξη με την Soo Catwoman

 Κατά τη γνώμη σας, το πανκ υπήρξε πολιτική κίνηση αντιπολιτευόμενη τον τότε «μοντέρνο» τρόπο ζωής? 

S.C.: Όχι και ναι. Οι περισσότεροι φίλοι μου εκείνη την εποχή, το 1976, δεν ενδιαφερόντουσαν  πραγματικά για την πολιτική. Κι αυτό γιατί κανείς δεν λάμβανε υπ’ όψιν του τότε τις απόψεις των νεότερων. Ήταν μια πολύ διαφορετική εποχή. Παρ’ όλο που μερικές μπάντες είχαν πολιτικό στίχο, κανείς τους απ’ ότι ξέρω, δεν το πήγε ένα βήμα παραπέρα, σχηματίζοντας για παράδειγμα  κάποιο πολιτικό κόμμα, τουλάχιστον εκείνο τον πρώτο καιρό. Το πανκ σήμαινε πολλά/διαφορετικά πράγματα για καθέναν ξεχωριστά κι ότι αντιπροσώπευε για μένα τότε, πιθανόν να διαφέρει απ’ για ότι σήμαινε για όσους το υιοθέτησαν αργότερα.

 Πιστεύετε ότι ζει ακόμα το πανκ?

S.C.: Kατά τη γνώμη μου το πανκ εξακολουθεί  μεν να υπάρχει μα σε μια αναβαθμισμένη όμως εκδοχή. Ο χρόνος βλέπεις, αλλάζει τα πάντα αλλιώς όλα θα είχαν τελματώσει, θα έμεναν στάσιμα. Το πανκ πραγματικά δημιούργησε επιδραστικά κύματα που συνεχίζονται έως και σήμερα.

Θεωρώ πως η εικόνα της Soo Catwoman διατηρεί μετά από τόσα χρόνια τη δυναμική της και μάλιστα με αμείωτη επιρροή στην pop κουλτούρα. Καταρχάς θα συμφωνούσατε μαζί μου; Κι αν ναι γιατί πιστεύετε πως συνέβη αυτό; 

S.C.: Δεν αισθάνομαι βολικά να κομπάζω για τη δική μου …"σπουδαιότητα". Γενικά, δεν μου αρέσει να αξιώνομαι κανέναν ρόλο στηn "ποπ κουλτούρα" ιδιαίτερα αν σκεφτείς πως είναι μάλλον ένα σχετικά νέο φαινόμενο, πάρε υπόψη σου ότι το Διαδίκτυο δεν υπήρχε καν όταν τραβήχτηκαν αυτές οι φωτογραφίες.

 Ίσως θα ήταν σωστότερο να απευθύνει κανείς αυτήν την ερώτηση σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι επηρεάστηκαν από αυτή. Ωστόσο, μπορώ να σου πω πως αυτό που έκανα ήταν για μένα μια προσωπική έκφραση η οποία δεν εμπνεύστηκε από οποιοδήποτε στυλιστικό ή άλλο κίνημα.

Νομίζω πως το ότι η περσόνα της Soo παραμένει αξιομνημόνευτη, πιθανόν να οφείλεται  στο ότι η όλη εμφάνιση δεν ήταν δάνειο προηγούμενης εποχής ή ύφους και , ειδικότερα το χτένισμα, δεν θα μπορούσε ποτέ να χαρακτηριστεί «Φυσιολογικό». Ήταν «όλα ή τίποτα» Μερικοί το έχουν αποκαλέσει «γενναίο»(*).

Τι μουσική ακούτε αυτόν τον καιρό;

S.C.: Μου αρέσει να ακούω πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής. Ανέκαθεν ήμουν έτσι. Λατρεύω τα Blues, για παράδειγμα σήμερα το απόγευμα άκουγα John Lee Hooker. Μ’ αρέσει επίσης το metal, το rock καθώς επίσης και «ελαφρύτερα» είδη μουσικής.  Κάθομαι και απολαμβάνω Van Morrison ή παλιά Soul και μπάντες της  Tamla Motown όπως οι Four Tops, οι Ohio Players, οι Isley Brothers κλπ. Δε λέω όχι σε Reggae και Lovers Rock.

Αγαπημένες μπάντες και καλλιτέχνες;

Πάντα άκουγα πολλά είδη μουσικής, πριν κατά τη διάρκεια και μετά το πανκ. Η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα. Κάποιες φορές πηγαίνω να δω τις συναυλίες  των παιδιών μου. Έχουν μια σχετικά άγνωστη μπάντα που τη λένε 'Good Weather Girl'. Ελπίζω κάποια μέρα να ακούσεις περισσότερα γι αυτούς ;).

Σας ευχαριστώ πολύ.

(*) στb: Νομίζω αναφέρεται στον Johnny Lydon που ξεχωρίζοντάς την ανάμεσα στους Λονδρέζους punks, είχε πει: “It took skill, style and bravery – to look like a cat”.

 Σιωπηλή σήμερα η Soo, μακριά από τις μέρες του πανκ, τους προβολείς και του συμπαρομαρτούντος hype, περνά τις μέρες της με τα δύο της παιδιά τον Shem και την Dion, σε μια ήρεμη οικογενειακή ζωή που απέχει παρασάγγας απ' ότι θα μπορούσες να φανταστείς για όσους γνώρισαν κάτι πολύ περισσότερο από τα 15 λεπτά δημοσιότητας που θεωρητικά τους αναλογούσαν.

Διατηρεί τούτο το site με την επωνυμία της που δικαίως νέμεται (εμπορικά ή μη) το όνομά της (αντί να το κάνουν κάποιοι άσχετοι αντ’ αυτής και εις βάρος της όπως παλιότερα), τις ιστορίες που έχει να διηγηθεί απ' τα ...παλιά, και φυσιολογικότατα το σήμερά της αφήνοντας αραιά και που (στο ενσωματωμένο blog της) χαραμάδες που μπορείς να διαβάσεις τις απόψεις της για τη ζωή, το θάνατο (ιδιαίτερα εκείνον αγαπημένων της προσώπων).

 
Όσο για την αξέχαστη εικόνα της, αυτήν την έχει αφήσει στα χέρια της κόρης της Dion, να τη διαχειρίζεται κατά το δοκούν στο ηλεκτρονικό κατάστημα με τ'όνομα DOTTY REBEL με τα χειροποίητα σταμπαρισμένα t-shirt και άλλα συναφή παραφερνάλια.

Ο lemonostiftis ξαναθυμάται τα παλιά του κείμενα.

Εκπομπή: «στον Λεμονοστίφτη» Παρασκευή 10:00πμ - 12¨00 πμ