11+1 ιστορίες πολυτραγουδισμένων ανθρώπων που κανείς δε θα τούς θυμόταν
Διάσημοι ήρωες των απανταχού μουσικόφιλων και όχι μόνο, πασίγνωστες περσόνες που στοιχειώνουν στο πέρασμα των δεκαετιών, άλλοτε με τις δραματικές και άλλοτε
(σπανιότερα) με τις αστείες τους ιστορίες, δισεκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα από εκείνα που αποκωδικοποιούν τον ήχο.
Ο λόγος για τα πολυτραγουδισμένα ονοματεπώνυμα των πρωταγωνιστών και των πρωταγωνιστριών που δε μπήκαν στη ζωή μας μέσα από σελίδες βιβλίων ή μικρές και μεγάλες οθόνες αλλά γνωριστήκαμε και τους κάναμε δικούς μας ανθρώπους σε δίσκους βινυλίου, σε γεμισμένες τραγούδι το τραγούδι κασέτες και σε ipods.
Από τη μια, χαρακτήρες πραγματικοί, τυχαίοι θα έλεγες άνθρωποι που έζησαν σε διαφορετικές εποχές και – άθελα τους - κατάφεραν να ξεφύγουν από τη συλλογική λήθη στην οποία καταλήγουν οι εκπρόσωποι του ανθρώπινου είδους που φεύγουν δίχως να μεγαλουργήσουν. Κι από την άλλη πάλι, χαρακτήρες της φαντασίας, γόνιμη σπορά των μουσών στις κεραίες εμπνευσμένων καλλιτεχνών που τους έδωσαν υπόσταση πριν τους χαρίσουν κι αυτοί με τη σειρά τους είτε στα αυτιά μας είτε στα χείλη των πιο καλλίφωνων εξ ημών.
Είναι ο Bobby McGee και η Eleanor Rigby. Είναι η Janie Jones και τόσοι άλλοι των οποίων τα ονόματα έγιναν αθάνατα συνθήματα και συναισθήματα, πλεγμένα σε τίτλους και στίχους τραγουδιών. Ποιες είναι όμως οι ιστορίες τους;
1 . David McWilliams - The Days of Pearly Spencer
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τον αξιότιμο κ Spencer ο οποίος καθαυτός φαίνεται να μην υπήρξε ποτέ. Στη σχεδόν ντοκυμαντερίστικη του στιχουργική o David McWilliams προσωποποιεί στο συναρπαστικό αυτό anthem της δεκαετίας του 60 τις περιπέτειες των κατατρεγμένων από τα βάσανα ανθρώπων, των βουτηγμένων στο φθηνό αλκοόλ, όσων έπαιξαν και έχασαν στο παιγχνίδι της ζωής, όσων ζουν στη σκοτεινή πλευρά μιας αμερικάνικης κωμόπολης, της Ballymena στο πρόσωπο του ανύπαρκτου κ. Pearly Spencer.
Παρόλα αυτά δε λείπει η άποψη των κοντινών στον συνθέτη ανθρώπων που υποστηρίζουν πως ο McWilliams στο τραγούδι αυτό περιγράφει δυο υπαρκτά πρόσωπα. Πως 'φορτώνει' καμουφλαρισμένα στον πρωταγωνιστή του, τους βίους δυο γυναικών που έζησαν με αντίστοιχο τρόπο τις ζωές τους στη γενέτειρά του.
Όπως και να έχει όμως η αληθινή πηγή έμπνευσης το τραγούδι δεν παύει να είναι ένα ψυχεδελικό κομψοτέχνημα (σε όποια διακευή κι αν το ακούσεις, είτε των Vietnam Veterans, του Marc Almond ή της Caterina Caselli) που χάρισε - ποιος το περίμενε; - την αθανασία στον άμοιρο Pearly Spencer.
2. The Beatles -Eleanor Rigby
Ίσως η πιο διάσημη έστω και μετά θάνατον γυναίκα που δεν υπήρξε ποτέ. Γέννημα κυρίως του ταλέντου του Paul McCartney η μοναχική Eleanor Rigby για την οποία αρχικά είχε επιλεχθεί το ονοματεπώνυμο Daisy Hawkins. «Ξαναβαφτίστηκε» όμως κατά τέτοιο τρόπο ώστε το ονοματεπώνυμό της να ακούγεται τυχαίο και φυσικό.
Δανείστηκε, λέει ο Paul, το επώνυμο από τα καταστήματα «Rigby and Evens Ltd Wine and Spirit Shippers» ενώ με το μικρό της όνομα τίμησε την ηθοποιό Eleanor Bron. Άλλαξε επίσης και το όνομα του δευτεραγωνιστή του τραγουδιού σε "Father Mackenzie" από το πρωτότυπο "Father McCartney" για να μην έχει μπελάδες με τον …πατέρα του.
Αυτή ήταν η επικρατούσα θεωρία για το πασίγνωστο τραγούδι των Beatles, τουλάχιστον μέχρι την αποκάλυψη της εύρεσης του τάφου της πραγματικής Ελεονόρας. Γεννημένη το 1895 η πραγματική Eleanor (Whitfield το επώνυμό της), σύζυγος του Thomas Woods, έζησε μια ζωή που δεν απείχε από εκείνη που περιγράφεται στο τραγούδι, παντρεύτηκε - μεγαλοκοπέλα για την εποχή εκείνη - στα 35 της τον σιδηροδρομικό Thomas Woods και πέθανε άκληρη σε ηλικία μόλις 44 χρόνων.
Ο εκ της μητρός παππούς της, John Rigby, επέμενε – και εισακούστηκε ως συνηθιζόταν - μετά το θάνατό της να λάβει το Rigby ως εκείνο το επώνυμο που θα της επέτρεπε να ταφεί στον οικογενειακό τάφο. Έναν τάφο που βρίσκεται στον αυλόγυρο της εκκλησίας του Αγ. Πέτρου στο Λίβερπουλ, και το περίεργο είναι πως σε αυτήν την εκκλησία πρωτοσυναντήθηκαν πιτσορικάδες ο John Lennon με τον Paul McCartney.
3. Van Morrison - Linden Arden Stole the Highlights
Ο περίεργος Ιρλανδικός μύθος που θέλει τον εκπατρισμένο Linden Arden, τον άντρα που αγαπούσε τον πρωινό ήλιο και στις φλέβες του έτρεχε ουίσκι, στοίχειωσε το μυαλό του συντοπίτη του Van Morrison σα φάντασμα.
Κι έτσι ο Van το 1974 στιχουργεί και προβάλλει τη συλλογική μνήμη του Ιρλανδικού μεταναστευτικού ρεύματος στις ΗΠΑ στην ψυχοσύνθεση εκείνου του μυθιστορηματικού χαρακτήρα που τ’ άρεσε να πίνει τα κέρατά του, να πηγαίνει στην εκκλησία και …να κόβει με το τσεκούρι του τα κεφάλια όσων έχωναν τη μύτη τους στο παρελθόν του. Όλα αυτά στους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο.
4. Janis Joplin - Me and Bobby McGee
Φελλινικός όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο καθώς πηγή έμπνευσης σύμφωνα με τον συνθέτη του, τον Kris Kristofferson υπήρξε το La Strada του Ιταλού σκηνοθέτη ο Bobby McGee. Ένας χαρακτήρας θεωρητικά ανύπαρκτος (;), ένας ρόλος που γράφτηκε κατά παραγγελία και ίσως γι αυτό και συγκεντρώνει σε ένα μόνο πρόσωπο καθολικά την έννοια της λέξης εραστής (ή ερωμένη). Αυτός/η με τον/την οποίο/α μοιράζεται ζωή, σώμα και ψυχή, αυτός/η που σου κρατά το χέρι, που σε νοιάζεται, που δε θα θελήσεις ποτέ – μα ποτέ - να χάσεις και κυρίως αυτός/ή που θα ταξιδέψετε τραγουδώντας παρέα προς την ελευθερία. Ιδίως όταν δεν θα έχετε πια τι άλλο να χάσετε.
Το δισυπόστατο του φύλου στην παραπάνω παράγραφο δεν οφείλεται μόνο στο ότι αρχικά ο Bobby ήταν η Bobby αλλά κυρίως στο ότι επιλέχτηκε το όνομα αυτό γιατί μπορεί να το φέρει τόσο ένας άντρας όσο και μια γυναίκα δίνοντας (εμπορικό τρικ αυτό) τη δυνατότητα στο άσμα να τραγουδιέται από φωνές ανεξαρτήτως του φύλου του/της κατόχου.
Το δε όνοματεπώνυμο ανήκει σε μια γραμματέα της δισκογραφικής που στέγαζε μουσικά τον Kristofferson, την Bobbi McKee!
5. Tom Waits - Tom Traumbert's Blues (Four Sheets To The Wind In Copenhagen)
Ποιος ήταν αλήθεια ο Tom Traubert; Κάποιος φίλος, φίλου, φίλου του Tom Waits (λένε οι θρύλοι που διαχέονται μεταξύ των μουσικόφιλων), που πέθανε στη φυλακή. Κάποιος φίλος, φίλου, φίλου που ξόδεψε όλη την προηγούμενη, πληγιασμένη ζωή του περιφερόμενος στις φτωχογειτονιές των άρρωστων και των απόκληρων. Σε δρόμους που τριγύρισε και ο ίδιος ο Waits μεθώντας και ξερνώντας για να γνωρίσει από πρώτο χέρι τις αντανακλάσεις του κ. Traubert πριν γράψει τους κινηματογραφικά συναρπαστικούς στίχους του υπέροχου και εμβληματικού αυτού τραγουδιού.
Κι αν θέλουμε να εξετάσουμε την καταγωγή του Tom Traubert, θα εικάσουμε πως είναι μάλλον Αυστραλός μιας και το ρεφραίν του τραγουδιού στηρίζεται στον ανεπίσημο εθνικό ύμνο της χώρας των καγκουρό το Waltzing Matilda.
6. Marianne Faithfull - The Ballad Of Lucy Jordan
Πάμε στην περίπτωση της Lucy Jordan τώρα. Μιας γυναίακας που θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε από τις χιλιάδες νοικοκυρές που μέχρι την ημέρα που ανέβηκε στη στέγη του σπιτιού της σπέρνοντας φωνές και κατάρες στους περαστικούς δεν διέφερε σε τίποτε από οποιαδήποτε άλλη μεσοαστή: Ο σύζυγος στη δουλειά, τα παιδιά στο σχολείο, η τηλεόραση, τα λουλούδια στο βάζο, το φαγητό στο φούρνο και όλα τα νεανικά της όνειρα ματαιωμένα.
Λίγο πριν όλα αρχίζουν να στροβιλλίζονται και χαθούν σε ένα πορτοκαλί fade out στο κρεβάτι του τοπικού ψυχιατρείου, η Lucy απολαμβάνει – δεμένη στην καρότσα του ασθενοφόρου - την κούρσα που πάντα ονειρευόταν στους δρόμους …του Παρισιού.
Κατά την προσωπική μου άποψη δεν είναι απίθανο ο Shel Silverstein, ο συνθέτης του τραγουδιού να εμπνεύστηκε από τα παρεμφερούς θεματολογίας «Ημερολόγια της Ήντιθ» της Πατρίσια Highsmith πριν το παραδώσει στην μία και μοναδική Marianne που κυριολεκτικά ενσάρκωσε τη Lucy.
7. Τhe Kinks - David Watts
Τυπική περίπτωση πετυχημένου από τα γεννοφάσκια του τύπου ο David Watts. Γοητευτικός, αθλητικός, με ηγετικά προσόντα και «κάτοχος» μιας άνετης, ανέμελης και ευχάριστης ζωής. Και προπάντων υπαρκτός. Όλα όσα συνετέλεσαν και δικαιολόγησαν δηλαδή την εκδήλωση κατάφορης ζήλειας προς το πρόσωπό του που ένιωσε το ασχημομούρικο εργατόπαιδο του διπλανού θρανίου, ο συμμαθητής του (ο μεγάλος και τρανός κατ’ εμέ) Ray Davis.
Μια ζήλια που οι πηγές της ενίοτε αναζητούνται και σε έναν υποβόσκοντα ερωτισμό. Γεγονός που δεν το λεν οι ‘κακές γλώσσες’ μόνο αφού ο κ. David Watts συχνά εξεδήλωνε ένα κάποιο ρομαντικό ενδιαφέρον προς τον αδελφό (και έτερο μέλος των Kinks), τον δηλωμένα αμφισεξουαλικό Dave.
Έξοχη και η διασκευή των Jam φυσικά.
8. The Dukes Of Stratosphear - You are a good man Albert Brown
Πάμε τώρα στον καλό άνθρωπο, τον Albert Brown τον ήρωα των Dukes Of Stratosphear που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από κάποιο τραγούδι των Kinks τόσο ο ίδιος όσο και η μουσική που πλαισιώνει την ωδή σε αυτόν.
Ο μεθυσμένος κ. Albert με το κοινότατο επώνυμο που κάποτε πολέμησε στον πόλεμο, εκεί που χρειάστηκε να σκοτώσει κι αυτός μερικούς ανθρώπους, τώρα κερνάει, πεσμένος στα πατώματα, άλλη μια γύρα τους θαμώνες του μπαρ. Ο καλός κ. Albert είναι η ενσάρκωση ενός – δύσκολα θα τον έλεγες αξιοπρεπή – ξεπεσμού με το αλκοόλ να είναι τόπος εξορίας του συνταξιούχου, που κρύβουμε (σχεδόν) όλοι μέσα μας, ηλικιακά, εργασιακά ή πνευματικά.
Εμπνευσμένος σύμφωνα με τους συνθέτες του από ένα διήγημα του Φραντς Κάφκα (In The Penal Colony), ο με τον τρόπο του ψυχεδελικός αυτός χαρακτήρας όμως είναι κατά το ήμισυ μόνο φανταστικός. Με το όνομα Albert Brown υπήρχε ένας Αμερικανός βετεράνος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (1905 –2011) ο οποίος μάλιστα ήταν από τους τελευταίους εναπομείναντες επιζώντες της διαβόητης πορείας θανάτουτου Bataan που υπέβαλε ο αυτοκρατορικός στρατός της Ιαπωνίας δεκάδες χιλιάδες αιχμαλώτους.
Ίσως επίση ο τίτλος να είναι μια παράφραση της βασισμένης στους χαρακτήρες του Peanuts του κομίστα Charles M. Schulz, «You're a Good Man, Charlie Brown» του 1967.
9. Pink Floyd - Arnold Lane
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον και στην κατηγορία των υπαρκτών προσώπων ανήκει ο ψυχεδελικός σουρεαλιστικός και μυστηριώδης κ. Arnold Layne. Ο διαβόητος κατά Floyd κ Layne που έκανε την αγάπη του για cross-dressing χόμπι, κλέβοντας για ίδια χρήση σουτιέν και γυναικεία εσώρουχα από τις απλωμένες μπουγάδες των γειτονισσών του (των μανάδων του Syd Barrett και του Roger Waters συμπεριλαμβανομένων - .
Τουλάχιστον στη διαδραματιζόμενη μέσα στο τραγούδι υπόθεση ο Arnold την πατάει και συλλαμβάνεται, στην πραγματικότητα κανείς δε γνωρίζει την τύχη του όμως.
Όλα αυτά στα πέριξ της ευρύτερης περιοχής του Cambridge.
10. The Allman Brothers Band - In Memory of Elizabeth Reed
Υπαρκτό πρόσωπο. Χειραφετημένη και σπουδαγμένη καλλονή, αγρότισσα, σύζυγος του ομοσπονδιακού λοχαγού Briggs Napier και μητέρα 12 παιδιών η Elisabeth Reed.
Με το σύζυγό της, τον πρώην ομοσπονδιακό λοχαγό Briggs Napier λειτούργησαν μάλιστα μια pub στις αρχές του 1900. Σύμφωνα με τα αρχεία των ΗΠΑ, γεννήθηκε τον 19ο αιώνα (1845) και πεθαίνοντας πλήρης ημερών το 1935, τάφηκε στο νεκροταφείο του Rose Hill. Εκεί που μαζεύονταν οι Allman Brothers και εκμεταλλευόμενοι την απόλυτη ησυχία του εμπνέονταν και συνέθεταν τις μουσικές τους.
Ο κιθαρίστας της μπάντας Dickey Betts επέλεξε τυχαία το όνομα της Elisabeth Reed από τα εκατοντάδες μνήματα για να τιτλοφορήσει την επτάλεπτη αυτή ορχηστρική του σύνθεση μη θέλοντας να αποκαλύψει το όνομα του ανθρώπου που πραγματικά τιμούσε συνθέτοντάς το.
Για την ιστορία, όχι μακριά από τον τάφο της Elisabeth Reed, βρίσκονται πλέον θαμμένοι οι Berry
11. Dexy's Midnight Runners - It's o.k. John Joe
Εδώ, ο John Joe, ο ήρωας του τραγουδιού των Dexys υπήρξε πραγματικά. Μόνο που ήταν κορίτσι και πιθανότατα να ήταν μόνο λόγω ποιητικής αδείας που ο αμφισεξουαλικός Kevin Rowland του άλλαξε το φύλο.
Η Johanna λοιπόν, την οποία συνάντησε κάποτε στη Σουηδία – άγνωστο αν είναι Σουηδή - έπειτα από μια σύντομη μόλις γνωριμία πήρε το θάρρος και του έστειλε ένα μήνυμα ρωτώντας τον ένα απλό ερώτημα: «Πιστεύεις στην αγάπη;»
Όντως πιστεύω στην αγάπη, της απάντησε, παρότι δεν ξέρω τίποτα για αυτή. Ξέρω μόνο πως είναι να εξαρτάσαι από τους ανθρώπους. Την αμέσως επόμενη στιγμή το ίδιο αυτό το απαντητικό του γράμμα το μελοποίησε και το έβαλε στο δίσκο με τον οποίο επέστρεψαν στη δισκογραφία πολλά χρόνια μετά το τελευταίο τους πόνημα οι αγαπημένοι μου Dexys.
Εδώ μπορείς να ακούσεις την πρώτη version του τραγουδιού. το εξίσου συγκινητικό "It's ok Johanna".
12. Συνθετικοί – Σταύρος Κοσμά Πέτρης
Ο καταραμένος αυτόχειρας, ο ξαναβαφτισμένος για ευνόητους λόγους Σταύρος Πέτρης του Κοσμά, και η παλιά και τραγική του ιστορία έρχεται να συμπληρώσει τέλος τούτη τη λίστα. O νησιώτης που ήθελε να τον λένε 'Άνεμο' έζησε 103 χρόνια πριν εξουθενωμένος από τα οσα κακά του συνέβαιναν.
Το μόνο παραπάνω στοιχείο που κατάφερα να σταχυολογήσω μέσα από τα απέραντα χάη του διαδικτύου είναι πως το "Σταύρος Κοσμά Πετρής” βγήκε απο μία πραγματική συζήτηση που είχαν κάποιοι ηλικιωμένοι θαμώνες σε ένα καφενείο στην Δραπετσώνα και στο οποίο έτυχε να βρίσκεται λαθρακουστής ο Αποστόλης Λοβέρδος, ο στιχουργός του συγκεκριμένου τραγουδιου,ο οποίος και την κοινώνησε προς τα έξω.
Ρώτησα για περισσότερες πληροφορίες για το 'Σταύρο Πέτρη του Κοσμά', τον έτερο Συνθετικό, τον Διονύση Αυγερινό και αυτός μου επιβεβαίωσε την ιστορία. Παραθέτω την απάντησή του: " Το ονομα Σταυρος (του) Κοσμα Πετρης ειναι συμβολικο. Ειναι μια ιστορια που ειχαμε ακουσει σε ενα καφενειο στην Δραπετσωνα και αναφεροταν σε εναν πολυ ευαισθητο και απροσαρμοστο ανθρωπο σε ολες τις κοινωνικες προσταγες. Σαν φυση ηταν πολυ ελευθερος και πολυ ανατρεπτικος. Το αποτελεσμα ηταν να απομονωθει απ ολους και ολα και καποια στιγμη δεν αντεξε και αυτοκτονησε με μαχαιρι. Ολα αυτα συνεβησαν 80 χρονια πριν τοτε που ακουσαμε την ιστορια του. ηταν το 1992"
Πλέον έχω δυστυχώς τη σιγουριά πως ο 'Σταύρος' και η τραγική του ιστορία είναι αμφότερα αληθινά μέχρι το κόκκαλο.
λεμονοστίφτης
ΥΓ. Ποιούς μπορεί να έχω ξεχάσει; Κάθε υπενθύμιση κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη ώστε να φτιάξουμε παρέα το 'Ακόμα 11+1 ιστορίες ..."
υγ. Η λίστα αρχικά ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη, αποφάσισα όμως να αφήσω εκτός όλες εκείνες τις καταγραφές που αφορούσαν πρόσωπα τα οποία μπορεί εγώ να μην γνώριζα (όπως αποδείχτηκε) μεν, παρόλο που υπήρξαν ιστορικά και κάποια πό αυτά διάσημα (ακτιβιστές, καλλιτέχνες. δολοφόνοι, παρουσιαστές κλπ), δε.
- Δημιουργήθηκε στις