Επικαλούμαστε το όνομά του όταν θέλουμε να δείξουμε την ενόχληση, την έκπληξη ή και τον θυμό μας. Σε συγκεκριμένα πλαίσια μάλιστα, η λέξη ‘Jesus’ εκλαμβάνεται ως προσβλητική ή απρεπής, κάτι με το οποίο πάντα έπαιζαν τα δύο αδέρφια από τη Σκωτία.

Από τις θορυβώδεις μέρες στις αρχές της δεκαετίας του 80 έως την προχθεσινή μέρα που είχαμε τη χαρά να τους ξαναδούμε στο Gazarte, πολλά έχουν αλλάξει, πολλά έχουν μείνει ίδια. Ο συνδυασμός από τις pop μελωδίες, τα δαιδαλώδη επίπεδα θορύβου και την παραπονιάρικη χροιά της φωνής του Jim Reid, που ακόμα και ένας πονόλαιμος δεν μπόρεσε να καταβάλει, αποδείχθηκε ο κατάλληλος για μια ακόμη εμφάνιση του γκρουπ που δίχως άλλο δεν λογίζεται μονάχα ως μια ωραία αναδρομή στο παρελθόν.

Με το πέρασμα του χρόνου εμφανές μεν, ιδίως στον William, οι Jesus ‘n’ the Mary Chain δεν άφησαν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, ούτε των προθέσεων, ούτε της ικανότητάς τους να προσφέρουν μια μοναδική, μουσική εμπειρία στους οπαδούς τους. Με αρκετά νέο κόσμο που ήξερε τους στίχους σχεδόν όλων των τραγουδιών τους, οι Jesus περιδιάβηκαν τα 40 χρόνια της μουσικής τους διαδρομής, με συνέπεια σ’ όλα αυτά για τα οποία μας γοητεύουν τόσα χρόνια: ηχητικές ακροβασίες στα πάθη, τις αδυναμίες και τις βαθύτερες εξομολογήσεις μας. Από τα πιο σκοτεινά μέρη και τις βροχερές μέρες του Darklands έως τη γλυκόπικρη επίγευση έντονων στιγμών όπως αυτές αποτυπώνονται στο Some Candy Talking ή το Just like Honey, οι Jesus ήταν εκεί, να γιορτάζουν το εφήμερο, μετωπικά, περπατώντας δίπλα μας, νοσταλγικά, χωρίς να μετανιώνουν ή να θρηνούν για περασμένες στιγμές – μέρες.

Ο κλειστός χώρος, έστω και το ζεστό εκείνο πρώτο βράδυ των εμφανίσεών τους στην πόλη μας, μπόρεσε να συσφίξει περισσότερο τους δεσμούς μας με το γκρουπ, ο τραγουδιστής του οποίου αποδείχτηκε πιο επικοινωνιακός απ’ όσο τον ξέραμε. Ευγενικός, κάνοντας τις (περιττές) συστάσεις, απολογητικός για τη φωνή του, επεξηγηματικός και ενθαρρυντικός (για ένα encore), ο Jim, μαζί με τον William, που η άψογη συνεννόησή τους δείχνει ότι έχουν αφήσει τις περίφημες κόντρες τους στο παρελθόν, και η άρτια μπάντα τους, μας παρηγορούν πως το πέρασμα του χρόνου μπορεί να είναι αξιοπρεπές και ομαλό, ιδίως για όσους δεν διστάζουν να διαφέρουν σε έναν σαθρό κόσμο.

Τι κι αν έλλειψαν τα γυναικεία φωνητικά ή θέλαμε λίγο ακόμα; έναν μικρό ακόμα περίπατο στα ηχητικά μονοπάτια του Honey’s Dead ή το Sound of Speed για παράδειγμα. Ας μην είμαστε ασεβείς. Ήταν μια υπέροχη μουσική βόλτα.

Εύη Μπίρμπα
(για το Strummer radio)