ΜΕΝΤΑ & Tony Bluebird: αναφορά από το live στο Under Athens

 Μια άποψη για τη ζωντανή εμφάνιση των MENTA και Tony Bluebird όπως καταγράφηκε από τον μυστικό μας ανταποκριτή.  

Να σας πω την αλήθεια, δεν ήμουν ακριβώς γεμάτος ανυπομονησία για να δω το συγκεκριμένο live, και έμαθα γι' αυτό τυχαία ακριβώς μια μέρα πριν γίνει. Από παλιά θυμόμουν τους ΜΕΝΤΑ, δεν μου είχαν αφήσει όμως τότε κάποια ιδιαίτερη αίσθηση - είχα επισκεφθεί ένα παλιότερο live κάποτε στα αρχαία χρόνια, και μου είχαν φανεί τότε υπερβολικά θετικοί για τα γούστα μου. Για να μην πολυλογώ, και αυτή την φορά δεν πρόλαβα να δω όλο το live, είδα το support, τον Tony Bluebird, και πρόλαβα τα πρώτα 5 τραγούδια των ΜΕΝΤΑ.

Κατ' αρχάς, μου άρεσε ο χώρος, καθώς δεν νομίζω να έχω πάει κάπου κεντρικότερα και "κοσμικότερα" από εκείνο το σημείο - γωνία Ιπποκράτους και Πανεπιστημίου, και Σάββατο βράδυ κιόλας. Πολύ ευγενικοί και συμπαθείς άνθρωποι, το λέω χωρίς να έχω ανταλλάξει κουβέντες - απλώς αισθάνθηκα αρκετά ασφαλής. Το Under Athens είναι ένα μακρόστενο και όχι πολύ μεγάλο υπόγειο με την είσοδο μέσα σε μια στοά (κανονικά κρυμμένο). Είχαν στρώσει ένα μεγάλο μέρος του πατώματος με όμορφα περσικά (τύπου) χαλιά, κάτι που με έκανε να αισθάνομαι πως βρέθηκα σε ένα σπιτικό πάρτυ. Είχαν αξιοποιήσει με ωραίο τρόπο παλιές ακτινογραφίες που πάντα σκεφτόμουν πως είναι από τα πιο άχρηστα πράγματα που μπορεί να μαζέψει κανείς σπίτι του.

Το live ξεκίνησε καμία ώρα μετά από την ανακοινωθείσα ώρα εισόδου, και ενώ ο κόσμος ακόμα μαζευόταν σιγά σιγά. Ο Tony Bluebird μοιάζει με τα παιδιά της εποχής του - ένα συνονθύλευμα από goth, emo και pop στοιχεία που δεν ακούγονται ούτε μοιάζουν παράταιρα. Μου έκανε εντύπωση ότι η σκηνική παρουσία του project απαρτιζόταν από 2 άτομα - τον ίδιο και τον κιθαρίστα του. Αντί να αρκεστούν σε κάτι ακουστικό ή πιο "minimal", είχαν επιλέξει να έχουν σε playback την υπόλοιπη ενορχήστρωση, η οποία ακουγόταν αρκετά πλούσια/καλή, χωρίς να πρωτοτυπεί. Σε όλα τα τραγούδια και ανάμεσά τους, ο Tony συνέχιζε να επικοινωνεί με τον κόσμο και ήταν αρκετά ευχάριστος, και θετικός (πλέον ίσως να έχω γίνει ανθεκτικός σε μια τέτοια θετικότητα) αφού έχει αλλάξει 5 στυλ μουσικής (σχήμα λόγου, αλλά μπορεί να πλησιάζει αυτό την αλήθεια) - έχω σημειώσει κιόλας να τσεκάρω το “ζωντανοί νεκροί” (απόδειξη του ότι μου άρεσε αρκετά ώστε να κάνω την κίνηση). Τα τραγούδια του μου φάνηκε να έχουν έντονη ειρωνική (και αυτοκριτική/περιπαικτική) διάθεση, χωρίς να είναι δηκτικά - γι' αυτό μου θύμισαν κάτι παραπάνω από απλώς τραγούδια - σαν να λέμε ότι είχε μια συγκεκριμένη περσόνα και έδινε μια παράσταση, επικοινωνώντας ωστόσο αρκετά με το κοινό. Ίσως να θυμήθηκα τον John Maus και ομοίους, για να κάνω μια προσπάθεια σύγκρισης – χωρίς να θέλω να πω πως μοιάζουν.

Στην συνέχεια βγήκε το κυρίως γκρούπ. Επίσης έδιναν την εντύπωση πολύ γλυκών και ευγενικών ανθρώπων. Φαινόταν ότι έχουν καλή διάθεση καθώς, σύμφωνα με αυτά που είπαν, είχαν να παίξουν από το 2019. Ξανά εδώ μετά από καραντίνες, γενοκτονίες και πολέμους, όπως λακωνικά και με λίγο πικρία προλόγισε ο τραγουδιστής τους (που έπαιζε και μπάσο, αν δεν κάνω λάθος - καθώς εκείνη την στιγμή πλέον ο κόσμος είχε μαζευτεί και δεν έβλεπα καλά καλά την σκηνή).

του μυστικού ανταποκριτή μας

Ο ήχος ήταν πολύ καλός και καθαρός, είχαν δέσιμο μεταξύ τους και η μουσική είχε αρκετά περιπετειώδη περάσματα που δεν σε άφηναν να βαρεθείς. Αρκετά κιθαριστικοί – τουλάχιστον σε αυτά που πρόλαβα να ακούσω. Ήταν μπροστά η φωνή και μου θύμισε λίγο την σαφήνεια των Xaxakes. Επίσης τα πλήκτρα έδιναν ένα έντονο χρώμα και μου έμειναν σαν ένα από τα κύρια στοιχεία του live. Κάποια στιγμή νομίζω πως άκουσα και κάτι που έμοιαζε με σαξόφωνο, χωρίς να μπορούσα να καταλάβω αν ήταν πλήκτρα και αυτό. Στίχος ελληνικός και οικείος - ίσως να το χαρακτήριζα ως αφηγηματικό και προσωπικό - δεν άκουσα / δεν συγκράτησα έντονα ρεφραίν και επαναλήψεις.

Συνολικά το live αυτό ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα - και σίγουρα μου μένει σαν μια καλή ανάμνηση και προτροπή για επαναπροσέγγιση (… να πω την κοτσάνα μου τώρα; ) με την γεύση της ΜΕΝΤΑ.