Μολονότι το συγκρότημα έχει πάψει να υπάρχει εδώ και 2 σχεδόν δεκαετίες (!) και μέχρι τέλους έμεινε αδισκογράφητο, ακούγοντάς τους ένιωσα την άγρια χαρά της ανακάλυψης ενός φρέσκου ήχου. Ο λόγος για τους My Own Devices

(ή ας τους λέμε M.O.D.)

« Ίσως να σου αρέσουν/δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ»

Η αίσθηση της ηλιόλουστης pop από τα τέλη της δεκαετίας του '90, τραγούδια που άνετα θα συμπλήρωναν συλλογές με χαμένα διαμαντάκια της ελληνικής indie σκηνής, αθωότητα, γνήσια DIY αισθητική στην παραγωγή, μελωδίες που φέρνουν στο μυαλό την indie pop της Βρετανίας αλλά κι εκείνη της Αυστραλίας/Νέας Ζηλανδίας είναι μερικές μόνο από τις - καλώς εννοούμενες εδώ - στερεότυπες εκφράσεις ενός δισκοκριτικού με τις οποία οφείλω να παρασημοφορήσω τις 8 συνθέσεις των MOD.

Βρίζοντας τη δισκογραφική κακοδαιμονία όπως επιβλήθηκε από την εγχώρια μουσική βιομηχανία σε πάμπολλα συγκροτήματα ανά τις δεκαετίες, πατάω στα όρια του ενθουσιασμού το play εκ νέου.

Στο repeat λοιπόν, και πάμε από την αρχή με το “Trash Can Romance” κι έπειτα το “Bye Bye” και ….

με την τιμή να είμαι από τους πρώτους που τους ακούει/ανακαλύπτει εδώ και πολλά χρόνια (και την πρωτόγνωρη περηφάνια της κατοχής των ψηφιακών αρχείων mp3) μιλάω με τον Θεμιστοκλή Κυριαζή, τον οργανίστα τους και στη συγκεκριμένη περίπτωση χρισμένο εκπρόσωπό τους.

Αφού τον συγχαίρω για την καλή δουλειά και τον ευχαριστώ για τη συγκίνηση που ένιωσα ακούγοντάς τους, τον παρακινώ να ανέβουν– επειγόντως - οι ηχογραφήσεις των M.O.D. στο bandcamp κι ακολούθως ξεκινά μια μικρή κουβέντα/παρουσίαση του συγκροτήματος των M.O.D. το όνομα των οποίων δεν έχει καμία σχέση – όπως με διαβεβαίωσαν - με το τραγούδι των Pet Shop Boys

Ποια ήταν τα μέλη του συγκροτήματος;

Θ. Κώστας Καλαφάτης (Αθήνα) φωνή, Δημήτρης Λεφάκης (Βόλος) κιθάρα, Τάσος Καραγιαννίδης (Θεσσαλονίκη) ντραμς και μετά από ένα χρόνο τη θέση του πήρε ο Αλέξανδρος Κλημεντόπουλος (Βόλος), Κώστας Πιτσόλης (Χαλκιδική) μπάσο, Θέμης Κυριαζής (Βόλος) πλήκτρα.

Δώστε μας ένα μικρό ιστορικό για τη δημιουργία του συγκροτήματος. Πώς προέκυψε το όνομα σας;

Θ. Ξεκινήσαμε το 2001, στο Βόλο. Εγώ με τους 2 Κωστάδες (μπάσο, φωνή) οι οποίοι ήταν φοιτητές στο Βόλο, γνωριστήκαμε σε ένα ραδιόφωνο που έτυχε να κάνουμε εκπομπή εκείνο τον καιρό (RockFM Βόλου) και αφού ταίριαξαν τα μουσικά μας γούστα, είπαμε να βρεθούμε να τζαμάρουμε. Με τον Αλέξανδρο και τον Δημήτρη, ήμασταν φίλοι από χρόνια και είχαμε προϋπάρξει μαζί σε μια άλλη (σύντομης διάρκειας) indie μπάντα τους Lipstick, οπότε συμπληρώθηκε εύκολα η πεντάδα. Παίξαμε μέχρι το 2004, που οι 2 φοιτητές πήραν το πτυχίο και επέστρεψαν στις βάσεις τους.

Το όνομα προέκυψε από τα αρχικά M.O.D. που γουστάραμε εκείνη την περίοδο, σε συνδυασμό με το ότι δεν είχαμε και πολλά πράγματα δικά μας, από μουσικό εξοπλισμό, όσο για το τραγούδι των Pet Shop Boys, έτυχε...αλλά δεν είσαι ο μόνος που απορεί!

Είχατε όλοι τα ίδια ακούσματα; Ποιες ήταν οι κύριες επιρροές σας;

Θ. Εγώ άκουγα και συνεχίζω να ακούω τα πάντα ...εκτός από metal, …και μπουζούκια. Εκτός από όταν κάνω τον DJ σε γάμους(!).

Ο τραγουδιστής μας άκουγε κυρίως indie και νόμιζε ότι είναι ο Robert Smith. Ποτέ δεν καταφέραμε να τον πείσουμε για το αντίθετο. Και οτιδήποτε μελαγχολικό, το άκουγε. Μεταξύ μας, πιστεύω ότι κρυφά άκουγε και σκυλάδικα, αλλά δεν το παραδέχεται. Τώρα του αρέσουν οι Κόρε Ύδρο.

Ο μπασίστας μας άκουγε κυρίως punk και reggae. Και ελληνικό ροκ. Αλλά ήταν γενικά ανοιχτόμυαλος. Ειδικά όταν έπαιζαν κορίτσια στην παρέα. Σήμερα λέει, ότι άκουγε και …Kyuss!

Ο ντράμερ άκουγε, ακούει και θα ακούει πάντα 60s garage. Garage you pussies! είναι το moto του. Ανοιχτόμυαλος NOT. Τέσσερα-τέταρτα τύπος. Τώρα πια ακούει και λίγο ψυχεδέλεια. Και λίγο rock’n’roll. Εξελίχθηκε.

Ο κιθαρίστας μας άκουγε κυρίως Brit Pop και Shoegaze. Ορκισμένος Βρετανός. Και λάτρευε τις πεταλιέρες...

Πώς προέκυψαν τα τραγούδια σας; Χρεώνονται οι συνθέσεις σε συγκεκριμένα μέλη;

Θ. Συνήθως όλοι μαζί στήναμε τα τραγούδια στις πρόβες. Υπήρχε καλή επικοινωνία και γρήγορη συνεννόηση παρά το γεγονός πως ο μόνος “σπουδαγμένος” μουσικός στην μπάντα ήταν ο κιθαρίστας μας(!) και αυτός αναλάμβανε να κάνει τα πιο δύσκολα, όπως να βρει τις σωστές συγχορδίες κλπ). Τα περισσότερα τραγούδια μας βγήκαν 'μονοκοπανιά'. Δεν παίζαμε και τζαζ άλλωστε... Οι στίχοι όμως είναι κυρίως του Κώστα, του τραγουδιστή μας, αφού κανένας μας δεν έδινε σημασία σε αυτά που τραγουδούσε, του είχαμε δώσει το ελεύθερο...

Προσπαθήσατε να κυκλοφορήσετε επίσημα το υλικό σας; Προσεγγίσατε εταιρίες;

Θ. Ναι, φτιάξαμε ένα cd demo το οποίο ηχογραφήσαμε στο μοναδικό στούντιο που υπήρχε τότε στην πόλη και έγραφε κυρίως σκυλάδικα και παραδοσιακά. Το στείλαμε παντού. Από άγνωστα DIY label μέχρι μεγάλες δισκογραφικές. Μέχρι και στον Julian Cope (!) - μη με ρωτήσεις γιατί -, είναι μια μεγάλη και αστεία ιστορία συμπτώσεων.

Φυσικά δεν πήραμε απάντηση ποτέ από κανέναν, εκτός από ένα μικρό ξένο label (δεν θυμάμαι πλέον ποιο), το οποίο μας έβαλε στα ‘υπ’όψιν’ του... Και αυτό έχω να το λέω σαν παράπονο. Πιστεύω δηλαδή ότι άσχετα από το περιεχόμενο της απάντησης, οφείλει κάθε δισκογραφική - label να απαντάει σε τέτοιες ενέργειες.

Ο κόπος και η αγωνία του κάθε μουσικού - δημιουργού δικαιούνται τουλάχιστον μια απάντηση, ειδικά όταν μπαίνει στην διαδικασία να σου εμπιστευτεί το υλικό του...

Πιστεύω όμως ότι αυτό στις μέρες μας έχει πια αλλάξει, εφόσον έχει αλλάξει και ο ρόλος των δισκογραφικών στο όλο παιχνίδι, το διαδίκτυο έχει κάνει θαύματα... Ή ίσως τελικά και να έπρεπε να το κυνηγήσουμε λίγο παραπάνω, ποτέ δεν θα μάθουμε…

Θυμάσαι να μας αναφέρεις τη “δυνατότερη” στιγμή που ζήσατε ως συγκρότημα;

Θ. Όλα τα live που κάναμε, είχαν τις δυνατές στιγμές τους, δύσκολα θα ξεχωρίσω κάποιο, μιας και σε όλα περνούσαμε καλά και βγάζαμε τρελά γούστα γιατί ήμασταν και πολύ καλή παρέα σαν μπάντα. Και είχαμε και ένα μικρό αλλά πολύ δυνατό 'fan club' των 10 ατόμων(!) που μας ακολουθούσε παντού και μας στήριζε.

Μη φανταστείς, παίζαμε για 50-100 άτομα τη φορά. Κυρίως σε bar του Βόλου. Και κάποια στιγμή παίξαμε και Αθήνα στο Μικρό Μουσικό Θέατρο με τους Tilbury In Gloves (κάπου στο 2003 νομιζω).

Κορυφαία στιγμή σε live, ο μπασίστας μας είναι ψιλοάρρωστος και αποφασίζει να νικήσει την ίωση με μπόλικο αλκοόλ. Παίζοντας, συνειδητοποιούμε ότι παίζει τα τραγούδια του Set με δική του σειρά...

Τι θα συμβούλευες σήμερα αν μπορούσες – μετά από 2 δεκαετίες – τους νεαρούς .M.O.D.;

Θ. Να παίζουν μουσική με γνώμονα την καρδιά τους και όχι την επιτυχία και την αναγνωρισιμότητα. Και να παίζουν παρέα με ανθρώπους που τους κάνουν να περνούν καλά! Να χαίρονται την κάθε στιγμή, βασικό!

Να συνεχίζουν να παίζουν, παρά τα εμπόδια, η μουσική είναι φάρμακο για πολλά πράγματα και ειδικά όταν την φτιάχνεις μόνος σου! Είναι η καλύτερη μορφή ψυχοθεραπείας! Να παίζουν όσο το δυνατόν περισσότερο, γιατί μόνο με επιμονή και πολλή σκληρή δουλειά, γίνεσαι καλύτερος, όσο και ταλαντούχος να είσαι, η τριβή με τους άλλους και οι εμπειρίες σου δίνουν τη δύναμη και τα εφόδια να προχωρήσεις ακόμη πιο πέρα. Και αν η μουσική σου αρέσει και σε κάποιους... τότε αγγίζεις το όνειρο!!!

Ποια είναι η τωρινή σας εμπλοκή με τη μουσική; Σχήματα και projects με τα οποία καταπιαστήκατε μετά τη διάλυση των M.O.D;

Θέμης (πλήκτρα): Μετά την λήξη των My Own Devices, ήρθε η σειρά ενός πιο πειραματικού-ηλεκτρονικού ντουέτου με τον κουμπάρο μου Βαλάντη Τερζόπουλο (blogger Electric Looser) τους Eko-Tiger, για περίπου μια 5ετια. Με εμφανίσεις σε Ευρωπαϊκές Γιορτές Μουσικής ανά την Ελλάδα και συμμετοχές σε συλλογές της Klik records, Playground records και V.I.M. records. Στη συνέχεια ξαναβρεθήκαμε 'μουσικά' με τον ντράμερ και τον κιθαρίστα των M.O.D. σε ένα Garage-Pop σχημα με 2 γυναικείες φωνές, τους Jacks. Εκεί ανέλαβα τον ρόλο του μπασίστα, μιας και τα πλήκτρα τα κατείχε η μια από τις δυο τραγουδιάρες μας. Με αυτούς εκτός από αρκετές live εμφανίσεις, το 2008 προέκυψε και ένα 45άρι βινύλιο στην Fuzz Overdose records.

Περίπου ένα χρόνο αργότερα, άφησα τους Jacks. Από τότε δεν έχω σταματήσει να ασχολούμαι με τα πλήκτρα και να γράφω μουσική. Παράλληλα, συνεχίζεται η 'αρρώστια' με το όνομα 'συλλογή βινυλίων' και ενίοτε το παίξιμό τους δημόσια πίσω από ανοιχτόμυαλα DJ booth. Εδώ και ένα χρόνο, προέκυψε και άλλο ένα ντουέτο, αυτή την φορά με λιγότερα ηλεκτρονικά στοιχεία. Με τον Φώτη Ασημακόπουλο (πρώην Inner Sleeves, Tommy Gun), έχουμε φτιάξει τους Men In Dust και ηχογραφούμε στο υπόγειο μου, ασταμάτητα...!

Αλέξανδρος (ντραμς): Έπαιζε ντραμς με τους garagemen Frantic V, πριν, κατά την διάρκεια και μετά από τους M.O.D. και παίζει ακόμη. Επίσης ήταν ντράμερ στους Overtones, ένα Surf trio. Με τον Θέμη και τον Δημήτρη, βρέθηκε στους λίγο πιο ‘Pop’ Jacks, και τώρα τραγουδάει (!) για τους Tenderfeet, pure 60s garage ήχος, και πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε και το πρώτο τους 7ιντσο στην Lost In Tyme.

Δημήτρης (κιθάρα): Μετά τους M.O.D. ήταν κιθαρίστας στους Jacks (garage pop) για 12 χρόνια, με κορυφαία στιγμή το support στους Sonics (Gagarin 2009), ενώ παράλληλα 2001-2012 έπαιζε και στους Inner Sleeves, με τους οποίους κάνανε και support στους Godfathers, στην Αθήνα και ηχογραφήσανε και κάποια τραγούδια. Τώρα είναι σε μια μπάντα που παίζει διάφορα πράγματα, κυρίως διασκευές, αλλά λόγω covid έχουνε διακόψει.

Κώστας (μπάσο): Η μουσική του καριέρα έληξε μετά τους M.O.D., τον κέρδισαν οι σπουδές του ως Μηχανολόγος – μηχανικός, και από τότε είναι ορκισμένος τεμπέλης της εύφορης κοιλάδας, ένα ‘παράσιτο’ όπως ο ίδιος λέει…

Κώστας (φωνή) : Μετά τους M.O.D. ασχολήθηκε με την τηλεόραση (σαν σεναριογράφος σε σειρές) και εκεί έληξε η ‘καλλιτεχνική’ του καριέρα. Τον κέρδισε ο ιδιωτικός τομέας.

Θέμη, με τα υπόλοιπα παιδιά κρατάτε μεταξύ σας επαφή; Έχετε ξαναπαίξει έκτοτε ως My Own Devices; Θα το σκεφτόσασταν ποτέ να ξαναπαίξετε παρέα;

Θ: Ναι φυσικά, μιλάμε πολύ συχνά και έχουμε βρεθεί πολλές φορές. Οικογενειάρχες πλέον σχεδόν όλοι. Μονό ένας παραμένει party animal. Δεν έχουμε ξαναπαίξει, αλλά συχνά σχεδιάζουμε ένα reunion, που δεν έρχεται όμως ποτέ... Πιο πιθανό είναι κάποια στιγμή να κάνουμε ένα Σαββατοκυριακάτικο jamming, for old times' sake.... Θεωρώ ότι το κεφάλαιο My Own Devices έκανε τον κύκλο του, έγραψε την ιστορία που του αναλογεί και τελείωσε όμως εκεί. Δεν θα έχει Season 2...!

Παιδιά σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη και ΦΥΣΙΚΑ για τα τραγούδια σας. Θα τα ξαναπούμε!

lem.