“Ο Ντέιβιντ Λιντς γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1946 στην πόλη

Μιζούλα της πολιτείας Μοντάνα. Ο πατέρας του ήταν δασονόμος με συχνές μετακινήσεις κατά την διάρκεια των παιδικών του χρόνων. Φιλοδοξία του από μικρός ήταν να γίνει ζωγράφος και μετά την ολοκλήρωση των δευτεροβάθμιων σπουδών του γράφτηκε στην Σχολή Καλών Τεχνών της Βοστώνης, την οποία γρήγορα εγκατέλειψε, επειδή δεν πληρούσε τις αισθητικές του αντιλήψεις. Περιπλανήθηκε για λίγο στην Ευρώπη και αφού δεν κατόρθωσε να συμπεριληφθεί στους μαθητές του διακεκριμένου εξπρεσιονιστή ζωγράφου Όσκαρ Κοκόσκα, επέστρεψε στις ΗΠΑ και γράφτηκε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φιλαδέλφειας. Στην σχολή του δημιούργησε το πρώτο του φιλμ, ένα ταινιάκι κινουμένων σχεδίων 60 δευτερολέπτων με τίτλο «Six Men Getting Sick», για τις ανάγκες ενός πειραματικού εικαστικού διαγωνισμού.

Το 1970, γράφτηκε στο Κέντρο Ανωτέρων Κινηματογραφικών Σπουδών του Αμερικανικού Κινηματογραφικού Ινστιτούτου (AFI), όπου ξεκίνησε τα γυρίσματα της πρώτης ταινίας με τίτλο «Eraserhead», η οποία προβλήθηκε τελικά το 1977”

Η ταινία θεωρήθηκε από τους κριτικούς και τους μη σινεφίλ θεατές αλλόκοτη, παράξενη, έως και αποκρουστική. Κατάφερε, όμως, να γίνει γνωστή και, τελικά, να αγαπηθεί χάρη στο εξής πολύ όμορφο συμβάν: κάποιος ιδιοκτήτης αλυσίδας κινηματογραφικών αιθουσών, επειδή, προφανώς, είχε “προχωρημένα” καλλιτεχνικά γούστα και, αναμφίβολα υψηλό αισθητικό κριτήριο, αγόρασε κόπιες του “Eraserhead” και το πρόβαλλε στις αίθουσές του, μετά από την επίσημη “κανονική” και πιο εμπορική ταινία. Έπειδή τότε δεν υπήρχαν πλατφόρμες σαν το Νέτφλιξ, ούτε καν διαδίκτυο, ούτε καν βιντεοκασέτες, πολλοί σινεφίλ με γερές αντοχές κάθονταν να δουν και την επόμενη ταινία. Ως συνέπεια το “Eraserhead” η πρώτη ταινία του Ντέιβιντ Λιντς αγαπήθηκε σε σημείο που σήμερα οι πιο αυστηροί σινεφίλ την έχουν ως ευαγγέλιο.

Οι αγαπημένες μου από τις ταινίες του είναι το “Μπλε βελούδο” (“Blue Velvet”, 1986) με τον Κάιλ Μακλάχναλ, τη Λόρα Ντερν και την Ιζαμπέλα Ροσελίνι, το “Ατίθαση Καρδιά” (“Wild at Heart”, 1990) πάλι με τη Λόρα Ντερν και τον Νίκολας Κέιτζ, το “Mulholland Drive” (2001) και στην κορυφή τοποθετώ το “Lost Highway” (1997). Κατά τη γνώμη μου αυτή η ταινία είναι η καλύτερη εκδοχή όλων των στοιχείων για τα οποία αγαπώ φανατικά τον Λιντς: “λοξή” και ψυχεδελική άποψη της πραγματικότητας, ονειρική διαδοχή των γεγονότων, σουρεαλιστικές καταστάσεις, μαύρο χιούμορ, παράξενη ομορφιά, κίνδυνος που διαρκώς αναμένεται, και η αρχετυπική μοιραία γυναίκα που οδηγεί τον (αντί) ήρωα στην καταστροφή· μετά την Πατρίσια Αρκέτ, καμία δεν μπορεί να υποδυθεί πειστικότερα την “φαμ φατάλ”.

Τα τελευταία (πολλά) χρόνια ο Ντέιβιντ Λιντς απέχει συνειδητά από την βιομηχανία του κινηματογράφου, κάνοντας μονάχα μια εξαίρεση: τον τρίτο κύκλο της θρυλικής σειράς “Twin Peaks”. Άξιζε τον κόπο, καθώς την δημιούργησε εξολοκλήρου “με τον δικό του τρόπο” και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Πλέον ζει μόνιμα στο Λος Άντζελες και ασχολείται με το κανάλι του στο youtube “David Lynch Theater”. Ανεβάζει μικρά φιλμ κινουμένων σχεδίων και διάφορα άλλα όπου μας λέει τον καιρό στον τόπο του (κάθε μέρα!) κλπ.

Του εύχομαι να συνεχίσει να ζει κάνοντας ό,τι τον ευχαριστεί. Έτσι, για να παίρνουμε κι εμείς παράδειγμα.

του Κώστα Μαζιώτη

όπως πρωτοδημοσιεύτηκε στη σελίδα "Τοποτηρητής"