Σοκαρισμένος από τα νέα του θανάτου της αγαπημένης Julee Cruise βάζω στο πικάπ Floating Into The Night. Και γίνομαι πάλι 19.

Παρασκευή 10 Ιουνίου, λίγο μετά τις 10 το πρωί, εν ώρα εκπομπής (μου) έρχομαι αντιμέτωπος με μαζικά αναρτημένα τραγούδια της Julee στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κι αυτές οι ξαφνικές αλληλουχίες τραγουδιών στις μέρες μας δυστυχώς ...ένα πράγμα σημαίνουν, κι είναι η αλήθεια πως όχι μόνο βρίσκομαι απροετοίμαστος ...απλά δεν το χωράει το μυαλό μου. Μα η Julee;

Δε θυμάμαι να είχα διαβάσει τα τελευταία χρόνια τα άρθρα και τις συνεντεύξεις της που αναφέρονταν στην κατάσταση της υγείας της, παρότι ακόλουθος σωστός της δικτυακής της παρουσίας στο FB (το οποίο προφανώς κι επιβεβαιωμένα πλέον) δεν έτρεχε η ίδια.

Θα μπορούσα να γράψω κάμποσα για τη Julee Cruise. Για τη φωνή της – αυτή τη φωνή αηδονιού - τα τραγούδια που ερμήνευσε και τους συνθέτες αυτών, πόσο μάλλον για τις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές σεκάνς που έντυσαν αυτά. Όλα αυτά που τουλάχιστον στα δικά μου - εφηβικά τότε - μάτια– την ανέβασαν δικαίως στο ψηλό σκαλί που τοποθετούσαμε τους μουσικούς μας ήρωες.

Ας είναι όμως οι λίγες λέξεις και μια φωτογραφία της στη σελίδα του σταθμού.

Διαβάζω πως η αγαπημένη Julee Cruise έφυγε ακούγοντας B-52’s. Το Roam, από τη μπάντα στην οποία υπήρξε μέλος τη δεκαετία του 90 (αντικαθιστώντας τότε -αν θυμάμαι καλά - την εύθραυστη εκείνη την περίοδο Cindy Wilson).

Roam if you want to

Roam around the world

Roam if you want to

Without wings, without wheels

lemon