Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948 από μεγαλοαστική οικογένεια με καταγωγή από τον Πόντο.

Μετά το σχολείο γράφτηκε στο Μαθηματικό του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Ποτέ δεν ολοκλήρωσε της σπουδές του, καθώς αφοσιώθηκε στη μουσική και συγκεκριμένα στο ροκ’ν’ρολ που τόσο αγαπούσε. Μάλιστα όπως είχε δηλώσει κάποτε, ώθηση για να ασχοληθεί με το ροκ, στάθηκαν οι Ρόλινγκ Στόουνς. Μαζί με τον Παντελή Δεληγιαννίδη, πρώην κιθαρίστα των Ολύμπιανς, σχημάτισαν το χίπικο ακουστικό φολκ ντουέτο “Δάμων και Φιντίας”. Μάλιστα ακούγονται και στην κλασική δισκογραφική κυκλοφορία “Ζωντανοί στο Κύτταρο”, μαζί με τους Socrates, το σχήμα Εξαδάκτυλος, την Δέσποινα Γλέζου και τα Μπουρμπούλια, που συνόδευαν τον Διονύση Σαββόπουλο. Λίγο μετά, ο Σιδηρόπουλος και ο Δεληγιαννίδης ενώνουν τις δυνάμεις τους με τον Βασίλη Ντάλλα και τον Νίκο Τσιλογιάννη, μπασίστα και ντράμερ στα Μπουρμπούλια και ηχογραφούν σε δίσκο 45 στροφών τα τραγούδια “Απογοήτευση” και “Ντάμης ο σκληρός”. Το τελευταίο, ειδικά, παρότι ίσως να είχε περιθώρεια βελτίωσης, εντούτοις έχει ιδιαίτερη αξία, καθώς απότελεί έκφραση της ιδεολογικής στόχευσης του ελληνικού ροκ την δεκαετία του 1970: η συγχώνευση του ηλεκτρισμού και της ροκ σύνθεσης με τους ελληνικούς παραδοσιακούς δρόμους (βλέπε τον “Μπάλλο” και τη “Μαύρη Θάλασσα” του Σαββόπουλου).

Στη Μεταπολίτευση ο Παύλος Σιδηρόπουλος για ένα διάστημα συνεργάζεται με τον Γιάννη Μαρκόπουλο ως ερμηνευτής. Κάποια στιγμή έρχεται σε επαφή με το ροκ συγκρότημα Σπυριδούλα, με κεντρικές φιγούρες τα αδέλφια Νίκο και Βασίλη Σπυρόπουλο (και οι δυο κιθαρίστες). Δέθηκαν, δούλεψαν πάνω σε τραγούδια του Παύλου, παλιά και νεότερα, και κάπου στο 1978 κυκλοφόρησε από την δισκογραφική Ε.Μ.Ι ο πασίγνωστος δίσκος “Φλου” με υπεύθυνο παραγωγής τον Θόδωρο Σαραντή. Ο Παύλος, κατά πως φαίνεται ήταν ήδη εθισμένος στην ηρωίνη. Παρόλα αυτά ο δίσκος ήταν σπουδαίος και δικαιολογημένα παραμένει κλασικός. Βέβαια, οι τότε δισκοκριτικοί τον “έθαψαν”. Ο λόγος ήταν ο ηχητικός προσανατολισμός των τραγουδιών. Βρώμικο ροκ’ν’ρολ στο στυλ των Ρόλινγκ Στόουνς και των άλλων μουσικών της παλιάς φρουράς. Στους μουσικογραφιάδες της εποχής κακοφάνηκε η απουσία στοιχείων του πανκ/νιου γουέιβ ή του “νέου ροκ” όπως το έλεγαν. Όπως και να ‘χει, ο χρόνος δικαίωσε τα τραγούδια του δίσκου.

Οι Σπυριδούλα και ο Σιδηρόπουλος ακολούθησαν χωριστή πορεία μετά το άλμπουμ. Η αλήθεια είναι ότι τα μέλη του γκρουπ ζητούσαν να έχουν μεγαλύτερο μερίδιο λόγου στην καλλιτεχνική κατεύθυνση του ρεπερτορίου. Ο Παύλος, από ό,τι φαίνεται, δεν πολύ ψηνόταν για κάτι τέτοιο. Δεν πειράζει. Τι να κάνουμε! Τη δεκαετία του 1980, ο Παύλος συνεργάστηκε με μια ομάδα μουσικών τους οποίους ονόμασε Απροσάρμοστους. Μαζί τους κυκλοφόρησε όσο έζησε μόνο δύο άλμπουμ. Το πρώτο ήταν το “Εν Λευκώ”. Ήταν επηρεασμένο από τον Lou Reed, και ήταν ίσως ό,τι πιο “σκοτεινό” μας άφησε ο Παύλος. Το σκοτάδι δεν έχει να κάνει με τον ήχο της μουσικής, όσο έχει να κάνει με τη θεματολογία: μιλά ανοιχτά για την ηρωίνη, καθώς και για ιστορίες της νύχτας και του “υπόγειου κόσμου”. Προσωπικά, τον θεωρώ καταπληκτικό δίσκο, και τραγικά υποτιμημένο.

Το 1985 με παραγωγό τον Δημήτρη Πουλικάκο, ηχογραφεί τον δίσκο “Zorba The Freak”. Παρότι έχει κάποιες αδυναμίες, περιέχει μερικά από τα πιο εμβληματικά τραγούδια του Παύλου: “Ροκ’ν’ρολ στο κρεβάτι”, “Άντε, και καλή τύχη μάγκες” και την καταπληκτική επανεκτέλεση της “Απογοήτευσης”.

Τα επόμενα χρόνια, ο Παύλος Σιδηρόπουλος συνέχιζε τις εμφανίσεις με τους Απροσάρμοστους, κυρίως σε χώρους όπως το Ροντέο στην Πλατεία Βικτώριας και το φημισμένο Αν του Πέτρου Κουτσούμπα κοντά στην Πλατεία Εξαρχείων. Όλα τα χρόνια ο Παύλος μαζί με τους συνεργάτες του συμμετείχε σε συναυλίες στήριξης κοινωνικών αιτημάτων, κοντά στον αντεξουσιαστικό χώρο. Συμμετείχε με τους Απροσάρμοστους σε εκδήλωση του γκέι ακτιβιστικού περιοδικό “Κράξιμο”. Η Πάολα, υπεύθυνη του περιδικού και εκείνης της εκδήλωσης, σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή – αφιέρωμα δήλωσε πώς ο Παύλος όχι μόνο συμμετείχε, αλλά πριν τραγουδήσει, εκφώνησε εκτενή λόγο στήριξης στην τότε ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Δυστυχώς, αν και προσπάθησε, δεν κατάφερε να απαλλαγεί από τον εθισμό του στην ηρωίνη. Ενώ με τους Απροσάρμοστους ηχογραφούσαν τον επόμενο δίσκο τους, το δεξί του χέρι αχρηστεύθηκε. Αυτό σήμαινε πως δεν θα μπορούσε να ξαναπαίξει κιθάρα, πάνω στην οποία “έστηνε” τα τραγούδια του. Σύμφωνα με αφηγήσεις, αποχαιρέτησε όλους τους φίλους του, και “σούταρε” την τελική δόση. Ανήμερα Αγίου Νικολάου του 1990 ο “Πρίγκιπας” άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο.

Έχοντας μιλήσει με μεγαλύτερους σε ηλικία, και έχοντας διαβάσει πολλά άρθρα, κατάλαβα πως ο Παύλος Σιδηρόπουλος, όσο ζούσε δεν απολάμβανε την απήχηση που εμείς οι νεότεροι πιστεύαμε, και που θα άξιζε. Γενικά, βέβαια, το ελληνικό ροκ, δεν εκτιμώταν όσο θα θέλαμε να πιστεύαμε. Όσοι ακούγαν ελληνική μουσική ως ροκ θεωρούσαν τον Γιάννη Ζουγανέλη, τον Σάκη Μπουλά ή στην καλύτερη περίπτωση τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τους Κατσιμιχαίους (σ. Τ. ήμαρτον!).

Από την άλλη, όσοι άκουγαν ροκ, ασχολούνταν μόνο με ξένα συγκροτήματα, τηρώντας εχθρική στάση απέναντι σε ελληνικές μπάντες. Λίγοι σκληροπυρηνικοί ακολουθούσαν τους Last Drive και κάποιοι τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Οι Τρύπες όργωναν την επικράτεια με συναυλίες χτίζοντας το όνομά τους. Η αλήθεια, φαίνεται, είναι ότι με τον θάνατο του Παύλου και το σοκ που προκάλεσε, οδήγησε σε μια καλώς ή κακώς θεοποίηση μετά θάνατον. Σιγά σιγά άρχισαν να ακούγονται και σε λιγότερο μυημένους τα τραγούδια του Παύλου, αλλά και Μωρά στη Φωτιά, Panx Romana κλπ. Αρχές ’90ς οι Τρύπες μαζί με τους Last Drive έδωσαν μια από κοινού συναυλία (double bill), η οποία έκανε αίσθηση. Το 1993 οι Τρύπες θριάμβευσαν στον Λυκαβηττό, κυκλοφόρησαν τα θρυλικά “9 Πληρωμένα Τραγούδια” και μας άλλαξαν τη ζωή. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Απλά όσοι αγαπούμε το ροκ’ν’ρολ, ας μνημονεύουμε που και που τον Παύλο Σιδηρόπουλο!

του Κώστα Μαζιώτη

όπως πρωτοδημοσιεύτηκε στη σελίδα "Τοποτηρητής"