Δημήτρης Πολύτιμος: Το rock είναι μία μουσική που θέλει νεύρα και δράση

Με αφορμή - δυστυχώς - το θάνατο του εξαιρετικού πιανίστα Δημήτρη Πολύτιμου στα 88 του χρόνια, αναδημοσιεύουμε μία συνομιλία που είχε μαζί του ο δικός μας Γιώργος Χούλλης (Unbalanced Pieces). Τη συνέντευξη είχε πάρει o Γιώργος για λογαριασμό του Rockin'Athens περίπου 5 χρόνια πριν. Για όσους δέν τον γνωρίζουν, ο Δημήτρης Πολύτιμος είναι

Για όσους δέν τον γνωρίζουν ο Δημήτρης Πολύτιμος είναι εδώ και περίπου 50 χρόνια ο πιανίστας του Δημήτρη Πουλικάκου. Έχει στο ενεργητικό του συνεργασίες με Παύλο Σιδηρόπουλο, Socrates, Aphrodite’s Child, ενώ είναι ο γηραιότερος Ελληνας rocker (83 χρονών). Λίγο πρίν τη συναυλία του με τους Blues Revenge στη πρώτη μέρα του Vinyl Is Back ο Γιώργος Χούλλης είχε τη χαρά να συναντηθεί και να κουβεντιάσει μαζί του για τον Δημήτρη Πουλικάκο, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, την ιστορική συναυλία των Rolling Stones στη Λεωφόρο, τη φιλία του με τον Eric Clapton και πολλά ακόμη.

Ας μιλήσουμε και γι’ αυτή τη συναυλία. Τι αναμνήσεις έχετε απο τότε; Ηταν η πρώτη συναυλία ξένης μπάντας στην Ελλάδα, έτσι δεν είναι;

Μου φαίνεται ήταν η πρώτη συναυλία, ναι. Μου είχε δώσει πάσο ο Μαστοράκης που τους έφερε και ήμουν μέσα στο γήπεδο, στο πάλκο, όπου είχα σε απόσταση 5 μέτρων τον Brian Jones. Κάπου εκεί πάει ένας manager των Stones να πετάξει λουλούδια και όταν πήγε το κοινό να τα μαζέψει κι εκεί είδα τους αστυνομικούς να χτυπάνε τον κόσμο χωρίς λόγο. Γυρνάει πίσω ο manager με σπασμένα γυαλιά, ο Jagger είχε πάθει πλάκα, οπότε είπαν το “Satisfaction” και φεύγουν. Αυτό σημαίνει ότι το 1/3 της συναυλίας χάθηκε.

Ας πούμε λίγο και για τον Δημήτρη Πουλικάκο. Ο Δημήτρης στη συνέντευξη που μας έδωσε πριν δύο χρόνια μας είχε πει για το καφενείο “Βυζάντιο” όπου σύχναζε μαζί με εσάς, τον Κουντρουμπούση και διάφορους άλλους…

Ηταν μία τεράστια παρέα, πριν τους MGC, όπου μαζευόμασταν τα βράδια εκεί. Ήμασταν ο Κουντρουμπούσης, εγώ, ο Πουλικάκος, ο μακαρίτης ο Φαληρέας, ο Πάγκαλος και διάφοροι άλλοι. Τρομερές συζητήσεις, πολλά γέλια και εκείνη την εποχή έγιναν οι MGC το 1965. Το ’67 ο μπασίστας έφυγε και ο τραγουδιστής πάει φαντάρος, οπότε φωνάζω τον Αντώνη Τριανταφύλλου που ήταν πάρα πολύ καλός μπασίστας και πηγαίνει στη φωνή ο Πουλικάκος.

Εσείς και ο Πουλικάκος είσαστε μαζί 50 χρόνια, οπότε λογικό είναι να τον γνωρίζετε πολύ καλά. Τι είναι αυτό που θαυμάζετε περισσότερο πάνω του;

Ο Δημήτρης είναι ένα πληροφορημένο άτομο με πάρα πολλές γνώσεις, τα Αγγλικά και τα Γαλλικά του είναι σαν μητρική του γλώσσα. Αφού όταν τραγουδούσε άκουγες κανονικά Αγγλικά και όχι παρεφθαρμένα. Είχαμε κοινά γούστα, έπαιζε και λίγο κιθάρα, όπου απο κεί του είπα “Ελα ρε μπαγάσα να πάρεις το μπάσο” και γίναμε πάρα πολύ φίλοι και παραμένουμε φίλοι, του στυλ να έχω να τον δω 2-3 χρόνια αλλά να μιλάμε σαν να ήμασταν και χτες μαζί.

“Μεταφοραί, εκδρομαί ο Μήτσος”. Ένας δίσκος που κυκλοφόρησε το 1976 αλλά έχει μέσα του τραγούδια όπως το “Σκόνη, πέτρες, λάσπη” που θα μπορούσαν να εκφράζουν και τον σημερινό Ελληνα. Αν αυτός ο δίσκος είχε βγεί τώρα και όχι στη δεκαετία του ’70 που βγήκε πιστεύετε οτι θα είχε πολλές διαφορές;

Νομίζω όχι, γιατί είχε ποικιλία ο δίσκος. Blues, κομμάτια που έμοιαζαν με Zappa. Δεν νομίζω να είχε πολλές διαφορές, θα ήταν το ίδιο.

Ας μιλήσουμε για τη ζωή σας στο εξωτερικό. Πως περάσατε εκεί;

Θυμάμαι τις μουσικές που άκουγα εκεί. Όταν ήμουν στο Παρίσι είχα δεί απίστευτα ονόματα, από Rolling Stones μέχρι Led Zeppelin. Το ίδιο και στην Αγγλία – άλλος παράδεισος εκεί! Είχαμε λίγες ευκαιρίες στην Ελλάδα ν’ ακούσουμε ξένα συγκροτήματα. Αφού γύρισα άρχισαν να έρχονται.

Πείτε μας για τη φιλία σας με τους Socrates.

Τους ξέραμε γιατί είχαν παίξει support σε μία συναυλία μας. Εκεί τους είπα “προχωρήστε, θα πάτε πολύ καλά”. Και όταν γύρισα από το Παρίσι ένα βράδυ στο “Βυζάντιο” ήρθαν ο Τουρκογιώργης με τον Σπάθα και μου λένε “μήπως θες να παίξεις μαζί μας;”. Εγώ δέν είχα κανένα πρόγραμμα αφότου γύρισα απο το εξωτερικό και δέχτηκα. Έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας με τα δύο χρόνια στο “Κύτταρο” που ήταν απίστευτα.

Τώρα ας πούμε για τους Aphrodite’s Child και τη συμμετοχή σας στο “666”.

Εκεί δεν παίζω ακριβώς, έκανα διάφορα φωνητικά και βοήθησα τον Βαγγέλη σε ένα μοντάρισμα στο studio και βρισκόμουν συχνά στο σπίτι του. Εκείνη την εποχή μάλιστα δεν μπορούσαν να πάνε στην Αμερική (που τους ζητάγανε και θα ήταν “σπρώξιμο” για το group) γιατί ο Βαγγέλης φοβόταν τα αεροπλάνα.

Πάμε και στο “Crazy Love στου Ζωγράφου”…

Άλλη τρομερή συναυλία που έγινε την τρίτη φορά γιατί τις δύο προηγούμενες έβρεχε! Γι’ αυτό και την ονομάζουμε συναυλία της βροχής. Εκεί παίξαν οι πάντες! Αν τον ξέρεις τον δίσκο και δεις τα ονόματα, γίνεται χαμός.

Τώρα ας πούμε για τον Παύλο Σιδηρόπουλο με τον οποίον επίσης συνεργαστήκατε.

Το “Φλού” για μένα είναι ένας από τους δύο ή τρεις καλύτερους δίσκους στην ελληνική rock σκηνή. Τον Παύλο τον ήξερα πάρα πολύ καλά και πήγαινα συχνά σπίτι του. Η ηρωίνη που είχε μπλέξει τότε είχε τραυματικές επιπτώσεις γι’ αυτόν και θά λεγα απο μία άποψη ότι ο θάνατος του ήταν κάπως σαν λύση στο βάσανο του.

Επειδή και τον Παύλο τον ξέρατε πάρα πολύ καλά σαν χαρακτήτα τι πιστεύετε ότι τον έκανε να μπεί τόσο βαθιά στην ηρωίνη;

Εδώ πέρα θα έλεγα οτι υπήρχε μία μίμηση του τι γινόταν στο εξωτερικό, απο διάφορους μουσικούς του rock n’ roll που επίσης χαθήκανε, αλλά το δράμα του Παύλου ήταν οτι συνήθησε το κύτταρό του και δεν μπορούσε να γλιτώσει. Ήθελε και δεν μπορούσε και όταν κάπως τα κατάφερε προς το τέλος της ζωής του, κάτι έγινε και του δώσανε για δοκιμή μετά απο λίγο έγινε το κακό. Ο Παύλος ήταν ένας ολοκληρωμένος μουσικός, έγραφε τη μουσική, τους στίχους, έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε. Ο ορισμός του πλήρους μουσικού.

Υπάρχει μία ιστορία που λέει οτι υπήρξατε φίλος με τον Eric Clapton τον καιρό που βρισκόταν στην Ελλάδα. Μπορείτε να μας την περιγράψετε;

Οταν παίζαμε με τους MGC στις “9 Μούσες”, ο Clapton έπαιζε με ένα group μαζί με τους Juniors. Κάπου εκεί γίνεται το δυστήχημα με τους Juniors που ήταν τραγικό. Πήγαμε στη κηδεία, οι άλλοι στο group του Clapton πάθανε πλάκα γιατί είχαν μείνει χωρίς δουλειά και ο καθένας πήρε στο σπίτι του έναν μουσικό για να φιλοξενήσει. Εμένα μου έτυχε ο Clapton, τότε που είχα ένα σπίτι απέναντι από το Μαράσλειο στο Κολωνάκι, και μου έκανε εντύπωση γιατί ήταν ένα ήρεμο άτομο κι εγώ δεν ήμουν ο τύπος που του έλεγα “έλα παίξε μου κάτι” για να δω πώς παίζει, γιατί είχαμε πάθει πλάκα τότε με το παίξιμό του. Έπαιζε μάλιστα και φυσαρμόνικα και όταν έφυγε θυμάμαι, σε μία βόλτα στη πλατεία Κολωνακίου, είδα ένα ξένο περιοδικό που έλεγε σε ψηφοφορία στην Αγγλία οτι πρώτος κιθαρίστας ήταν ο Clapton και λέω “ρε παιδιά αυτός έμενε στο σπίτι μου”! Μετά πήγε στην Αυστραλία και γυρίζοντας έφτιαξε τους Cream, και η πλάκα είναι οτι τους Cream τους άκουγε από νωρίς ο Πουλικάκος γιατί πήγαινε να ψωνίσει φαγητό απο κάπου κοντά στο σπίτι του και σ’ ένα υπόγειο κάνανε αυτοί πρόβα και μου έλεγε “ρε Δημήτρη αυτοί επί 3 μήνες παίζαν το ίδιο κομμάτι πρόβα”!

Μιας και έχετε συμμετάσχει σε αρκετούς σημαντικούς δίσκους της Ελληνικής Rock σκηνής (“Φλού”, “Μεταφοραί-Εκδρομαί”, “Crazy Love” και “Ζωντανοί στο Κύτταρό”) και την ζήσατε στη σημαντικότερη περίοδο της τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σας λείπει απο τη σημερινή μουσική και δέν υπάρχουν πια τόσο σημαντικές κυκλοφορίες και προσωπικότητες όπως τότε;

Το κακό στη σημερινή εποχή είναι οτι πάρα πολλοί δίσκοι και τραγούδια θυμίζουν κάτι απο το παρελθόν. Τους καινούριους δίσκους τους ακούς και αξίζουν ένα ή δύο κομμάτια που δεν μπορούν να σώσουν το album. Παλιά παίρναμε έναν δίσκο των Rolling Stones, για παράδειγμα, και λέγαμε “δεν μ’ αρέσει το τέταρτο κομμάτι από τη δεύτερη πλευρά”, ενώ τώρα δεν ισχύει αυτή η αναλογία.

Mε αφορμή την εμφάνιση σας με τους Blues Revenge στο “Vinyl is Back” θα ήθελα να σας ρωτήσω την άποψη σας για τα events τέτοιου είδους καθώς και για την επιστροφή του βινυλίου σαν format;

Αξιόλογο! Εντάξει δέν έχω συγκροτημένη άποψη αλλά σέβομαι όλους αυτούς πού έχουν ακόμα αναλογικούς ενισχυτές και πικ-απ. Κι αυτό που κάνει ο Γιάννης (σ.σ. ο υπεύθυνος γιά το Vinyl Is Back) είναι πάρα πολύ αξιόλογο, διότι και τη προηγούμενη φορά είχε πάρα πολλή κίνηση. Υπάρχουν πραγματικά πιστοί οπαδοί του βινυλίου γιατί έχει έναν ήχο πού ξεφεύγει απ’τον ψηφιακό του CD.

Τη σχέση μουσικής και Internet πώς τη περιγράφετε; Ξέρω οτι προφανώς δεν είστε χρήστης αλλά σίγουρα θα έχετε κάποια άποψη.

Όντως δέν είμαι χρήστης αλλά έχει κάνει καλό σε πάρα πολύ κόσμο, γιατί πλέον παράς μερικά κουμπιά και βλέπεις live κομμάτια πού δεν υπήρχε περίπτωση να τ’ ακούσεις αλλιώς.

Ας πούμε και για την προπέρσινη συναυλία σας με τον Πουλικάκο στο Gagarin 205. Τι αναμνήσεις έχετε απο εκεί;

Θυμήθηκα πάρα πολλά απο το παρελθόν, είδα μουσικους πού είχα πάρα πολύ καιρό να τους δω και γενικά γλεντήσαμε δύο μέρες τα πόσα χρόνια είμαστε με τον Πουλικάκο σαν παρέα και σαν μουσικοί.

Είσαστε 83 χρονών και συνεχίζετε. Τι σας δίνει δύναμη;

Δεν ξέρω, είναι θέμα γονιδίου ας πούμε και όχι ότι προσέχω τον εαυτό μου ή γυμνάζομαι. Θα έλεγα όμως ότι το rock είναι μία μουσική που θέλει νεύρα και δράση. Αυτό ίσως μέτρησε στο να με κρατήσει νεότερο. Όταν πηγαίνουμε εκτός Αθηνών και με ρωτάνε την ηλικία μου δεν τη λέω, διότι όταν το κάνω νομίζουν οτι τους κάνω πλάκα, κι έτσι προσπαθώ να είμαι low profile.

Παλιότερα περιμένατε οτι θα φτάνατε σε αυτό το σημείο να εξακολουθείτε να παίζετε μουσική;

Όχι, γιατί το ίδιο έλεγε και ο Mick Jagger. Ότι “άμα φτάσω 40-45 χρονών δεν ξέρω” και τέτοια. Και είναι 70 τώρα και κάνει περιοδείες αλλά είναι και επαγγελματίες, έτσι; Ο Jagger πρίν απο κάθε περιοδεία για τρεις μήνες κάνει jogging πέντε χιλιόμετρα την ημέρα ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στη σκηνή.

Και μιά ερώτηση γιά το τέλος. Αν ερχόταν ένας νέος μουσικός και σας ζήταγε λίγες κουβέντες σαν συμβουλή ποιές θα ήταν αυτές;

Υπάρχουν πάρα πολλές κουβέντες να πεις σ’ έναν μουσικό .Ειδικά για την Ελλάδα θα του έλεγα εαν δέν αισθάνεται ικανός οτι θα προχωρήσει, να μπορεί να βρεί μια δεύτερη δουλειά.

Δημητρης Πολυτιμος, Αλκης Παναγιωτιδης

"Τα Κουρελια Τραγουδανε Ακομα", Ν. Νικολαιδης, 1979