Η ώρα που ο κ. Gira με υποβλητική, σταθερή φωνή με έβαλε στον κόσμο του

Ένας ακροατής μας που κέρδισε την πρόσκληση για την εμφάνιση του Michael Gira μας γράφει τις εντυπώσεις του.

Από τα χρόνια της μετεφηβείας μου, είμαι συναισθηματικά δεμένος με το Blood, Women, Roses των Skin, side-project των Swans και του Michael Gira, η θηλυκή πλευρά με τα αιθέρια φωνητικά της Jarboe και η αντρική εκφρασμένη μέσα απο τη στιβαρότητα του Gira στον δίδυμο δίσκο των Skin- Shame, Humility, Revenge που, αν και ηχογραφήθηκε όπως και ο προηγούμενος το 1987, κυκλοφόρησε το 1988. Κατά καιρούς παρακολουθούσα τα ηχητικά τοπία των Swans και του Michael Gira, άλλοτε φιλόξενα στα αυτιά μου και άλλοτε τόσο ξένα στο ρυθμό της ζωή μου, αλλά συνήθως μου άρεσε η λιγότερο θορυβώδης πλευρά του. Έτσι κι αλλιώς αν ήθελα θόρυβο που έμοιαζε μελωδία στα αυτιά μου προτιμούσα τους Sonic Youth και τους Hüsker Dü. Έτσι το εισιτήριο που κέρδισα από τον καινούργιο διαδικτυακό σταθμό Strummer Radio ήρθε την κατάλληλη στιγμή να με αποσπάσει δελεαστικά από τους περισπασμούς της καθημερινότητας μου και να με συντονίσει με τον μουσικό κόσμο του κ. Gira.

Έφτασα στο Temple νωρίς 8:45 και ήταν σχεδόν άδειο. Έτσι είχα την ευκαιρία για μια μπύρα περπατώντας στον Κεραμεικό την ζεστή, καλοκαιρινή αυτή μέρα του Οκτωβρίου. Όταν 9:10 ξαναμπήκα ο κόσμος ήταν ακόμα λίγος αλλά είχε αρχίσει να παίζει η ελληνίδα... Azraq Sàhara, που είχε έρθει κατευθείαν απο το Manchester όπως είπε η ίδια στη αρχή, με χλιαρή υποδοχή αλλά προοδευτικά κατάφερε να κερδίσει την προσοχή και την εκτίμηση του κοινού με κάποιες ενδιαφέρουσες συνθέσεις της και την καλή ερμηνεία και φωνή της.

Και μετά ήταν η σειρά του Norman Westberg που ξεκίνησε να πειράζει μια κονσόλα και μια κιθάρα. Η άποψη μου προφανώς υποκειμενική αν και είδα να την συμμερίζονται αρκετοί συν-θαμώνες μου, είναι ότι η ηχητική εμπειρία ξεπερνούσε συχνά πυκνά τα όρια του υποφερτού. Ευτυχώς το Temple έχει και εξώστη και ανεβαίνοντας τα σκαλιά βλέπεις τουλάχιστον τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία

Αργότερα, όταν η κούραση του Norman ξεθύμανε, ήρθε η σειρά του Michael Gira, που ευτυχώς δικαίωσε τη βραδιά. Αρχής γενομένης απο τις 11 παρά, σε ένα σχεδόν γεμάτο πια Temple, με υποβλητική, σταθερή φωνή σε έβαζε στον κόσμο του που ήταν επικεντρωμένος κυρίως στις συνθέσεις του επερχόμενου άλμπουμ του leaving meaning που θα κυκλοφορήσει στις 25 Οκτωβρίου. Εξαιρετικό το Sunfucker αλλά και τα υπόλοιπα τραγούδια δημιουργούσαν μια αίσθηση ιεροτελεστίας που μεταδόθηκε στον κόσμο. Ο 65αρης Gira με τη λιτότητα και την εκφραστικότητά του, την προσήλωση του στις ερμηνείες των τραγουδιών έδειξε πως κάποιος μπορεί να μεγαλώνει και να μην επαναλαμβάνει τον εαυτό του γινόμενος σταδιακά καρικατούρα. Δεν ξέρω αν είναι άστοχη η σύγκριση, αλλά η παρουσία του είχε για μένα έναν απόηχο Johnny Cash. Αφού ξόρκισε λοιπόν ο Gira τους δαίμονες του για πάνω απο μία ώρα, αποχώρησε γύρω στα μεσάνυχτα, την ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα του καθένα μας.

Τάσος Κ.

Υγ. Φωτογραφίες δυστυχώς δεν τράβηξα για να σας στείλω. Σας στέλνω μόνο το εισητήριο της βραδιάς. Ευχαριστώ.