Αναμενόμενα κι εκπλήξεις από το Αγοραφοβικό Φεστιβάλ 2025

Το διήμερο 26-27 Σεπτεμβρίου η καρδιά της εγχώριας ανεξάρτητης μουσικής χτύπησε δυνατά στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ στο Πλύφα, κι η Εύη Παπαγιάννη ήταν εκεί για τη σφυγμομέτρηση.

Κείμενο: Εύη Παπαγιάννη

Κάποια πράγματα είναι προορισμένα να έχουν το μοίρασμα για βασικό συστατικό τους, όχι ως προαπαιτούμενο αλλά ως ζητούμενο. Ένα τέτοιο είναι και το Αγοραφοβικό Φεστιβάλ, που γεννήθηκε με γνώμονα τη μουσική – χωρίς χορηγούς, χωρίς μεγάλα κέρδη, χωρίς μπάνερ και τυμπανοκρουσίες – και την αγάπη γι’ αυτή. Φέτος, για τρίτη χρονιά, το όραμα του εμπνευστή του Άρη Νικολόπουλου πήρε σάρκα και οστά με την Sci-Fi River σε ρόλο επιμελήτριας, η οποία πήρε τη σκυτάλη από τον περσινό curator Metaman, φτιάχνοντας ένα ετερόκλιτο, ζωηρό και ζωντανό line-up, που εκ του συναισθηματικού αποτυπώματος, φαίνεται πως λειτούργησε.

Και λέω συναισθηματικού αποτυπώματος και όχι αποτελέσματος, γιατί εδώ τα πράγματα δεν είναι υπό αυτή την έννοια μετρήσιμα, μολονότι αυτό το πιο πρόσφατο διήμερο έμοιαζε να μην έχει την προσέλευση των προηγούμενων χρόνων. Για όσα άτομα βρεθήκαμε εκεί, όμως, αυτό λίγη σημασία είχε.

Η έναρξη του φεστιβάλ έγινε την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2025, όπως παραδοσιακά συμβαίνει, στη μικρότερη αίθουσα γ7, με τα fusion vibes των Citizen Jim και τα πρώτα φιλικά θροΐσματα μεταξύ γνωστών που μαζεύτηκαν από νωρίς. Χαμόγελα, αγκαλιές, και η αίσθηση γιορτής να ξεκινά πριν ακόμη πέσει το φως, και τη φθινοπωρινή νύχτα να βρίσκει στη σκηνή τον Tsolimon. Μαζί του, Δεσποινίς Τρίχρωμη και Παντελής Πιλάβιος τον συνόδευσαν στην παρουσίαση, μεταξύ άλλων, της πρόσφατης Ακίδας του, αλλά και την Vassilina να ανεβαίνει στη σκηνή για την κοινή τους κυκλοφορία «Δολίνη», φέρνοντας μαζί της τον αέρα ποπ σταρ που τη διακρίνει.

Citizen Jim (Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Tsolimon (Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Στην τελευταία αίθουσα, την α7, ο ΟΥΤΕΚΑΝ και η παρέα του ξεκίνησαν από νωρίς αυτό που θα εξελισσόταν σε ένα μεγάλο, γεμάτο συναισθήματα πάρτυ. Ήταν μόλις λίγο μετά τις 19:30, κι είχαμε ήδη στα χείλη τους πρώτους στίχους από τα «Several bars» και το «Είμαστε μαζί», με συμμετοχή του Deezy των Turboflow 3000 – με τον τελευταίο να σημειώνει μάλλον ρεκόρ χιλιομέτρων ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας στις σκηνές αυτής της διοργάνωσης, με πολλαπλές συμμετοχές στα διάφορα acts, και λαμβάνοντας πολλαπλάσια αγάπη από το κοινό, κάθε φορά.

ΟΥΤΕΚΑΝ (Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Λίγο μετά τις 20:00, και κάτι ακόμη ήταν σαφές. Αυτή τη χρονιά επρόκειτο να δυσκολευτούμε να αφήσουμε το εκάστοτε stage, με τις καλλιτέχνιδες και τους καλλιτέχνες να δίνουν ανεξαιρέτως τον καλύτερο εαυτό τους. Όμως παραδίπλα η νεαρή Ραστώνη, με τη νεανική δροσιά της και την νοσταλγική φωνή της, ως άλλη πανάρχαια ψυχή ερμήνευσε κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο της Κάτω απ’ τη στάχτη / Πάνω απ’ τα κύματα, δημιουργώντας τα πρώτα πηγαδάκια ενθουσιασμού.

Ραστώνη (Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Από τα ονειρικά βάθη της Ραστώνης προσγειωθήκαμε στην garage πραγματικότητα των Soma που, κρίνοντας από τη θερμή ανταπόκριση του κοινού, κρατούν ακόμη τις κιθάρες ζεστές και το υψηλής ενέργειας ροκ ζωντανό, σε μια εποχή μάλιστα που τα είδη και οι κατηγοριοποιήσεις φαίνονται ολοένα να καταργούνται. Με την ρυθμικότητα των τυμπάνων να με χτυπά ακόμη στην πλάτη,  γλίστρησα στην ησυχία των Κτιρίων τη Νύχτα, που αυτή τη φορά παρουσιάστηκαν ως ντουέτο με την Κίκα. Εκεί που βρισκόταν ήδη η οικειότητα, ο ενθουσιασμός, η ένταση,  προστέθηκε ένα ακόμη συναίσθημα, αυτό της συγκίνησης. Συγκίνηση για όλες τις φορές που η ιδιότυπη αστική ποίηση των Κτιρίων τη Νύχτα συνόδευσε τις μέρες μας και τις στιγμές μας, γεμίζοντας μας με χρώματα, σκιές και λέξεις. Φυσικά, δεν έπρεπε να κλάψω, θέλω να πω, όχι ακόμη. Βρισκόμασταν μόνο στο πέμπτο act.

Soma (Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Για την εμφάνιση της Chraja στη μικρή σκηνή χρειάστηκε να φτάσουμε εγκαίρως για να μπορέσουμε να απολαύσουμε το σόου της, το οποίο ξεκίνησε με την (εγκεκριμένη από το Luben) ομιλία του πρωθυπουργού της χώρας στη Βουλή, όπου ενημέρωνε τους συνδαιτυμόνες του πως, σύμφωνα με ειδικό, τα άτομα που προχωρούν σε φυλομετάβαση το κάνουν έπειτα από υποδείξεις εξωγήινων. Η ταλαντούχα drag queen ανέβηκε στην σκηνή υπό πλήθος ιαχών και ζωηρών χειροκροτημάτων, φορώντας στολή εξωγήινης, για να τραγουδήσει μεταξύ άλλων «Ζήτω τα τρανς άτομα, κάτω η Ελλάς».  Άλλωστε, η μικρή σκηνή γ7, κρατά σταθερά την παράδοση του stage με τις προκλητικές προτάσεις και τα πιο ενδιαφέροντα σόου (βλέπε την αξέχαστη performance της Krista Papista με τα κουδούνια στο ΑΦΦ23 και το uber θεατρικό σόου του ταλαντούχου Kristof πέρυσι).

Chraja (Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Η θερμοκρασία είχε σίγουρα ανέβει σε αυτό το σημείο, μα η δροσερές συναντήσεις στην αυλή λειτουργούσαν ιδανικά για ανάσες και σχετικές και άσχετες κουβέντες. Και αγκαλιές. Και ένα τσιγάρο. Και λίγες ακόμη κουβέντες, και λίγες ακόμη αγκαλιές στους φίλους που ήρθαν αργότερα, ανυπομονώντας να για την εμφάνιση του Κώστα Τουρνά. Επάνω στη σκηνή ο Κώστας Τουρνάς με τη μπάντα του και τα δεύτερα φωνητικά του, σε ένα πιο παραδοσιακό στήσιμο, μετέφερε παλιότερους και νέους σε εποχές που, μέσα από τα καλειδοσκόπιο του χρόνου, φαίνονται πιο τρυφερές. Η αλήθεια είναι πως ενώπιών του με οδήγησε η περιέργεια μου, για να ικανοποιηθεί αναγνωρίζοντας όλα τα κομμάτια του, τα οποία τραγουδήθηκαν ανεξαιρέτως από το κοινό. Ο ίδιος, μοιράστηκε μαζί μας την απορία του, όταν δέχτηκε την πρόταση της Sci-Fi River για τη συμμετοχή του στο ΑΦΦ25, για το αν χωρούσε σε ένα φεστιβάλ σαν κι αυτό, μόνο και μόνο για να πάρει την απάντηση πως χωράει παντού – πράγμα που με έκανε να σκεφτώ πως μόνο οι Μεγάλοι έχουν τέτοιες αμφιβολίες, γιατί οι μικροί καταφέρνουν πάντα κάπως να τρυπώσουν.

Κώστας Τουρνάς(Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Πίσω στην α7, το κλίμα ήταν παράδοξα παρόμοιο με αυτό που συνέβαινε έξω, κι ας μουσικά και αισθητικά απευθυνόταν σε μια άλλη γενιά, κι ενδεχομένως υποκουλτούρα. Κομμάτια που δεν ήξερα πως ήξερα, sing along, χαμόγελα, και ο αεικίνητος Taki Tsan με τον Dj Alex έδιναν ρίμες με ταχύτητα πολυβόλου, με τον κόσμο να συμμετέχει με την ίδια θέρμη που κάποιοι άλλοι, ταυτόχρονα, συμμετείχαν έξω στην αυλή, σε έναν ενδιαφέροντα ανοιχτό διάλογο μεταξύ των μουσικών ειδών.

Taki Tsan (Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Παίρνοντας μαζί μου την εφηβική χαρά, και πετυχαίνοντας το εμβληματικό «Άνθρωπε Αγάπα» των Poll να ακούγεται από τον κύριο Τουρνά και εκατοντάδες στόματα, βρέθηκα στη μικρή σκηνή για την εμφάνιση του Γιάννη Βεσλεμέ και της Δεσποινίς Τρίχρωμη. Τα τερατώδη καλώδια, η επιβλητική φιγούρα του Βεσλεμέ, τα λεπτεπίλεπτα πλήκτρα και η γήινη παρουσία της Δεσποινίς Τρίχρωμη συνυπήρξαν σε μία ευτυχή συνάντηση, δίνοντάς μας κομμάτια από τον επικείμενο κοινό τους δίσκο. Οι αντιθέσεις τους, καταφανείς επάνω στη σκηνή, με εκείνον να κινείται σε μία χορογραφημένη τρικυμία εν κρανίω, με εκείνη αέρινη μα ταυτόχρονα δυναμική σαν το βοριά, έμοιαζαν να συνομιλούν και να συγκλίνουν σε ένα πλήρες, τρομερά ενδιαφέρον αποτέλεσμα με αίσθηση electro και επίνευση soundtrack μοντέρνας ταινίας τρόμου.

Veslemes x Trichromi (Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Οι ώρες κυλούσαν σαν νερό, μα ο χρόνος σταμάτησε μπροστά στον αειθαλή Ντίνο Σαδίκη, με μια σαρωτική εμφάνιση που συνδύασε το ροκ των Εν Πλω και της δεκαετίας του ’80, το punk της ωριμότητας, μέχρι και το ρεμπέτικο, κι απέσπασε τα καλύτερα σχόλια από τα παραβρισκόμενα άτομα που έμοιαζαν απολύτως αφοσιωμένα σε αυτό που συνέβαινε.

Ντίνος Σαδίκης (Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Βέβαια, αυτή η αίσθηση παρέμεινε μαζί μου σε κάθε είσοδο και έξοδο από τις επιμέρους σκηνές. Το κοινό έμοιαζε κάθε φορά να είναι διαφορετικό, σαν με κάποιο μαγικό τρόπο άνθρωποι έμπαιναν και έβγαιναν από το Πλύφα, κουβαλώντας και αφήνοντας τις δικές τους εμπειρίες, αναμνήσεις και προσωπικότητες. Ίσως, με κάποιο τρόπο, η ποικιλομορφία του line-up επέτρεπε όλες τις πτυχές μας να υπάρξουν σε ένα μέρος ασφαλές και δεκτικό, στο οποίο, όπως λίγο νωρίτερα είχε πει ο κύριος Τουρνάς, μπορούμε να χωράμε.

Ο Ντίνος Σαδίκης μας αποχαιρέτισε λέγοντας «Ο κόσμος αλλάζει όταν αλλάζουμε εμείς». Στάθηκα για μια στιγμή, χαμογέλασα. Είχε δίκιο. Κι αυτό είναι τρομακτικό, γιατί πέρα από τη μάντρα που μας προστάτευε για εκείνο το διήμερο, ο κόσμος γίνεται ολοένα πιο σκληρός – από την άλλη, είναι και κάπως αισιόδοξο, αν το σκεφτείς αντίστροφα. Αν μετακινηθεί κάτι εντός μας, ίσως υπάρχει ελπίδα.

Στην αυλή αυτές οι σκέψεις διαλύθηκαν στον ιδρώτα του χορού υπό την disco trash των Νεκροτσουλήθρα, οι οποίοι φαίνεται να φέρνουν πάντα το δικό τους διασκεδαστικό, σαρκαστικά νοσταλγικό παλμό. Όσοι, δε, τους είχαμε δει πρόσφατα στην Τεχνόπολη μαζευτήκαμε από νωρίς έξω από την μεγάλη αίθουσα, περιμένοντας τα μεσάνυχτα.

Νεκροτσουλήθρα (Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Ακριβώς, λοιπόν, την ώρα που εμφανίζονται τα πλάσματα των θρύλων κι οι νεράιδες, ο Νίκος Βελιώτης και η Καλλιόπη Μητροπούλου ανέβηκαν στη σκηνή. Στα μαύρα ο μεν και τα λευκά η δε, κατ΄ αντιστοιχία ασκητικά και πληθωρικά, ερμήνευσαν στην έναρξη της εμφάνισής τους τις ανατριχιαστικές «Ανάσες των Λύκων», για να ακολουθήσει μια ενδεικτική παρουσίαση του φετινού, πολυαναμενόμενου δίσκου Between της Μητροπούλου – η οποία κατάφερε να σαγηνεύσει το κοινό που παρέμεινε, πιστά, ως το τέλος της βραδιάς.

Καλλιόπη Μητροπούλου x Νίκος Βελιώτης (Φωτογραφίες: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με πρόβλεψη για βροχή, όμως έκανε τη χάρη στη διοργάνωση και σε εμάς, κι εν τέλει συναντηθήκαμε ξανά, αυτή τη φορά με φθινοπωρινή περιβολή – και χρυσόσκονη στα μάγουλα, γιατί απόψε το κλίμα το σήκωνε. Φτάνοντας λιγάκι καθυστερημένα, θα μείνω για πάντα με την απορία για το project River Song x Dj Στεγνός - πίσω από τον οποίο βρισκόταν ο ιθύνοντας νους του φεστιβάλ, Άρης Νικολόπουλος. Ας είναι. Οι αναμνήσεις μας χτίζονται κι από τις απουσίες.

Στην αυλή, παρά το γεγονός πως ήταν μόλις λίγο μετά τις 19:30, ο ήλιος είχε πέσει και η Ms. Morris, μαζί με τον RSN, είχε ανέβει στη σκηνή μαζεύοντας ένα σημαντικό για την ώρα κοινό και λαμβάνοντας πολύ θετικά σχόλια για το τσαμπουκαλεμένο ραπ της. Μια γεύση από αυτό, και κατευθυνθήκαμε στην α7, όπου η Xanthi παρουσίασε παλιότερα, αγγλόφωνα τραγούδια της, τα νεώτερα ελληνόφωνα κομμάτια της, ακυκλοφόρητο υλικό παρέα με τον Deezy των Turboflow 3000 αλλά και διασκευές στα «Έχω στενάχωρη καρδιά» και «Κάντε λιγάκι υπομονή», αφιερώνοντας μάλιστα το τελευταίο στα άτομα που βρίσκονται εγκλεισμένα σε δομές φιλοξενίας, και τον Παλαιστινιακό λαό. Αυτή τη φορά η Xanthi, χωρίς άγχος, ξεδίπλωσε όλο της το ταλέντο, σε ένα απολαυστικό act που ζέστανε σίγουρα τις διαθέσεις για την υπόλοιπη βραδιά.

Xanthi (Φωτογραφία: John Kosmaidis)

Δίπλα, στη μικρή αίθουσα, οι Junkheart έδωσαν σκέτη καρδιά και πολλές κιθάρες, επιβεβαιώνοντας τον ενδιαφέροντα χαρακτήρα κάθε stage, που μολονότι συνεισφέρει στην ευρύτερη ιστορία του Αγοραφοβικού φεστιβάλ που χτίζεται εμφάνιση με την εμφάνιση, έχει παράλληλα το δικό του, αυθύπαρκτο αφήγημα, αν διαβάσεις προσεκτικά.

Junkheart (Φωτογραφία: Θανάσης Καρανίκας)

Στην αυλή η γυναικεία παντοδυναμία της 0-100 Σειρένε και της Dj Pitsouni επανέφεραν τις κουβέντες μας γύρω από το καλοδομημένο, συνολικά, line-up, τις τολμηρές επιλογές του και τον αλλόκοτο τρόπο με τον οποίο, ως τότε, όλα έμοιαζαν να ταιριάζουν σαν κομμάτια του δικού μας παζλ. Ίσως κάποτε ροκάδες και χιπχοπάδες δεν θα ταίριαζαν στην ίδια παρέα, και σίγουρα δεν θα τους έβλεπες να χορεύουν μαζί σε ηλεκτρονικούς ρυθμούς, μα εδώ στ’ αλήθεια δεν είχε καμία σημασία η μουσική καταγωγή του καθενός, μα το εν εξελίξει κοινό βίωμα.

0-100 Σειρένε x Dj Pitsouni (Φωτογραφίες: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Λοιπόν, η εμπειρία μου έχει δείξει πως κάθε χρονιά θα πρέπει να θυσιάσω ένα act της δεύτερης ημέρας – παρά το γεγονός πως οι χρόνοι και οι ώρες εμφάνισης τηρήθηκαν ευλαβικά, με ακρίβεια λεπτού – κι αυτό έμελε να είναι εκείνο της Nefeli Walking Under Cover και της μπάντας της. Σε ένα ψυχαναλυτικό επίπεδο, πιθανά ήθελα να κρατήσω μέσα μου την ένταση της βραδιάς, στην πραγματικότητα κάπου χάθηκα στις χαιρετούρες και τις κουβέντες με παλιούς και νέους φίλους. Κι επίσης, ήθελα να είμαι από την αρχή στην γ7, όταν θα εμφανιζόταν ο Libys από τη Θεσσαλονίκη.

Nefeli Walking Undercover (Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Με τραγούδια-κραυγές, το σαξόφωνο-ξυράφι και συναίσθημα που ξεγύμνωνε σαν φώτα προβολέα τις καρδιές μας, ο Libys και η πενταμελής μπάντα του έδωσαν μία από τις πιο πολυσυζητημένες performance του φεστιβάλ, με τον Pan Pan, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή για να τραγουδήσουν μαζί τη συνεργασία τους «Εμπιστοσύνης θέματα» να λέει πως, είχε να νιώσει έτσι από την πρώτη φορά που είδε live τους Κόρε Ύδρο. Φυσικά, δεν μπορούμε να ξέρουμε πως αισθάνθηκε τότε ο Παναγιώτης Πανταζής, ξέρουμε όμως πως φύγαμε από την γ7 έχοντας μοιραστεί κάτι σπουδαίο.

Libys  (Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Η εμφάνιση των Turboflow 3000 στην αυλή ήρθε σαν απαραίτητο χορευτικό ξέσπασμα, συμπεριλαμβάνοντας τα αγαπημένα του κοινού κομμάτια και την ειλικρινή χαρά που χαρακτηρίζει τα live του  σχήματος. Ghetto Rock, Sci-Fi River, Pan Pan, Libys και Ledeloue ανέβηκαν στην σκηνή για τα κοινά τους κομμάτια, με τους τελευταίους, δε, και ιδιαίτερα τη Μαίρη στο φλάουτο και την ερμηνεία, ως άλλη σκανδιναβή μάγισσα, να κόβει την ανάσα.

Deezy / Turboflow 3000 (Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Ένα άλλο, εκλεκτικό show είχε ήδη ξεκινήσει στη μεγάλη εσωτερική σκηνή, με την Τάμτα και τον Die Arkitekt να παρουσιάζουν μια hyper pop performance, αποδεικνύοντας, αφενός, την στροφή που έχει κάνει η καλλιτέχνιδα προς πιο απελευθερωμένες φόρμες – που της ταιριάζουν πολύ-, αφετέρου το γεγονός πως το Αγοραφοβικό Φεστιβάλ μπορεί να συνδυάσει και να διαχειριστεί τόσο το παρελθόν, όσο και το παρόν και το μέλλον της ανεξάρτητης ελληνικής μουσικής δημιουργίας (εφόσον από την μεριά των ίδιων των δημιουργών υπάρχει η σύμπνοια ως προς το όραμα).

Τάμτα x Die Arkitekt (Φωτογραφίες (αρ) Ελπινίκη Βερεκέτη) (δε): Θανάσης Καρανίκας)

Και θα επιστρέψω, λοιπόν, σε αυτό που έγραψα στην αρχή. Για το Αγοραφοβικό φεστιβάλ ο κοινός τόπος φαίνεται πως δεν είναι προϋπόθεση, αλλά προσδοκία και ζητούμενο. Αν βρέθηκε ή όχι, θα δείξει η διάρκεια των ιστοριών που θα έχουμε να λέμε στο μέλλον.

Κάτι άλλο από τα αναμενόμενα της διοργάνωσης είναι πως τουλάχιστον ένα act θα ξεχειλίσει τα τετραγωνικά που του δόθηκαν. Κυριολεκτικά, αφήνοντας ορισμένα άτομα έξω από τις εσωτερικές αίθουσες, αλλά στην περίπτωση του Capette και μεταφορικά, ο οποίος παρέδωσε μία μίνιμαλ σε παρουσία αλλά γεμάτη σε ψυχή performance, με όσους ήταν μέσα μα και όσους ήταν έξω να τραγουδούν μαζί του, μεταλαμβάνοντας το συναίσθημα.

Capette (Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Έχοντας μέσα μου ακόμη τον ηλεκτρισμό, βρέθηκα στην σκοτεινή γ7 και το ηλεκτρονικό πάρτυ του λάμβανε χώρα εκεί. Και θα σου εκμυστηρευτώ πως δεν χορεύω συχνά, όμως στο σκοτάδι της αίθουσας και τα δυστοπικά synths του Fonoptikon μου ήταν αδύνατο να μην παρασυρθώ, όχι μόνο από το retrowave, αλλά και από τον ενθουσιασμό και την αγάπη του κοινού που έρρεε σαν κύμα μεταξύ των κινούμενων κορμιών.

Fonoptikon (Φωτογραφία: Θανάσης Καρανίκας)

Φυσικά, κανείς δεν μπορούσε να αρνηθεί μια στάλα από τη Nalyssa Green, κι έτσι συναντηθήκαμε όλοι και πάλι εκεί, για να τραγουδήσουμε τα κομμάτια της ιέρειας της εγχώριας indie pop σκηνής, η οποία είχε μαζί της σκηνή τον Logout, τη Δεσποινίς Τρίχρωμη και τον Tsolimon, και κάτω από αυτή το πιστό κοινό της.

Nalyssa Green (Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Κάπου εκεί έκατσα για λίγο στο περβάζι της γ7. Χάζεψα τις γραμμές των προβολέων στον ουρανό, κοίταξα την αυλή κι όλα εκείνα τα άτομα. Σε λίγο θα ήταν μεσάνυχτα και η Sci-Fi River, με την εμφάνιση της, που παραδοσιακά το άτομο που αναλαμβάνει την επιμέλεια κρατά για το τέλος, θα κήρυττε τη λήξη του ΑΦΦ25.

Κι ήτανε πράγματι ένα κλείσιμο όπως του άξιζε. Σε μια κατάμεστη, ιδρωμένη μεγάλη αίθουσα, με ένταση, με χορό, με την Sci-Fi River (με την DJ Pitsouni στα decks) να παρουσιάζει συγκινημένη μα απολύτως ευτυχής μέρος των κομματιών της, φωνάζοντας στη σκηνή τους φίλους της Dramachine και Deezy, δίνοντας κατά τη λαϊκή απαίτηση μία ακόμη φορά το «Ξέρουν τη γεύση» στο encore.

Sci-Fi River (Φωτογραφία: Ελπινίκη Βερεκέτη)

Κι εμείς, από κάτω μόνο χωροταξικά, να τραγουδάμε μαζί της «Όλα τα παιδιά στο πάρτυ ξέρουν τη γεύση, Sci-Fi River στο κτήριο», ως ένα άλλο ευχαριστώ στη νεαρή καλλιτέχνιδα που έφερε με τον καλύτερο τρόπο εις πέρας το έργο της επιμέλειας του Φεστιβάλ.

Πήγαμε και στο after party, και παρατείναμε για λίγο τον χρόνο. Κι ήταν ωραία. Μα αυτό ήταν αναμενόμενο, έτσι δεν είναι;

Ήταν αναμενόμενο πως θα περάσουμε ωραία, γιατί το Αγοραφοβικό Φεστιβάλ είναι το μέρος συνάντησης όσων παρακολουθούμε, ακούμε και ακολουθούμε την ελληνική indie σκηνή. Κι ήταν αναμενόμενο πως εκεί θα συγκινηθούμε από τον Ντίνο Σαδίκη, ότι θα θυμηθούμε και θα νοσταλγήσουμε με τον Κώστα Τουρνά και τον Taki Tsan. Ήταν αναμενόμενο ότι θα χορέψουμε με τους Turboflow 3000 και τους Νεκροτσουλήθρα, ότι θα τα σπάσουμε με Junkheart και Soma, ότι θα πούμε όλους τους στίχους με τη Nalyssa Green και τον Capette. Στις δικές μου προσωπικές εκπλήξεις, ήταν οπωσδήποτε η ειλικρίνεια του Libys, η μεταδοτική ενέργεια του Fonoptikon που μεταφραζόταν σε αναπολογητικό χορό, η φρεσκάδα και η τολμηρή μουσική προσωπικότητα της Ms. Morris και της Ραστώνης, και η σύμπραξη των Βεσλεμέ και Δεσποινίς Τρίχρωμη, που έμοιαζε να έπρεπε να έχει συμβεί από πάντα.

Και ξέρεις τι άλλο ήταν έκπληξη; Εκείνη η μελαγχολία με την οποία ξύπνησα το πρωί της Κυριακής, σαν κάτι να έλειπε ήδη, σαν να είχε τελειώσει μια σχέση που θα ήθελα να είχε κρατήσει παραπάνω.

Αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν όλο, μα αν όντως το Αγοραφοβικό Φεστιβάλ είναι όλο όσο έχει να δώσει η εγχώρια μουσική σκηνή, τόσο σε επίπεδο δημιουργικότητας, όσο και σε επίπεδο ανοιχτότητας, συναισθημάτων και συμπεριληπτικότητας, τότε είμαι σίγουρη πως δίνει ήδη αρκετά. Κι αν μου έλειψε τόσο πολύ την επόμενη μέρα, είναι γιατί το ΑΦΦ δεν είναι απλά μια διοργάνωση, αλλά ο τόπος που η μουσική μας κάνει να νιώθουμε πως χωράμε

Εις το επανιδείν.