The Whole of the Moon (ενόψει της σημερινής πανσελήνου)

Βρισκόμουν στο Μανχάταν με τη φίλη μου, την Κρίστα, όταν με ρώτησε: "Είναι εύκολο να γράφεις τραγούδια;"

Στα 20 μου δεν ήμουν τόσο ώριμος ακόμη ώστε να αποφύγω μια κίνηση εντυπωσιασμού, έτσι επιδεικτικότατα γύρισα προς την καινούρια μου φίλη και είπα: "Ναι είναι!" Έβγαλα ένα στυλό και ένα κομμάτι χαρτί από την τσέπη μου. Υπήρχε φεγγάρι στον ουρανό, οπότε έγραψα:

«Είδα το μισοφέγγαρο, είδες ολόκληρο το φεγγάρι».

"Την εντυπωσίασα όντως. Έφυγα από το ξενοδοχείο και αργότερα στο Λονδίνο όταν βρέθηκα με περισσότερους στίχους έπιασα εκείνο το κομμάτι του πιάνου, έναν αυτοδίδακτο ρυθμό που έπαιζα με το ένα δάχτυλο να κάνει το ένα μοτίβο και τρία δάχτυλα το άλλο".

Κάπως έτσι περιγράφει ο αγαπημένος Mike Scott τις απαρχές της δημιουργίας του “The Whole of the Moon”. Είναι 1985 και οι Waterboys ξεκινούν την ηχογράφηση τόσο του τραγουδιού όσο και του τρίτου άλμπουμ τους «This is the Sea». Το συγκρότημα εκείνη την περίοδο είχα την καλύτερη σύνθεση που είχε ποτέ κατά την άποψη του γράφοντα και αποτελούνταν από τους Mike Scott, Anthony Thistlethwaite, Karl Wallinger και Roddy Lorimer. Ο ντράμερ Kevin Wilkinson είχε μόλις εγκαταλείψει το συγκρότημα πάνω που άρχιζαν να ηχογραφούν το "The Whole of the Moon", το τραγούδι που επρόκειτο να γίνει το σήμα κατατεθέν της μπάντας.

Σε μια συνέντευξή του στην Guardian, το 2020 λέει ο Mike Scott:

"Το The Whole of the Moon θα μπορούσε να μιλάει για κάποιον σαν τον CS Lewis, ο οποίος έμοιαζε να παρατηρεί περισσότερα και να εξερευνά τα πράγματα βαθύτερα από τους περισσότερους ανθρώπους. Ή θα μπορούσε να είναι για έναν τύπο τύπου Jimi Hendrix που έρχεται «σαν κομήτης, που γιγαντώνει τα ίχνη σου» και εξαφανίζεται πραγματικά σύντομα. Αλλά δεν αφορά συγκεκριμένα κανέναν. Σε αντίθεση με όσα ακούγονται , δεν αφόρά ούτε τον Nikki Sudden, τον τραγουδιστή των Swell Maps με τον οποίο γνωριζόμαστε και δουλεύαμε τότε μαζί”.

Ο ίδιος ο Nikki Sudden διέδιδε πως το τραγούδι ήταν γραμμένο γι αυτόν. Ήταν η εποχή που ο Nikki φιλοξενούνταν συχνά πυκνά στο διαμέρισμα του Mike και οι δυο τους δοκίμαζαν κοινές ηχογραφήσεις. Νομίζω το Cathy’s Song είναι μία από αυτές.

Μια άλλη θεωρία η οποία υποστηρίζει πως το "The Whole of the Moon" γράφτηκε ως αφιέρωση στον Prince καταρρίπτεται από τον ίδιο τον συνθέτη του:

"Υπήρχε ένα μήνυμα που έγραψα στο οπισθόφυλλο του 7ιντσου που έλεγε, “For Prince, U saw the whole of the moon”, αλλά το τραγούδι δεν αφορά ούτε τον Prince παρότι το έχει διασκευάσει και μάλιστα δυο φορές, σε διαφορετικές ενορχηστρώσεις.

Στην πραγματικότητα έγραψα το μήνυμα/χαιρετισμό αυτό επειδή τότε - στο Livingstone studio στο βόρειο Λονδίνο -ο Karl Wallinger [πλήκτρα, μετέπειτα ιδρυτής των World Party] κι εγώ όταν σκεφτόμασταν και συζητούσαμε για τον ήχο που θα θέλαμε να έχει το τραγούδι είχαμε στο μυαλό μας συνεχώς τον Prince.

Ο Karl έπαιξε το μπάσσο στα synth του – υπέροχος ήχος – και έκανε κάποια από τα δεύτερα φωνητικά. Για βασικό ήχο στα πλήκτρα του ζήτησα να παίξει κάτι που να φέρνει στο 1999 του Prince και αυτός το έκανε ακριβώς έτσι αλλά με έναν πραγματικά δικό του τρόπο – έτσι έκανε πάντα άλλωστε - . Μερικές ακόμα νότες εμπνευσμένες από το Paisley Park – πάλι του Prince - και η μελωδία ήταν έτοιμη.

Ηχογράφησα το πιάνο και τα φωνητικά ζωντανά πάνω από τα drum machine. Κι έπειτα ήρθε η ώρα των πνευστών. Πρώτα οι τρομπέτες. Ήθελα η σάλπιγγα να ακούγεται όπως στο Penny Lane των Beatles, σαν το φως του ήλιου που διαπερνά τα σύννεφα".

Ήταν η ώρα του Roddy Lorimer. Έπειτα από τρεις μέρες που πέρασε ο κλασσικής μουσικής παιδείας Lorimer με τον Scott δουλεύοντας την ενορχήστρωση της σύνθεσης, πήγε σπίτι με ένα demo του τραγουδιού σε μια κασέτα και εστίασε προς μια πιο κλασικότροπη προσέγγιση.

Λέει ο Roddy: «Και να ‘μαι καθισμένος στο πιάνο μου να σκέφτομαι συνεχώς το τραγούδι μέχρι που μου έρχεται η ιδέα. Ένα παιχνίδι τρομπετών, μια αντιφωνία σε ένα παιχνίδισμα ερωταπαντήσεων ανάμεσα σε στην κλασσική σάλπιγγα στα αριστερά και μια πίκκολο στα δεξιά και μετά πάλι το ίδιο, προσθέτοντας σιγά σιγά και επιμηκύνοντας κάθε πλευρά της στερεοφωνικής ηχογράφησης. Ο Mike το λάτρεψε, εκτός ίσως από τις ελαφρώς τζαζ εκφάνσεις που είχα χρησιμοποιήσει προς το τέλος τις οποίες και αργότερα αφαίρεσε».

Για τα κρουστά , ελλείψει ντράμμερ, η μπάντα ζήτησε τη βοήθεια του Martin Ditcham των Henry Cow. Αυτός κουβάλησε μαζί του στο στούντιο μια βαλίτσα με περίεργα αντικείμενα και ...οργάνωσε τον Mike και τον Karl σε μια μικρή ορχήστρα κρουστών που βάλθηκε υπό τις οδηγίες του να ηχογραφεί τους παράξενους ήχους που έβγαζαν κατά την επαφή τους – βίαιη ή μη –οι επιφάνεις των πραγμάτων που υπήρχαν στη βαλίτσα.

«Μαγικές στιγμές» αναπολεί ο Mike και συνεχίζει «Το αποκορύφωμα ήταν ο κρότος των πυροτεχνημάτων που βρήκαμε σε ένα δίσκο ηχητικών εφέ. Προσθέσαμε echo κι έτσι το φανταστικό σόλο σαξόφωνο του Anto Thistlethwaite ξεσπά αμέσως μετά την έκρηξη."

Το τραγούδι θα μπορούσε να είναι ήδη έτοιμο. «Όλος ο κόσμος θα το λατρέψει αυτό» σκεφτόταν ο Mike αλλά για να μείνουμε σχετικά πιστοί στην ιστορία θα χρειαζόταν μια πινελιά ακόμα. Καθώς ο ήχος των παιγμένων από drum machine έως τότε τυμπάνων ήταν ελαφρώς ασυγχρόνιστος λίγο πριν την τελική μίξη ανέλαβε και τα επανηχογράφησε ο Chris Whitten, ο session ντράμμερ του στούντιο.

Κάποια πρόσθετα δεύτερα φωνητικά έκανε και η Αυστραλή – μουσική μετανάστρια στο Λονδίνο της δεκαετίας του 80 - Max Edie.

Το τραγούδι που οι Waterboys δε βαριούνται να ακούν αλλά και να παίζουν στις συναυλίες τους ποτέ κυκλοφόρησε τελικά στις 14 Οκτωβρίου 1985 και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

ενόψει της σημερινής πανσελήνου

 Lem.
"στον λεμονοστίφτη"
Κάθε Παρασκευή, 10:00-12:00 πμ