«Χαιρετισμοί από το Δεκεμβριάτικο Brisbane

Είναι παράξενο αλλά και όμορφο το πώς τα ηλιόλουστα πρωινά του Σαββάτου πάντα με βάζουν στη διάθεση και το πνεύμα που χαρακτηρίζει και τους Monkees. Πρόκειται για μια στιγμή της εβδομάδας κατά την οποία μπορείς να ταυτιστείς με την αισιοδοξία των τραγουδιών τους. Οπότε είναι ταιριαστό, κατά μία έννοια, που, ξυπνώντας σήμερα το πρωί, έμαθα για το χαμό του σπουδαίου τραγουδιστή-τραγουδοποιού της μπάντας, Michael Nesmith.

O “The Nez” αποτίνει το ύστατο χαίρε.

Τα τραγούδια του, ειδικά όσα περιέχονται στα τρία πρώτα άλμπουμ του συγκροτήματος, αποτελούσαν εξίσου σημαντικό μέρος του DNA των Go-Betweens, με τους Talking Heads, τους Television,τους Velvets και τον Bowie. Η απλή παράθεση μερικών αγαπημένων αρκεί για να μου το θυμίσει αυτό:

The Girl I Knew Somewhere, Papa Gene's Blues, You Just May Be The One, Mary Mary, Sweet Young Thing, You Told Me, Sunny Girlfriend (εναρκτήριος στίχος - 'She owns and operates her own sunshine factory' – μεγαλοφυές).

Τα τραγούδια του, ένα όμορφο συνταίριασμα μελωδιών και επιδέξιων λογοπαιγνίων. Αυθεντική Pop, με μια δόση country. Ο Nesmith υπήρξε μεγάλη έμπνευση για τον Grant (McLennan) και εμένα στα τέλη των seventies – δύο μικρά παιδιά που τότε είχαν πρωτοπιάσει κιθάρες στα χέρια.

Και καθώς στεκόμουν στην κουζίνα μας, προσπαθώντας να επεξεργαστώ/να καταπιώ το νέο –και νιώθοντας ευγνωμοσύνη που τον είχα δει να ηγείται μερικών εξαιρετικών μουσικών μαζί με τον Mickey Dolenz (σ.μ.: drummer και τραγουδιστή της αρχικής σύνθεσης των Monkees και συμπρωταγωνιστή του Nesmith στην αυθεντική τηλεοπτική σειρά) στο Brisbane, το 2019, και να παίζει λιγότερο γνωστά κομμάτια της μπάντας-, το μυαλό μου πήγε στα δικά μου καινούρια τραγούδια, τα οποία δεν έχουν ηχογραφηθεί ακόμη και από τα οποία κανένα δεν χρωστά περισσότερα στον Nez από ό,τι το “I Don’t Do Drugs, I Do Time”. Χάρηκα που ήταν ακόμα μαζί μου –ένα υπόγειο ρεύμα που διαπερνά την τραγουδοποίια μου- ένα ρυάκι που ΕΜΕΝΑ δεν με άφησε ποτέ. Ένα μείγμα του Συμπαντικού και του Καθημερινού, το οποίο κατείχε κεντρική θέση στον τρόπο με τον οποίο εκφραζόταν καλλιτεχνικά και ο ίδιος ο Nesmith.

Ήταν σκωπτικός, με πνευματώδες χιούμορ, κάτοχος μιας μαγικής δωδεκάχορδης Gretsch ξανθού χρώματος (τη χρησιμοποίησε και στη συναυλία στο Brisbane, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό, Michael), αλλά και κάποιος που έκανε φανερό πως τα στοιχεία του κάλλους και του μυστηρίου βρίσκονται στην καρδιά της σπουδαίας pop μουσικής.

Θερμούς χαιρετισμούς,

Robert».

Πηγή: Η επίσημη σελίδα του Robert Forster στο Facebook

Μετάφραση-εισαγωγικό κείμενο: Γιώργος Δρόσος