Όταν ένας Rolling Stone πεθαίνει, η απώλειά του μας αφορά όλους και όλες, ακούμε δεν ακούμε ροκ. Ο Κώστας Μαζιώτης ένιωσε ότι τα πράγματα βγάζουν νόημα (προσωρινά, φυσικά) όταν άρχισε να ακούει “τη μουσική που ενοχλεί τους γείτονες” (κατά το Greil Marcus Ευαγγέλιο). Ταπεινά λοιπόν, σκύβει μπροστά στον υπολογιστή του, και αποχαιρετά το συμπαθέστερο μέλος της Μεγαλύτερης ροκ’ν’ρολ Μπάντας στον Κόσμο!

Η είδηση του θανάτου του Charlie Watts δεν μπορώ να πω ότι με σόκαρε. Προσωπικά θεωρώ τα ογδόντα χρόνια την ιδανική διάρκεια ζωής ενός ανθρώπου. Οπότε για μένα ο Charlie μας αποχαιρέτησε πλήρης ημερών. Πολλοί, βέβαια, διαφωνούν. Σεβαστό. Περισσότερο θα έλεγα ότι ξαφνιάστηκα. Βλέπεις ο Charles Robert Watts (2/6/1941 – 24/8/2021) σε όλη του την καριέρα με τους Stones απείχε συνειδητά από τα φώτα της δημοσιότητας. Σαφώς φωτογραφιζόταν μαζί με τα υπόλοιπα ρεμάλια για τα εξώφυλλα/οπισθόφυλλα των δίσκων, και στο πλαίσιο του συνηθισμένου promotion. Και αυτό ήταν όλο.

Από τα είκοσι τρία του και μέχρι τον θάνατό του πέρασε όλη τη ζωή του με την ίδια γυναίκα. Έριχνε ασταμάτητα άκυρο σε επίδοξες γκρούπις. Όσο για ναρκωτικά, την τετραετία 1983-1986, όντως αντιμετώπισε πρόβλημα με ουσίες, κυρίως επειδή αδυνατούσε να αντιμετωπίσει κάποια οικογενειακά προβλήματα, και εύρισκε προσωρινά καταφύγιο σε ναρκωτικά και αλκοόλ, όπως έχει εξομολογηθεί ο ίδιος.

Ρε γαμώτο, αν με ρώταγες “ποιος Stone θα πεθάνει πρώτος” είναι ο τελευταίος που θα έλεγα! Ας ήταν και ο μεγαλύτερος σε ηλικία. Κατά πως φαίνεται, ο Keith δεν θα πεθάνει ποτέ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ροκ’ν’ρολ ιστορία…

Άνθρωποι πιο ειδικοί από την αφεντιά μου, είναι σε θέση να επιχειρηματολογήσουν σχετικά με το πόσο σπουδαίος ντράμερ υπήρξε. Ο Keith στην αυτοβιογραφία του δεν παραλείπει να τονίσει σε αρκετά σημεία, πόσο σημαντικός ήταν ο Charlie για τον ήχο της μπάντας. Δήλωσε απερίφραστα ότι ο Charlie ήταν οι Rolling Stones!

Δεν θα σε κουράσω με τεχνικές λεπτομέρειες. Απλά θα επισημάνω πως ήταν ο πλέον ολοκληρωμένος μουσικός του γκρουπ (μαζί με το ανεπίσημο μέλος, τον πιανίστα Ian Stewart). Έχοντας ασκηθεί εντατικά από μικρή ηλικία στη τζαζ, πατώντας πάνω σε δίσκους του Charlie Parker, του Coltrane κ.λπ., έφτασε νωρίς σε πολύ υψηλό επίπεδο τεχνικής κατάρτισης, κάτι που σπάνιζε στα περισσότερα πρώιμα ροκ σχήματα στις αρχές των ’60s. Πριν τον καλέσουν οι Stones να μπει στην μπάντα, ο Charlie έκανε όνομα ως μέλος των Blues Incorporated του Alexis Corner (μεγάλη μορφή του βρετανικού ρυθμ’ν’μπλουζ).

Ποτέ δεν απαρνήθηκε τη τζαζ που τόσο αγαπούσε. Έτσι, από τα τέλη ήδη των ’70s άρχισε να στήνει πρότζεκτς παίζοντας αλλά και ηχογραφώντας τζαζ στάνταρντς. Μέχρι και τρίμπιουτ μπάντα έστησε προς τιμήν του Charlie Parker.

Με όλη την παράνοια, το χάος και την παραζάλη που ακολουθούσε τους Rolling Stones, το κουλ και απαθές άτιτιουντ του φίλου μας στο πίσω μέρος της σκηνής, έφερνε τα πράγματα σε μια, κάποια, ισορροπία. Μη σου πω κιόλας ότι κέρδιζε τις εντυπώσεις. Δεν μου αρέσει η ταμπέλα “αντιστάρ” αλλά, κακά τα ψέματα, στην περίπτωσή του κολλάει γάντι.

Κορυφαίες του στιγμές στη δισκογραφία θεωρώ τα απίστευτα ντραμς που παίζει στο Gimmie Shelter, με τα απίστευτα κοψίματα στα ρεφρέν, και το κροτάλισμα των στικς στο σνέαρ ρινγκ (snare ring, το μεταλλικό περίβλημα του τύμπανου) στο Shake your Hips, ένα τραγούδι, φόρος τιμής του Keith Richards στον μπλουζ θρύλο Slim Harpo. (Το τραγούδι περιέχεται στο περίφημο Exile on Main Street).

Να σου πω την αλήθεια, χαίρομαι που ο Charlie αναπαύθηκε γαλήνια με την οικογένειά του δίπλα του. Θα προτιμούσα να έφευγε με τον ίδιο τρόπο και ο Johnny Thunders, ο Jimi Hendrix η Janis, ο Brian Jones…

Σε ένα σύστημα, έναν κόσμο γεμάτο από “άσχημο τέλος”, η ιστορία του Charlie είναι ένα τρυφερό Happy End!