Όσο κι αν προβάλλει γοητευτικό το κυνήγι του νέου ήχου, είναι σχεδόν αδύνατο να αντισταθείς στην έλξη του παλιού, που επιπρόσθετα λειτουργεί ως σάουντρακ σε πολλά απ’ όσα έχεις ζήσει: The Last Drive

Πώς αποχαιρετάς λοιπόν κάτι τόσο οικείο σ’ εσένα, όπως τα live των Last Drive? Όση προσμονή είχαμε οι συνοδοιπόροι, μέρος της tribe, για αυτό το τελευταίο αντίο, τόση ζεστασιά και ευγνωμοσύνη εισπράξαμε από την μπάντα η οποία με αξιοζήλευτη συνέπεια βαδίζει στο μονοπάτι με σταθερές μουσικές και κυριότερα αξίες που εδώ και 40 χρόνια έχει χαράξει.

Το τελευταίο κύμα αγάπης είχε νοσταλγία, συναισθηματική φόρτιση και περιδιάβαση σ’ όλους αυτούς τους ροκαμπίλι, ροκ και πανκ ήχους που σαν επίμονη λούπα αντηχούν σε χαρούμενες και μη στιγμές μας. Η αποχαιρετιστήρια βόλτα προσπάθησε να χωρέσει όλους τους σταθμούς στη μακρόχρονη πορεία τους. Από το αξεπέραστο LP τους, Heatwave και το single, time, 36 χρόνια πριν, έως τις βαριές μελωδίες τoυ f*head entropy, αλλά και το heavy liquid του 2009, το ταξίδι με τη μαύρη λιμουζίνα δεν άφησε κανέναν αδιάφορο. Πέρασε από την κοιλάδα του θανάτου, κλείνοντας το μάτι σ’ όλους τους πρόσκαιρους και παντοτινούς έρωτες, αλλά και το διαβολικό τους αντίτιμο. Χτύπησε ενθαρρυντικά στην πλάτη όσους πιστά παρέμειναν εδώ όλα αυτά τα χρόνια και ψιθύρισε παρήγορα λόγια για επίμονες διεκδικήσεις που άλλοτε ανταμείβουν, ενώ συχνότερα απογοητεύουν, ιδιαίτερα κάποια καταστροφικά βράδια με αυτό το απόκοσμο, μπλε φεγγάρι. Αποχαιρέτησε όσους εξουθενωμένοι από τις φονικές θεραπείες και τις ακροβασίες στα πάθη και τα λάθη μιας ανελέητης πραγματικότητας, απλώς δεν άντεξαν. Δεν αποχαιρέτησε όμως τις αρχές αυτές που διακρίνουν όλους αυτούς που επιμένουν να μοιράζονται μια αίσθηση κοινότητας σε μια εποχή που ευνοεί μεν τη δυνατότητα σύνδεσης στο διαδίκτυο, την τεχνολογία γενικότερα, αλλά όχι την πραγματική εγγύτητα μεταξύ μας.

Καθόλου τυχαία άλλωστε δεν ήταν η εμφάνιση του Αλέξη Καλοφωλιά με την παλαιστινιακή keffiyeh την τελευταία μέρα της σειράς εμφανίσεως των Last Drive στο Gagarin, αφού 27 χρόνια πριν δέχτηκε φασιστική επίθεση, ακριβώς επειδή φόραγε το μαντήλι αυτό. Η αλληλεγγύη της μπάντας στον αγώνα του Παλαιστινιακού λάου δεν εξαντλείται σε ένα σύμβολο ή σε κάποια λόγια στήριξης σε καταπιεζόμενα άτομα ή ομάδες. Η πραγματική αλληλεγγύη στα θύματα συστημικής και μη βίας, όπως και η αντίσταση έχουν ουσιαστικό νόημα όταν παίρνουν τη μορφή καθαρής πολιτικής θέσης και οι Last Drive δεν έχουν διστάσει στιγμή, είτε με συνεντεύξεις τους, είτε με τις εμφανίσεις τους, ακόμα και με τις επιλογές (και διασκευές) τραγουδιών τους να εκφράζουν καθαρά τη θέση τους.

Συνεπείς στις γνήσιες ηθικές αρχές της “don’t-give-me-any-bullshit” punk μουσικής που εξέφραζε ο Joe Strummer, μας έδωσαν αυτά που φορές διαφεύγουν των προσδοκιών μας: αλήθεια, σεβασμό, ευγενική διεκδίκηση. Ακόμα και αν μας στενοχώρησαν, όπως κάθε φορά που ολοκληρώνεται κάτι οικείο και αγαπημένο, εγώ τουλάχιστον τους ευγνωμονώ ακριβώς για αυτά.

Εύη Μπίρμπα