Antony Harding: Πάντα ένιωθα πολύ χαρούμενος με το να είμαι μόνος
Τον τραγουδοποιό Antony ‘ANT’ Harding τον γνωρίσαμε αρχικά ως ντράμμερ της υπεραγαπημένης (και λίγα λέω) μπάντας των Hefner.
Ενός συγκροτήματος που δικαίως χαρακτηρίστηκε ως η «μικρότερη τεράστια μπάντα της Μεγάλης Βρετανίας» και – προσωπική άποψη αυτή - άξιζε στα σίγουρα πολύ μεγαλύτερης αναγνώρισης. Το ξεκίνημα των Hefner ας το αναζητήσουμε στις αρχές των 90’s με τη γνωριμία του Antony με τον μετέπειτα frontman Darren Hayman κι έπειτα ας τους ακολουθήσουμε στην κυκλοφορία των 4 στούντιο άλμπουμ και των αμέτρητων singles και Eps από το 1996 και για τα επόμενα οκτώ χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι την απόσυρση τους από το μουσικό προσκήνιο (με μοναδική εξαίρεση βέβαια το 2004 και την εμφάνισή τους στο tribute για τον John Peel, ο οποίος ήταν ανέκαθεν μεγάλος φαν τους).
Από τις μέρες όμως που το συγκρότημα έδρεπε τις όποιες δάφνες τους απέτιναν οι λάτρεις του ήχου τους (εμού συμπεριλαμβανομένου) ο Antony είχε ξεκινήσει να κυκλοφορεί και επίσημα αν και σε αραιά διαστήματα δείγματα της προσωπικής του δουλειάς, μιας χαμηλόφωνης μελαγχολικής φολκ(;)-ποπ, αρχής γενομένης με το δυσεύρετο πλέον EP «Where Happiness Begins». Ακολούθησαν περισσότερες κυκλοφορίες, υπογεγραμμένες άλλοτε με το όνομά του, άλλοτε με τη συντομογραφία ANT αλλά και με το project Lonely Boy (αυτό σε συνεργασία με την Eivind Kirkeby).
Τελευταία του επίσημη κυκλοφορία – ή μήπως θα ήταν καλύτερα να πω επανακυκλοφορία – είναι το EP «Kisses On A Plate» τον Σεπτέμβριο του ’21 στη μικρή Ιταλική ανεξάρτητη δισκογραφική «We Were Never Being Boring». Με αφορμή λοιπόν αυτή την επανεμφάνιση βρήκα την ευκαιρία να μετατρέψω την επί ετών επικοινωνία μας με τον συνονόματο Antony σε μια συζήτηση/συνέντευξη μέσω μιας σειράς ερωτήσεων που του έστειλα και αφορούν στην προσωπική του δουλειά, στη ζωή του στη Σουηδία όπου πλέον κατοικεί μόνιμα, στη μπάντα μέσα από την οποία τον γνωρίσαμε, την περίφημη συναυλία που είχαν δώσει στο House of Art. Ιδού λοιπόν τι μας απάντησε ο αντιηρωικός ΑΝΤ:
Antony, θα μπορούσες να μας δώσεις ένα σύντομο ιστορικό του πως ξεκίνησες ως ντράμμερ;
ANT: Η πρώτη μου ανάμνηση από το τύμπανο ήταν να στήνω όλες τα μπώλ της Tupperware της μαμάς μου και να τα χτυπάω με ένα ζευγάρι ξύλινα chopsticks. Είχα εμμονή με τον Adam and the Ants και θυμάμαι ότι πήγα στο παιδικό μασκέ πάρτυ ντυμένος Merrick (σ.τ.σ. ο ντράμμερ των Adam and the Ants) αντί για την πιο προφανή επιλογή του να ντυθώ Adam Ant. Άρχισα να την πέφτω στους γονείς μου σε κάθε γενέθλια και κάθε Χριστούγεννα μέχρι να μου αγοράσουν ένα τύμπανο, το οποίο και έγινε τελικά όταν έγινα 11 ετών. Το λάτρεψα. Ήταν από δεύτερο χέρι, ξύλινο, σε μια ψιλόλιγνη βάση με ατράκτους και συνοδευόταν από πολλές μεταχειρισμένες μπαγκέτες και ένα βιβλίο με τον τίτλο “Play Like Buddy Rich” (στσ. American jazz drummer 1917-1987). Αυτό το βιβλίο έπιασε τόπο και εγώ έπαιξα την πρώτη μου συναυλία στα ντραμς σε ηλικία 12 ετών σε ένα θέατρο στο Isle of Wight, σε ένα συγκρότημα αποτελούμενο από 4 συμμαθητές μου που όλοι τους έπαιζαν ακουστικές κιθάρες.
Οι μουσικές σου επιρροές σαν έφηβος;
ANT: Πραγματικά λάτρευα τους Jam, ήμουν άλλωστε μοντάς στα 13 μου: περιφερόμουν φορώντας ένα τεράστιο διχαλωτό parka που είχα αποκτήσει ανταλλάσσοντας ένα picture disc των Madness με τον μεγαλύτερο αδελφό ενός συμμαθητή μου. Αφότου διαλύθηκαν οι Jam έψαξα να πωρωθώ με μια άλλη μπάντα και για κάποιο λόγο επέλεξα τους U2. Ευτυχώς όμως κάνα-δυο χρόνια αργότερα κάποιος φίλος απ’ το σχολείο μου σύστησε τις εκπομπές των Janice Long και του John Peel και τότε συνειδητοποίησα πως δεν τρέχει τίποτα να σ’ αρέσουν παραπάνω από μία μπάντες. Τα ακούσματά μου διευρύνθηκαν και βάλθηκα να ηχογραφώ τόνους μουσικής από το ραδιόφωνο και να αγοράζω δίσκους των The Woodentops, The Men They Couldn’t Hang and και των Smiths.
Ένιωσες ποτέ τη λεγόμενη «Μοναξιά του ντράμμερ;» κι αν ναι, πως το χειρίστηκες το θέμα;
ANT: Χμ, δεν είμαι σίγουρος για τον ορισμό της «μοναξιάς του ντράμερ»! Στη σκηνή πάντως μερικές φορές έσπρωχνα όλα μου τα τύμπανα με τη βάση προς τα μπροστά για να είμαι πιο κοντά στα υπόλοιπα μέλη. Μετράει αυτό;
O Antony σε κάποιο session στο BBC radio
Πως και πήρες την απόφαση να ακολουθήσεις σόλο πορεία;
ANT: Ήμουν πάντα ανεξάρτητος αλλά ήταν θέμα συγκυρίας το ότι κατέληξα να παίζω ντραμς και σε ένα συγκρότημα ταυτόχρονα. Όντας ήρεμος άνθρωπος και υποχωρητικός, πραγματικά απεχθάνομαι να λέω στους ανθρώπους τι να κάνουν, οπότε θα ήταν αδύνατο να έχω το δικό μου συγκρότημα και να είμαι το «αφεντικό» σε κοντινούς μου ανθρώπους. Απλώς φαινόταν λογικό να είσαι σόλο καλλιτέχνης, μολονότι το να βγαίνω μονάχος στη σκηνή ήταν πάντα εφιάλτης ακόμα και μετά από κάμποσα ποτά.
Σου λείπει η αίσθηση του να ανήκεις σε συγκρότημα;
ANT: Οι μέρες στο συγκρότημα ήταν πραγματικά διασκεδαστικές και θα μπορούσα να διηγηθώ πολλές αστείες ιστορίες από τότε αλλά πάντα ένιωθα πολύ χαρούμενος με το να είμαι μόνος.
Ποια η σχέση σου με τη μουσική βιομηχανία σήμερα; Βλέπω πως συνεργάζεσαι με μικρές μη Βρετανικές δισκογραφικές εταιρίες όπως η “We Were Never Being Boring” της οποίας δηλώνω φαν.
ANT: Κοίτα, δεν θα το ‘λεγες πως βομβαρδίζομαι από προτάσεις. Αλλά κι αυτές που περιστασιακά μου γίνονται, θα έλεγα πως περισσότερο μένουν στα λόγια χωρίς πραγματικά να μπορούν να οδηγήσουν σε πραγματικό συμβόλαιο.
Είναι ωραίο να συνεργάζεσαι με μια εταιρεία όπως η WWNBB που είναι (σχεδόν) τόσο χαλαρή όσο κι εγώ στις κυκλοφορίες της.
Ποια είναι η γνώμη σου για τις μουσικές υπηρεσίες streaming στο μοίρασμα και την «κατανάλωση» μουσικής;
ANT: Αυτές τις μέρες νιώθω όλο και περισσότερο πως είναι σαν να πετάς τραγούδια στη μέση ενός ωκεανού και να τα βλέπεις να βυθίζονται χωρίς να αφήνουν ίχνος! Αν είσαι τυχερός μπορεί να ξεβραστεί κάποιο από αυτά κάπου μια μέρα.
Ως καλλιτέχνης έχεις κάποια έσοδα από τις δικτυακές πωλήσεις;
ANT: Η τελευταία μου πληρωμή από το Spotify για τα πνευματικά δικαιώματα και τη χρήση των τραγουδιών μου, μου έφτασε για να αγοράσω μία σοκολάτα. Μία! Απ’ την άλλη είδα πως παραδόξως είχα πάνω από 3 εκατομμύρια streams σε ένα κινέζικο σάιτ αλλά αυτή η πλατφόρμα εξαφανίστηκε πέρυσι και …αυτό σήμανε και το τέλος των εσόδων από τα πνευματικά δικαιώματα.
Ποιο ήταν η πιο ευπώλητη /best selling κυκλοφορία σου μέχρι σήμερα; Πιστεύεις πως υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος γι αυτό;
ANT: Νομίζω το “Cures For Broken Hearts” είναι το μόνο άλμπουμ που απέφερε κάποιο οικονομικό όφελος στην τσέπη μου.
Πρωτίστως είχε να κάνει με το ότι το έπαιξε στο σόου του ο John Peel, είχαν δισκοκριτικές τόσο το Q όσο και το Melody Maker αλλά και - κρίνοντας από αυτά τα reviews - την ιδιαιτερότητα του ντράμερ που βγάζει δικό του δίσκο. Πιθανότατα όμως και γιατί πούλησα πάρα πολλά αντίτυπα μόνος μου στις περιοδείες των Hefner.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Υπάρχουν νέες ηχογραφήσεις σου ως ΑΝΤ ή κάποιο άλμπουμ στα σκαριά;
ANT: Δεν κάνω σχέδια, αλλά έχω περίπου 30 ημιτελή τραγούδια στον σκληρό μου δίσκο με τα οποία πότε καταπιάνομαι και πότε τα παρατάω τα τελευταία πέντε χρόνια. Από τότε που πέρασα από τις ηχογραφήσεις σε 8-track στις ψηφιακές στον υπολογιστή, νομίζω έχω γίνει εμμονικός με τις ατελείωτες δυνατότητες του editing, το οποίο έχει συνδυαστεί και με μια απροθυμία - ή και φόβο - να ολοκληρώσω πραγματικά οτιδήποτε. Τείνω λοιπόν να αφιερώνω συνήθως πολύ χρόνο δημιουργώντας τα βασικά ορχηστρικά θέματα στα κομμάτια, ώστε να μπορώ να αναβάλλω την εγγραφή των φωνητικών μέχρι την τελευταία στιγμή. Κάποτε πέρασε τόσο πολύς καιρός χωρίς να τραγουδήσω που χρειάστηκαν 6 μήνες με έναν λογοθεραπευτή (και χωρίς τσάι) για να εκπαιδεύσω ξανά τη φωνή μου.
Θα υπάρξει κάποια συνέχεια στο πρότζεκτ “Lonely Boy” πέρα από τις όποιες ηχογραφήσεις σου ως ANT;
ANT: Κάναμε κάποια νέα demo πριν από χρόνια. Υπήρχε μάλιστα ένα καλό (τραγούδι) για κάποιον που είχε χτυπηθεί από μια καρύδα που έπεσε. Θα προτιμούσα όμως να τραγουδήσει κάποιος άλλος τα τραγούδια αυτά, πιθανώς μια γυναικεία φωνή, κάτι που αποδείχτηκε προβληματικό!
Νομίζω έγραφες τα δικά σου τραγούδια από τα μέσα των 90’s, έτσι δεν είναι;
ANT: Στην πραγματικότητα έγραψα τα πρώτα μου τραγούδια στα 16 μου. Είχα μια μικρή ασπρόμαυρη φορητή τηλεόραση στα πόδια του κρεβατιού μου και έβλεπα ταινίες που έπαιζαν αργά το βράδυ. Όλα λοιπόν τα πρώτα τραγούδια που έγραψα ήταν για τις αγαπημένες μου ηθοποιούς. Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ – αν και κάπως αόριστα - ήταν για την Victoria Principle.
Αφήνοντας πίσω τα ντραμς πιστεύεις έγινε η κιθάρα η μουσική σου γλώσσα; Θα έβαζες το ταμπελάκι “indie folk” στη μουσική σου;
ANT: Δεν νομίζω ότι παίζω κιθάρα αρκετά καλά για να είναι η γλώσσα μου, ίσως μόνο αν τη συνέκρινα με τα Σουηδικά μου… Οι περισσότερες από τις καινούριες ηχογραφήσεις που έχω κάνει βασίζονται σε ηλεκτρικά πιάνα και Solinas και έχω αρχίσει να αγαπώ τον ήχο του droning και των ψευδοχορδών.
Δεν είμαι σίγουρος πως θα αποκαλούσα τη μουσική μου. Στην Κίνα πάντως με κατηγοριοποιούν σαν folk singer πράγμα που μου αρέσει πάρα πολύ γιατί …δεν είμαι.
Το να παίζεις λοιπόν μόνος και άλλα μουσικά όργανα ήρθε ως φυσιολογική εξέλιξη;
ANT: Κάποτε πέρασα ένα καλοκαίρι μαθαίνοντας να παίζω το Danny Boy σε ένα πολύ φτηνό βιολί. Είχα την ηλίθια ιδέα ότι μπορούσα να παίξω μόνος μου όλα τα έγχορδα μέρη. Ευτυχώς μου το έκλεψαν, μαζί και όλα τα ηλεκτρικά μου εργαλεία. Πιθανότατα το έκλεψαν οι γείτονες που υπέφεραν από καιρό.
Πως αισθάνθηκες όταν είδες πως ο John Peel συνέχισε να πιστεύει στη μουσική σου κι αφότου εγκατέλειψες τα τύμπανα και κυκλοφόρησες τα δικά σου τραγούδια; Ήταν έκπληξη να φανταστώ;
ANT: Ναι, φυσικά. Το μικροσκοπικό μυαλό του 15χρονου εαυτού μου θα είχε ανατιναχτεί από ενθουσιασμό! Αλίμονο όμως, ο Peel σύντομα σταμάτησε να παίζει τους δίσκους μου αφού του είπα ότι είμαι Arsenal, κάτι που νομίζω ότι είναι αρκετά δίκαιο για έναν οπαδό της Liverpool.
Από πού αντλείς έμπνευση για να γράφεις τα τραγούδια σου;
ANT: Δυστυχώς, το κομμάτι του εγκεφάλου μου που ασχολείται με την τραγουδοποιία ήταν πάντα κολλημένο στην αυτόματη λειτουργία σύνθεσης τραγουδιού αγάπης.
Η κοινωνικοπολιτική θεματολογία σε απασχολεί;
ANT: Φυσικά και τώρα περισσότερο από ποτέ, αλλά όποτε προσπαθώ να γράψω οτιδήποτε πιο πολιτικό, μου ακούγεται πάντα τετριμμένο. Για παράδειγμα, - και παραμένοντας στη θεματική «Ο ντράμερ ως τραγουδοποιός/ σόλο καλλιτέχνης» -, αν είχα γράψει τους στίχους για το Another Day In Paradise (στσ. Phil Collins), θα είχα φρικάρει από ντροπή κ αμηχανία, θα είχα ξεράσει πάνω σ το γραφείο μου και πολύ γρήγορα θα έσβηνα κάθε ίχνος του τραγουδιού. Σε καμία περίπτωση δεν θα σκεφτόμουν «Επιτυχία!» έχοντας αυτό το τραγούδι στα χέρια μου. Ίσως όμως τελικά εκεί κάνω λάθος.
Τα τελευταία χρόνια ζεις κι εργάζεσαι στη Σουηδία. Πως βλέπεις τη ζωή εκεί ως «μετανάστης»; Ταίριαξες πιστεύεις με τον εκεί τρόπο ζωής;
ANT: Πλέον είμαι Σουηδός πολίτης και κανείς δεν μπορεί να πει ότι είμαι μετανάστης εκτός κι αν ανοίξω το στόμα μου, πράγμα που δεν συμβαίνει συχνά! Όσο για τον τρόπο ζωής: έχω ένα ποδήλατο με ένα καλάθι στο μπροστινό μέρος και μπορώ να καθαρίσω το χιόνι από ένα μονοπάτι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Πως πιστεύεις μας επηρεάζει το ότι μεγαλώνουμε και αντιλαμβανόμαστε εαυτούς ως μεσήλικες; Γινόμαστε πιο ώριμοι ή απλώς λιγότερο αιχμηροί;
ANT: Νομίζω ότι πιθανότατα έγραψα τα καλύτερά μου τραγούδια στις αρχές της παραγωγικής μου δεκαετίας, στα20 μου. Βαριέμαι πολύ πιο γρήγορα τώρα, οπότε δυσκολεύομαι να ολοκληρώσω οτιδήποτε ξεκινώ.
Σε επηρέασαν τα δύο τελευταία χρόνια της πανδημίας;
ANT: Ευτυχώς πέρασα πολύ λιγότερο χρόνο στριμώχνοντας σε πολυσύχναστα τρένα και πολύ περισσότερο χρόνο παρακολουθώντας τους Μαύρους Τρυποκάρυδους στο δάσος. Μου αρέσει πραγματικά να μπορώ να κρύβομαι πίσω από μια μάσκα στους δημόσιους χώρους.
Έχεις πλέον υιοθετήσει κάποιον διαφορετικό τρόπο προσέγγισης των ηχογραφήσεών σου;
ANT: Βασίζομαι λιγότερο στα μικρόφωνα και τείνω να χρησιμοποιώ το cut and paste πολύ περισσότερο όταν ηχογραφώ ένα τραγούδι αντί να προσπαθώ να βγάλω ένα κομμάτι με μία λήψη χωρίς να κάνω λάθος, μια κι έξω. Από την άλλη όμως αυτή η τεχνική ίσως μόνο με ενθαρρύνει να συνεχίσω να αλλάζω την ενορχήστρωση κάθε φορά που ακούω την τελική ηχογράφηση.
Είναι εύκολο για έναν ντράμμερ να ενορχηστρώσει τα δικά του τραγούδια;
ANT: Ποτέ δεν έβλεπα τον εαυτό μου ως έναν κανονικό ντράμερ, εξ ου και η απουσία οποιωνδήποτε toms ή crash cymbals. Έβλεπα τον εαυτό μου περισσότερο ως τραγουδοποιό που βοήθησε τον πολύ πιο εξωστρεφή και ταλαντούχο στο τραγούδι φίλο του να κρατήσει το ρυθμό.
Όταν διαλύσατε τους Hefner μεγάλωσε η ανάγκη έκφρασής σου μέσα από δικά σου τραγούδια;
ANT: Όχι, δεν το νομίζω. Απλά έχω πολύ περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου
Πως είναι να αντιμετωπίζεις πρόσωπο με πρόσωπο το κοινό ως σόλο καλλιτέχνης έπειτα από χρόνια πίσω από το ντραμ κιτ;
ANT: Τρομακτικό και πραγματικά δεν είμαι καθόλου καλός σ’ αυτό! Δεν έχω παίξει σόλο παράσταση εδώ και περισσότερα από 9 χρόνια τώρα και όσο περνάει ο καιρός μου φαίνεται όλο και πιο μπερδεμένο το γεγονός ότι κάποτε είχα βρει το κουράγιο να κάνω κάτι τόσο …εξωγήινο.
Οι δικές σου συνθέσεις έβρισκαν το χώρο τους μέσα στις κυκλοφορίες των Hefner; Υπήρχαν τραγούδια της μπάντας στα οποία να είχες τραγουδήσει τα πρώτα φωνητικά;
ANT: Όχι, αλλά θυμάμαι μια φορά, στις πρώτες μέρες, που η δισκογραφική ,μας πρότεινε ότι τα τραγούδια μου θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως b-sides! Όσον αφορά τα φωνητικά αν θυμάμαι καλά τραγούδησα μερικά από το ρεφρέν στο The Librarian, την εισαγωγή στο Don’t Flake Out On Me και το ρεφρέν στο GLR.
Ποια η σχέση σου σήμερα με τα υπόλοιπα μέλη του παλιού σου συγκροτήματος;
ANT: Έχω παίξει ντραμς σε μερικά από τα τραγούδια του Jack (Hayter), ηχογράφησα ένα άλμπουμ με τον Darren (στο οποίο συμμετείχαμε και οι 4 μας) και πρόσφατα κατάφερα να κάνω τον John (Morrison) να παίξει ξανά μπάσο για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 20 χρόνια!
οι Hefner στο House of Art (εξαιρετικές οι φωτογραφίες του Βασίλη Γκόνη)
Υπάρχει λες πιθανότητα να ακούσουμε κάποτε μια νέα κυκλοφορία των Hefner;
ANT: Δεν του δίνω και μεγάλες πιθανότητες.
Η συναυλία που είχατε δώσει στο House of Art στην Αθήνα (15/12/2000) ήταν μια υπερστιγμή για εμάς! Ίσως δεν ήμασταν πάρα πολλοί αλλά εμείς, αυτός ο μικρός κύκλος ήμασταν και είμαστε αφοσιωμένοι. Θυμάσαι κάτι από εκείνο το gig;
ANT: Είδα μερικές φωτογραφίες στο δίκτυο από εκείνη τη συναυλία, ωστόσο, όπως και στις περισσότερες συναυλίες που κάναμε, τείνουν να είναι μόνο οι τα τρελά & απίθανα μετά το σόου που μένουν στο μυαλό μου. Θυμάμαι ότι ο Jack ήθελε να πάρει την πρώτη πτήση για το σπίτι του καθώς ένας από τους γιους του είχε ένα ατύχημα στο σκι, ο Darren αποκοιμήθηκε κάπου στο μπαρ του επάνω ορόφου μετά τη συναυλία, ο Έλληνας roadie μας έσκασε μερικά χάπια και χόρευε όλη τη νύχτα και εγώ έκανα εμετό στο ταξί στο δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο.
Έχεις ξαναεπισκεφτεί την Αθήνα έκτοτε;
ANT: Ναι μερικές φορές αλλά δεν έμεινα. Ήταν μόνο στάσεις στο δρόμο προς (ή και από) κάποια ταξίδια μου στα ελληνικά νησιά.
Τι ακούς αυτόν τον καιρό; Θα ήθελες να μας προτείνεις κάποιους νέους καλλιτέχνες ή άλμπουμ που ξεχώρισες τελευταία;
ANT: Τελευταία άκουγα τις νέες κυκλοφορίες από τους Yuppie Flu και ένα συγκρότημα από το Malmö που ονομάζεται And The Broken καθώς και ένα διπλό CD με τρία άλμπουμ του Dave Cartwright, έναν Άγγλο τραγουδιστή και τραγουδοποιό από τη δεκαετία του εβδομήντα.
Ευχαριστώ πολύ Antony για τη διάθεσή σου και το χρόνο που αφιέρωσες για να μας απαντήσεις στις ουκ ολίγες ερωτήσεις.
ANT: Κι εγώ σας ευχαριστώ.
Για περισσότερες πληροφορίες για τον καλλιτέχνη αλλά και τραγούδια του Antony Harding μπορείτε να επισκεφτείτε
τόσο τη σελίδα του στο Bandcamp όσο και το προσωπικό του site curesforbrokenhearts
Παρασκευή 10:00-12:00 πμ
- Δημιουργήθηκε στις