La Route Du Rock 2022

August 17-20, 2022 in Saint-Malo, Bretagne, France
Δύο παραγωγοί του σταθμού μας, ο zork και η bjur, βρέθηκαν στο φεστιβάλ και μας περιγράφουν τις εντυπώσεις τους.

Το συγκεκριμένο φεστιβαλάκι το ζαχαρώναμε καιρό, θάλασσα - ήλιος - μουσική έμοιαζαν ιδανικό τρίπτυχο για να τα ενσωματώσεις στις καλοκαιρινές σου διακοπές, να λοιπόν που έφτασε η στιγμή να το επισκεφτούμε.

Με τους γλάρους να μας υποδέχονται βολτάροντας στα μεσαιωνικά τείχη και την άμπωτη με την παλίρροια να εξαφανίζουν το πρωί και να επανεμφανίζουν το απόγευμα κάστρα, παραλίες και λοιπά σκηνικά του μαγευτικού αυτού τοπίου, εγκατασταθήκαμε στο ξενοδοχείο για να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας. Το φεστιβάλ προσφέρει διαμονή σε κάμπινγκ και μάλιστα σε ιδιαίτερα προσιτή τιμή –10€ για τις 3 μέρες, όσο 3 μπουκαλάκια νερό στη Γαλλία δηλαδή– αλλά όποιος επιθυμεί να απολαύσει το Σεν Μαλό, η διαμονή στο ιστορικό του κέντρο βολεύει αρκετά.

Οι συναυλίες της πρώτης μέρας ήταν προγραμματισμένες να γίνουν σε κλειστό χώρο, στη Nouvelle Vague. Εμπιστευτήκαμε λοιπόν το Google maps να μας πάει στο συγκεκριμένο venue, έλα όμως που όταν φτάσαμε συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι δεν πάει καλά, μιας και δεν υπήρχε ψυχή ζώσα απ’ έξω. Ο άτιμος ο Γκούγκλης μας είχε στείλει σ’ ένα κομμωτήριο με το ίδιο όνομα, το οποίο είχε κλείσει μάλιστα προ πολλού. Πού να φανταστούμε ότι θα υπήρχαν δύο Nouvelle Vague στην ίδια πόλη… Μ’ αυτά και μ’ αυτά καταφέραμε να χάσουμε τη μισή συναυλία των King Hannah, μπαίνοντας σ’ έναν κατάμεστο χώρο που δεν πληρούσε τις στοιχειώδεις συνθήκες εξαερισμού, σχεδόν την ακουμπούσες τη ζέστη και την υγρασία εκεί μέσα. Πάμε όμως να χωρίσουμε την ανταπόκρισή μας σε κάποια αυθαίρετα «ετερόκλητα» δίδυμα.

1. Fat White Family – Porridge Radio

Ας αρχίσουμε απ’ το βαρύ πυροβολικό. Τη μέρα που ανακοινώθηκαν οι Fat White Family ως αντικαταστάτες των King Gizzard –o Stu αναγκάστηκε τελευταία στιγμή ν’ αναβάλλει ολόκληρο το σκέλος της ευρωπαϊκής τους περιοδείας εξαιτίας μιας σοβαρής επιδείνωσης της νόσου του Crohn η οποία τον ταλαιπωρεί πολλά χρόνια– όλοι ξέραμε πού θα γίνει το μακελειό. Λίγο ότι είχαν καιρό να εμφανιστούν ζωντανά, λίγο οι τρελογάλλοι που τους γουστάρουν με τα χίλια, καταλήξαμε στο τελευταίο λάιβ του φεστιβάλ να βλέπουμε μπροστά μας ένα μείγμα απ’ τις δαιμονισμένες μέρες των Birthday Party ανάμεικτο με μια πιο λάιτ εκδοχή του GG Allin. Από το πρώτο δευτερόλεπτο ο Elias Saudi φανέρωσε τις άγριες διαθέσεις του, κατεβαίνοντας ανάμεσα στο κοινό για να φτύσει τις άναρθρες κραυγές του, να κυλιστεί στα χαλίκια, να μας πιει τις μπύρες και να μας δείξει ότι δεν αστειεύεται καθόλου, ήδη έτρεχε αίμα απ’ τα δόντια του. Ένα λάιβ οργιαστικό, βρώμικο, επικίνδυνο, ακραίο, διασκεδαστικό, χορευτικό, διονυσιακό… Όλα όσα οφείλει να είναι το rock’n’roll δηλαδή.

Μια μέρα νωρίτερα, οι Porridge Radio ήταν αυτοί που μας θύμιζαν για ποιο λόγο ακόμα ασχολούμαστε με το συγκεκριμένο είδος. Αγρίμι στο κλουβί η Dana Margolin, ακόμα και αν δεν την ευνόησε η ώρα ή η σκηνή, το μάτι της γυάλιζε και η φωνή της έτρεμε όσο χρειαζόταν. Τη φαντάστηκα να την πετάνε στην υπόγα του Αν κλαμπ, στον λάκκο με τα φίδια, και εκείνη να τα τρώει αμάσητα όλα. Ανατριχίλα.

2. Ty Segal - Kevin Morby

Σ’ ένα βρετανοκρατούμενο κατά κύριο λόγο φεστιβάλ, η αμερικάνικη πινελιά ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Ο περισσότερος κόσμος μαζεύτηκε (από νωρίς) όπως ήταν αναμενόμενο για τον Ty, τον είχαν προαναγγείλει και οι Beak από μικρoφώνου νωρίτερα ότι περίμεναν να τον δούνε στη σκηνή. Η αλήθεια είναι πως δεν έχεις την ευκαιρία συχνά να απολαύσεις μουσικούς όπως αυτοί που αποτελούν την Freedom Band, του σχήματος που τον συνόδευε στην περιοδεία. Emmet Kelly στις κιθάρες, Mikal Cronin στο μπάσο, Charles Moothart στα τύμπανα και Ben Boye στα πλήκτρα, κουβαλάνε ο καθένας από μόνος του πλέον το ειδικό βάρος του επαγγελματία μουσικού που μπορεί να φέρει εις πέρας οποιοδήποτε λάιβ κι αν χρειαστεί να διεκπεραιώσει. Πάντως, κάπως σαν να μας κούρασαν λιγάκι τα ατελείωτα σόλο και η υψηλή ένταση του ήχου. Απ’ την άλλη, το σετ έκλεισε με μια φανταστική εκτέλεση του Sleeper που μας αποζημίωσε και με το παραπάνω.

Ο έτερος των αμερικανοτραφών, ο εκ Κάνσας ορμώμενος κύριος Kevin Morby (ή Μόρμπαρος για εμάς τους φαν του), για τον πρώτο σταθμό μάλιστα της ευρωπαϊκής του περιοδείας είχε κουβαλήσει, μαζί με κάμποσα μπουκέτα τριαντάφυλλα που τα μάδησε στο τέλος, το μεγαλύτερο σχήμα με το οποίο έχει παίξει λάιβ μέχρι στιγμής. Αυτή κι αν ήταν backing band, με φυζίκ φυλακόβιου, ο καθένας τους έμοιαζε σαν να είχε σκοτώσει τη μάνα του. Με πιο πλούσιο ήχο πλέον απ’ ό,τι είχε πριν κάποια χρόνια που εμφανιζόταν ως καρικατούρα του Μπομπ Ντύλαν, έκλεψε τις εντυπώσεις τόσο με την ζωντάνια του όσο –κυρίως αυτό– και με τα τραγούδια του που φανερώνουν έναν απ’ τους πιο χαρισματικούς συνθέτες της γενιάς του.

3. Beak – Black Country, New Road

Η «ποστ ροκ» εκδοχή του φεστιβάλ. Ό,τι και να πει κανείς για τους Beak είναι λίγο. Πλέον έχουν πάψει να θεωρούνται η μπάντα του τύπου απ’ τους Portishead (Geoff Barrow) και έχουν χτίσει τον δικό τους αυτόνομο ήχο, ένα χωνευτήρι από kraut, psych, motoric sounds που και μελωδίες βγάζει στον αφρό και αρκούντως χορευτικό είναι για να μη γίνει αυτοαναφορικό. Πολύ δεμένη τριάδα, μας πήρε τα κεφάλια και έβγαλε και κέφι καθώς εμφανίστηκαν πολύ ευδιάθετοι και επικοινωνιακοί, παρόλο που ο Barrow μας εκμυστηρεύτηκε ότι ξέρναγε το προηγούμενο βράδυ.

Όσον αφορά του BCNR, η εμφάνισή τους ήταν μεγάλο στοίχημα για το πώς θα ακούγονται στην μετα Issac Wood εποχή. Ήταν σαν να άκουγες μια τελείως διαφορετική μπάντα απ’ αυτήν που είχαμε μάθει στους δύο πρώτους δίσκους, δεν παίξανε κανένα κομμάτι από αυτούς άλλωστε. Τα παιδιά αυτά έχουν φοβερό ταλέντο, είναι καταπληκτικοί μουσικοί και οι 6 τους και θα ήταν κρίμα να μην συνέχιζαν μετά την αποχώρηση του μπροστάρη τους για λόγους ψυχικής υγείας. Ισοσκελισμένοι φυλετικά πλέον, 3 αγόρια και 3 κορίτσια, και περισσότερο δημοκρατικοί τόσο στις συνθέσεις όσο και στα φωνητικά τους, καθώς σχεδόν όλοι τραγουδάνε πλέον – ίσως λιγάκι παραπάνω να έχει επιφορτιστεί η μπασίστρια Tyler Hyde με τα καθήκοντα αυτά, κόρη του Karl Hyde απ’ τους θρυλικούς Underworld. Σίγουρα δεν είναι οι BCNR που αγαπήσαμε, αλλά αυτοί που θα αγαπήσουμε γνωρίζοντάς τους απ’ την αρχή.

4. Mary Lattimore – Vanishing Twin

Κάθε μεσημεράκι στην παραλία του Σεν Μαλό, γινόταν και μία συναυλία ακουστική, πριν το κυρίως πιάτο που γινόταν στο κάστρο Le Fort de Saint Pere, κανένα μισάωρο σχεδόν μακριά από την πόλη. Το φεστιβάλ μίσθωνε πούλμαν με πολύ συχνά δρομολόγια, όπου μετέφεραν δωρεάν τον κόσμο στα διάφορα spots και αναλάμβαναν να τον μεταφέρουν πίσω στη βάση του. H Mary Lattimore εμφανίστηκε με την άρπα της το μεσημέρι της δεύτερης μέρας του φεστιβάλ στην παραλία, ανάμεσα σε παιδάκια που κάνανε βουτιές, σε ενήλικες που πλατσούριζαν στο νερό και σε κάποιους ταγμένους που είχαν πιάσει θέσεις από νωρίς μπροστά της για να την απολαύσουν. Μαγευτικές μελωδίες σε συνδυασμό με τις λούπες απ’ τα πετάλια της έφτιαξαν το ιδανικό σάουντρακ για να περπατάς νωχελικά στην αμμουδιά κάτω απ’ τον ζεστό, αλλά σε καμία περίπτωση καυτό, ήλιο και να χαζεύεις τον κόσμο που απολάμβανε τις διακοπές του.

Οι Vanishing Twin με τη σειρά τους εμφανίστηκαν κι αυτοί κάτω από ντάλα ήλιο να τους χτυπάει κατακούτελα, αλλά δεν φάνηκαν να πτοούνται σε καμία περίπτωση. Παρουσίασαν με χαρούμενη διάθεση το σχετικά πειραματικό σετ τους, υποστηρίζοντας με τον καλύτερο τρόπο έναν απ’ τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς που μας πέρασε. Η Valentina Magaletti αέρινη πίσω απ’ τα ντραμς και ο Ιάπωνας Susumu Mukai με το κρεμασμένο πεταλάκι πάνω στο μπάσο του, ίσως έφτιαξαν το καλύτερο ρυθμικό δίδυμο του φεστιβάλ.

5. Wet Leg – Baxter Dury

It’s time to party! Και στις δύο αυτές συναυλίες έγινε πραγματικός χαμός. Ο κόσμος χόρεψε με την καρδιά του και οι καλλιτέχνες έδειχναν να το ευχαριστιούνται με το παραπάνω. Ευχάριστη έκπληξη οι Wet Leg, πήγαμε με μικρό καλάθι εξαιτίας του υπερβολικού hype που έχει δημιουργηθεί γύρω απ’ το όνομά τους, μέχρι κι ο Ομπάμα τις έβαλε στην περιβόητη καλοκαιρινή λίστα με τα ακούσματά του. Παρόλα αυτά, οι κοπέλες απ’ το Isle of Wight μας αποκάλυψαν ζωντανά έναν πολύ πιο πλούσιο ήχο απ’ αυτόν του ντεμπούτου άλμπουμ τους, ενώ και παικτικά στάθηκαν σε πολύ αξιοπρεπές επίπεδο.

Για τον αλητήριο κύριο Dury τι να πει κανείς, όσο και να μεγαλώσει πάντα παιδάκι θα μένει αυτός ο τύπος. Μπορεί να του πήρε κάμποση ώρα ν’ αποφασίσει αν θα βγάλει ή θ’ αφήσει το σακάκι του, αλλά έτσι είναι οι μεγάλοι περφόμερ, τα έχουν τα ναζάκια τους. Δεν κατάφερα να συγκρατήσω το όνομα της κοπέλας που είχε στο πλευρό του και η οποία είχε αναλάβει το μεγαλύτερο μέρος των φωνητικών, αλλά όπως παραδέχθηκε κι ο ίδιος στο τέλος, αυτή ήταν όλη η μπάντα μόνη της.

6. Fontaines DC – Yard Act

Μια μικρή τζούρα πήραμε και απ’ τους δύο, κάτι η κούραση απ’ τα συνεχόμενα λάιβ, κάτι η αναζήτηση τροφής που εξελίχθηκε σε μαρτύριο καθώς οι ουρές ήταν ατέλειωτες, μας κράτησαν σε απόσταση. Τους Fontaines τους είδαμε και στην Αθήνα, αλλά στο La Route εμφανίστηκαν ως headliners της βραδιάς κι ένα απ’ τα μεγάλα ονόματα του φεστιβάλ. Δεν μας έχουν πείσει ακόμα ότι αποτελούν το next big thing της indie σκηνής, παρότι έχουν αρκετά ωραία τραγούδια.

7. Geese – Honeyglaze

Τα πουλέν του φεστιβάλ. Οι Νεοϋορκέζοι πιτσιρικάδες Geese εμφανίστηκαν πολύ ορεξάτοι, περάσανε σαν σίφουνας απ’ τη μικρή σκηνή του κάστρου και μας ανάγκασαν να σηκωθούμε απ’ τους πάγκους με τις μπύρες και να πάμε κοντά να τους ακούσουμε. Φοβερή ενέργεια και σαρωτικοί πάνω στη σκηνή.

Απ’ την άλλη, το νέο απόκτημα της Speedy Wunderground, της βρετανικής ετικέτας που μας γνώρισε και τους Black Country New Road, το τρίο των Honeyglaze εμφανίστηκε σε χαμηλότερες εντάσεις και με πιο εσωστρεφείς συνθέσεις στο ενεργητικό του, αποτέλεσε ιδανικό ξεκίνημα για να μπούμε στο κλίμα της τρίτης μέρας του φεστιβάλ.

8. King Hannah – Aldous Harding

Τελειώνουμε από εκεί που ξεκινήσαμε. Οι King Hannah ήταν ένα πολύ οικείο άκουσμα, νόμιζες πως έβλεπες την Hope Sandoval και τους Mazzy Star στα ντουζένια τους. Όμορφα αστικά μπλουζ αλλά τόσο η αποπνικτική ατμόσφαιρα όσο και το λίγο που τους είδαμε, δεν καταφέραμε να μπούμε στο κλίμα.

Σε αντίθεση με την Aldous που δεν χρειάζεται πολλά πολλά για να σε βάλει στο ιδιαίτερο προσωπικό της σύμπαν. Απόκοσμη αλλά όχι απόμακρη, τίμησε μ’ ένα πλούσιο σετλιστ και τις προηγούμενες δουλειές της και μας χάρισε ένα κορυφαίο Barell να το σιγοψιθυρίζουμε για ώρες μετά την συναυλία. Ίσως στην καλύτερη φόρμα της καριέρας της η Νεοζηλανδή.

Τελειώνοντας, να επισημάνουμε δύο παρατηρήσεις για το φεστιβάλ αυτό που έλαβε χώρα στην καρδιά της μαγευτικής Βρετάνης. Αρχικά, είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι δεν επικαλύπτονται οι σκηνές και οι ώρες εμφάνισης των συγκροτημάτων, όταν τελειώνει το ένα αρχίζει το επόμενο. Έτσι έχει κανείς την ευκαιρία να δει όλα τα live acts του φεστιβάλ. Επίσης, οι σκηνές είναι η μία απέναντι στην άλλη, οπότε δεν χρειάζεται να τρέξεις ή να φύγεις νωρίτερα από μια συναυλία για να δεις τον επόμενο καλλιτέχνη.

Το δεύτερο πράγμα που συνειδητοποιήσαμε είναι τι φοβερό κοινό έχουν οι Γάλλοι. Πραγματικά, μετά από τόσα φεστιβάλ και λάιβ στο εξωτερικό, μάλλον αποτελούν ένα απ’ τα πιο ενεργητικά και ζωντανά ακροατήρια που έχουμε συναντήσει εκεί έξω. Κάθε λάιβ ήταν γιορτή, τα crowd surfing έδιναν και έπαιρναν (είναι γνωστό ότι απαγορεύονται εδώ και χρόνια στο εξωτερικό για λόγους ασφαλείας, αλλά οι Γάλλοι σεκιουριτάδες σε σπρώχνανε ν’ ανέβεις) και γενικά οι συζητήσεις των μουσικόφιλων ήταν talk of the town σε τρένα, καφετέριες και λοιπούς χώρους που μπορούσαμε να στήσουμε αυτί.

ΥΓ. Συνταχθείσα λίστα συγκροτημάτων με σειρά ηδονικής απόλαυσης, την ημέρα της αποχώρησης, στο πίσω μέρος μιας απόδειξης ενός γαλλικού καφέ.

Άντε και του χρόνου!

zork & bjur

String Bean Jean (Κάθε 1^ο και 2^ο Σάββατο, 11:00 -12:00)
Bananafish (Κάθε Τετάρτη, 20:00-22:00)