Autechre live at the Acropolis (5/7/2022)

Ο παραγωγός του σταθμού μας Zork γράφει για μία από τις καλοκαιρινές συναυλίες, που παρουσίασε και κοινωνιολογικό ενδιαφέρον...

Ξεκινάμε από τα βασικά, απ’ τον τίτλο ήδη, οι Autechre στο Ηρώδειο; Μπορεί να σταθεί μια τέτοια συναυλία; Την τελευταία –πρώτη και μοναδική μέχρι χθες– φορά που είχαν επισκεφθεί τη χώρα μας, το φθινόπωρο του 2010, στο ειδικά διαμορφωμένο dark room του Bios, οι συνθήκες τέλεσης του λάιβ ήταν στα όρια του αγώνα για επιβίωση. Ένας μικρός κλειστός χώρος, με ανεπαρκή εξαερισμό και ένα αναπάντεχο «ντου» απ’ όσους δεν είχαν προλάβει να βρουν εισιτήρια, για την από καιρό sold out εμφάνιση του βρετανικού διδύμου στη χώρα μας, έκαναν την έξοδο για ανάσες στην οδό Πειραιώς να μοιάζει με κάποιον τροπικό παράδεισο. Κι όμως, μέσα στο κλειστοφοβικό αυτό περιβάλλον, η μουσική τους λειτούργησε τέλεια στην απόλαυση της ενδοσκοπικής αυτής εμπειρίας. Επομένως, τα εσωτερικά ερωτήματα για το αν θα είχε την ίδια επίδραση και σ’ ένα περιβάλλον όπως αυτό του Ηρωδείου, συνέχιζαν να μας ταλανίζουν καθώς παίρναμε τον δρόμο προς τους πρόποδες του ιερού βράχου.

Η παραγωγή είχε ανακοινώσει πως οι Autechre θα εμφανίζονταν –όπως το συνηθίζουν άλλωστε– στο απόλυτο σκοτάδι. Πόσο απόλυτο όμως μπορεί να είναι το σκοτάδι κάτω απ’ τη φωταγωγημένη Ακρόπολη; Ρητορικό το ερώτημα… Συνεπής στην ώρα εμφάνισής τους, βγήκαν πίσω από μια συστάδα ηχείων που έκρυβαν επιμελώς τόσο τους ίδιους όσο και τον εξοπλισμό τους, αμίλητοι, και ξεκίνησαν να εξαπολύουν τις ηχητικές τους επιθέσεις. Καθώς περνούσε η ώρα, άρχισε να επικρατεί μια νευρικότητα στο κοινό. Έτσι θα πάει την επόμενη 1μιση ώρα; Ο φωτισμός απ’ τις οθόνες των κινητών που έβγαιναν δειλά δειλά για να ποστάρουν κάτι στην ζούλα, ήταν τελείως παράταιρος ως και ενοχλητικός σε μεγάλο βαθμό, επομένως οι παρατηρήσεις έδιναν και έπαιρναν. Σε μία τέτοια που έγινε σε διπλανή θέση σε κάποιον ο οποίος για 5 λεπτά σκρόλαρε ράθυμα την οθόνη του, η απάντηση που δόθηκε ήταν «μα περιμένω ν’ αρχίσει η συναυλία!!!». Φίλε, εδώ και 20 λεπτά παίζουν τα παιδιά, ναι έτσι θα πάει το πράγμα από δω και πέρα, δεν είναι soundcheck αυτό που ακούς… Ε, μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο κόσμος που είδε φως (σκοτάδι δλδ) και μπήκε, μάζεψε τα μπογαλάκια του και αποχώρισε διακριτικά από τον χώρο, απ’ το πρώτο μισάωρο κιόλας. Δεν θυμάμαι άλλη τόσο μαζική έξοδο στα πρώτα λεπτά συναυλίας.

Έχει ένα κοινωνιολογικό ενδιαφέρον η συμπεριφορά του κοινού, όταν το αποκόπτεις απ’ το αγαπημένο του εξάρτημα, προέκταση πλέον του σώματός μας, το ρημάδι το smartphone. Νευρικότητα, διάσπαση προσοχής, οριακά ήταν ν’ αρχίσουν και τα πρώτα τρέμουλα. Λογικό από μια άποψη, κάτι τέτοιο συμβαίνει με όλες τις εξαρτήσεις. Αν θέλουμε να εμβαθύνουμε τη σκέψη μας όμως στο πλαίσιο μιας μουσικής συναυλίας, αναρωτιέται κανείς για ποιον λόγο πάει εκεί. Για ν’ ακούσει μουσική ή για να πει ότι πήγε. Αν δεν μπορείς να ανεβάσεις στα σόσιαλ ότι βρίσκεσαι εκεί και ακούς τους Autechre, μήπως τελικά δεν έχει νόημα να είσαι εκεί; Κι αν δεν μπορείς να τραβήξεις έστω και μία παλιοφωτογραφία, ακόμη και μ’ αυτόν τον υποτυπώδη φωτισμό, μήπως τελικά δεν ήσουν ποτέ εκεί στην πραγματικότητα;

Υπάρχουν αρκετοί καλλιτέχνες που απαγορεύουν τη χρήση κινητού στις συναυλίες τους, θέλοντας να φτιάξουν τη δική ατμόσφαιρα και να μεγιστοποιήσουν την αισθητική απόλαυση. Υπάρχουν και άλλοι πάλι, που θεωρούν πως τέτοιες απαγορεύσεις δεν έχουν νόημα, καθώς αν αυτό που διαδραματίζεται μπροστά σου είναι συγκλονιστικό, θα ξεχάσεις ακόμα κι ότι έχεις κινητό μαζί σου. Ίσως η όποια αλήθεια να βρίσκεται κάπου εκεί στη μέση, λίγο αριστερά, λίγο δεξιά, ανάλογα την οπτική γωνία που την κοιτάει κανείς.

Ας κλείσουμε τους φιλοσοφικούς στοχασμούς με μουσική. Οι Autechre ήταν αυτό ακριβώς που περίμενε ν’ ακούσει κάποιος που έχει εντρυφήσει σε παραπάνω από έναν δίσκο τους. Τίποτα αναμενόμενο δηλαδή, ούτε το μπιτ που θα έπαιζε στο επόμενο δευτερόλεπτο για να είμαστε ακριβείς. Σπασμένοι αλγόριθμοι, «άρρυθμη» ρυθμική αγωγή, τεράστια παλέτα ήχων και συχνοτήτων να βγαίνουν απ’ τα ταλαιπωρημένα ηχεία του Ηρωδείου. Στα πηγαδάκια που στήθηκαν μετά, οι συζητήσεις κινούνταν στο αν έπαιξαν χαμηλά (ήμασταν στο Ηρώδειο και όχι σε κάποιο κλειστό μαγαζί), στο ότι δεν ήταν επικοινωνιακοί (λες και τους έχει δει ποτέ κανείς να χαιρετάνε ή να πιάνουν κουβέντα με το κοινό) και τελικά στο αν τους ταίριαζε να εμφανιστούν σ’ έναν τέτοιο χώρο.

Όπου και να παίξει αυτό το δίδυμο, η εμπειρία είναι ξεχωριστή, αρκεί να καταφέρεις να μπεις μέσα στη μουσική του. Δεν είναι άλλωστε και συχνές οι ζωντανές του εμφανίσεις. Σίγουρα χρειάζεται ιδιαίτερα ενεργητική ακρόαση από πλευράς του δέκτη. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο πομπός θα στέκει εκεί ασάλευτος να στέλνει τα σήματά του.

Χάρης Ζώζος (Zork)
Bananafish
Κάθε Τετάρτη 20:00 - 22:00