Live report : Αγοραφοβικό Φεστιβάλ

Το διήμερο 22-23/09 η παραγωγός του Strummer Radio Εύη Παπαγιάννη βρέθηκε στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ και γράφει σκέψεις, λέξεις κι εντυπώσεις.

Δεν ξέρω, πραγματικά, πόσες φορές αναφώνησα «Τα λέμε στο Αγοραφοβικό!» το καλοκαίρι που μας πέρασε.

Το διήμερο, που πραγματοποιήθηκε στο βιομηχανικό χώρο του Πλύφα το διήμερο 22-23/09, ήταν talk of the townαπό την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης του, και όχι άδικα.

Το line-up του φεστιβάλ (το οποίο επιμελήθηκε ο Άρης Νικολόπουλος των My Wet Calvin), όπως άλλωστε διαβάσαμε και σχετικό δελτίο τύπου, ήταν προσεκτικά διαλεγμένο ώστε να αντανακλά την ηχητική και καλλιτεχνική ταυτότητα ενός μεγάλου μέρους του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος της εγχώριας σκηνής. Και πράγματι, από την αποκάλυψη των ονομάτων, η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε είναι πως απευθυνόταν (και) στο δικό μου ταξίδι ενηλικίωσης.

Αφενός, στην indie της εφηβείας, που ήταν περισσότερο μία υπόσχεση αυτής, παρά η ίδια ως βίωμα. Ήταν τότε που στα κλεφτά στεκόμουν για λίγο έξω από την «Αλίκη» με το λάθος αγόρι για να ακούσω τους The Callas, τις Berlin Brides και τους Le Page που κατεύθαναν στην πόλη με εκείνο το μαγικό Velvet Bus - να ευχαριστήσω δημόσια τον Στέργιο Τεκερίδη που μας δίδαξε αισθητική, πριν έρθει στην Αθήνα και ανοίξει το wine bar Τανίνη, Αγάπη μου στην Ιπποκράτους. Τότε που ζάλιζα για εβδομάδες τους δικούς μου να μου δώσουν χρήματα για την λουλουδάτη ζακέτα που ήθελα να φορέσω στο Anorak festival, εκείνο με τις Marsheaux και τους Liebe (και τους τεράστιους Camouflage, αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία). Τότε που, ελλείψει ύπαρξης προσωπικής πρόσβασης στο διαδίκτυο, «έπιανα» μόνο περιστασιακά στον εναλλακτικό τύπο ονόματα όπως Sillyboy, My Wet Calvin, The Model Spy.

Έπειτα, την ποπ περίοδο ενός εκτενέστερου τώρα. Η ποπ που ήρθε συνειδητοποιημένη να ακουμπήσει πάνω στη δική μου συνειδητοποίηση και να φωτίσει περιόδους που, αν χρειαζόταν κάτι, ήταν χορός και ένταση. Ενίοτε μελαγχολική και τρυφερή όπως της Melentini, άλλοτε εκρηκτική και απελευθερωτικά ακομπλεξάριστη όπως του Pan Pan. Σε αυτή την «κατηγορία» εντάσσω και τον The Boy, το Γιάννη Βεσλεμέ και την Nalyssa Green, που παρά την στιβαρή πορεία τους στα εγχώρια μουσικά τεκτενόμενα, παραμένουν σχετικοί σε ένα κοινό που αδημονεί για σύναίσθημα.

Και τέλος, αυτό που μοιάζει ως μέλλον – η προκλητική queer electronica της Krista Papista, την οποία ανακάλυψα με ενθουσιασμό μερικές εβδομάδες πριν το φεστιβάλ κι ανυπομονούσα να δω in action. Τα diy beats του Degear001. Η συναισθηματική avant pop της Colorgraphs. Η Sci-Fi River, από τις πιο ενδιαφέρουσες παρουσίες του φεστιβάλ κατά τη γνώμη μου, μια επιλογή που έμοιαζε να κλείνουν το μάτι στην πιθανή επικείμενη εισχώρηση της χιπ χοπ στην λεγόμενη «εναλλακτική σκηνή».

Πέραν αυτών, βεβαίως, σε αυτό το διήμερο έφερνα μαζί μου και την πλήρη άγνοια μου για τη δισκογραφική δουλειά των Παιδιών της Παλαιότητας, που όπως μπορεί να φανταστεί κανείς αντιμετωπίστηκε με βλέμματα αποτροπιασμού. Και μολονότι ήμουν ενήμερη για την μεγάλη αγάπη του εγχώριου εναλλακτικού κοινού για τη μουσική του Παντελή Δημητριάδη, αποφάσισα να αντιμετωπίσω αυτή την επαφή μου με τη μπάντα ως μια αγνή εμπειρία και να αφεθώ στη ζωντανή τους εμφάνιση χωρίς να πασχίσω να ακούσω εκ των προτέρων κομμάτια τους βιαστικά, «απλώς και μόνο». Disclaimer, για να μην λέτε πως δεν σας τα είπα.

Παρασκευή 22/09

Φτάνω λίγο μετά τις επτά, καθότι πλέον στην Αθήνα, εκτός από δουλειά, σπίτι και γκόμενο, είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις και ταξί –ο χώρος του ΠΛΥΦΑ είναι προσβάσιμος με μετρό, ήθελα όμως να κρατήσω δυνάμεις.

Ένα μικρό κοινό έχει συγκεντρωθεί ήδη έξω από το 7Γ, το stage όπου ο Δημήτρης Γλυφός παρουσίασε, συνοδεία μουσικής, την ποιητική του συλλογή. Στο 7Α ο Degear001, κατά κόσμον Γεννάδιος Αρβανίτης, με τα αυτοσχέδια μουσικά όργανά του, συγκεντρώνει το ενδιαφέρον και τα θετικά σχόλια των παραβρισκόμενων.

Έξω, στην Αυλή (στημένη με τέτοιο τρόπο που να θυμίζει πράγματι μία καλοκαιρινή αυλή ή πλατεία), ο Γιάννης Βεσλεμές και οι φίλοι του δίνουν τον πρώτο ηχηρό παλμό της βραδιάς, στο –κατά πολλούς- καλύτερο act της ημέρας. Ο ίδιος, σε μεγάλη φόρμα, ερμήνευσε κομμάτια της δισκογραφίας του με ένταση και συναίσθημα.

Έχοντας μπει πια στο κλίμα, κατευθύνομαι πίσω στο 7Γ, για την εμφάνιση των Sillyboy’s Ghost Relatives. Το συγκρότημα, αποτελούμενο από τους Χαράλαμπο Κουρτάρα, Ghustav Penka, Bassil Ismaname, παρά την κάποια αμηχανία του κοινού, παρουσίασε ένα σετ που σίγουρα ικανοποίησε την εφηβικές μου φαντασιώσεις, ηχητικές και αισθητικές.

Όντας λοιπόν κάπως φορτισμένη, βρίσκομαι για πρώτη φορά μπροστά στους θρυλικούς The Callas. Πιθανά, αυτό δεν με κάνει καθόλου αντικειμενική – από την άλλη, το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού μετά το πέρας του set τους, ικανό να τους επιστρέψει στη σκηνή για ένα ακόμη τραγούδι, είναι απολύτως ενδεικτικό. Αξιοσημείωτη η παρουσία δύο νέων –πλην έμπειρων- μουσικών στη σκηνή, της Χρυσάνθης Τσουκαλά (papithedogtv) στα τύμπανα και του Χρήστου Μπεκίρη (Bhukhurah) στην κιθάρα, επί μακρόν συνεργατών των αδελφών Ιωνά.

Επιστρέφοντας στο κεντρικό stage, αισθάνομαι ήδη τον ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα. Αναζητώ με τα μάτια τον Παντελή Δημητριάδη στη σκηνή, αλλά τον βρίσκω στα χέρια του κόσμου, επιβεβαιώνοντας την αίσθηση μου πως το κοινό αγαπά πολύ τόσο τους Κόρε Ύδρο, όσο και τα Παιδιά της Παλαιότητας. Παίρνω λίγη από αυτή την φανταστική ενέργεια πριν στριμωχτώ και πάλι στο 7Γ, πραγματικά ενθουσιασμένη για την Krista Papista.

Μολονότι, κατά γενική ομολογία, το κοινό είχε χωριστεί μεταξύ των δύο stages, (η Krista Papista έπαιζε «απέναντι» στον πολύ αγαπημένο The Boy), η ατμόσφαιρα στο μικρό χώρο του 7Γ ήταν μάλλον αποπνικτική. Υποθέτω πως έπαιξε σημαντικό ρόλο η εμφάνιση της Krista και της ομάδας της, που μου πήρε την ανάσα και με άφησε να σκέφτομαι πως δεν ήμουν καθόλου έτοιμη για αυτή την performance, που ήταν αναπολογητική και προκλητική όπως ήταν μεν αναμενόμενο, η αιχμηρή της όμως δήλωση ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου.

Με κομμένη την ανάσα, λοιπόν, επιστρέφω στην Αυλή, που για λίγο γίνεται καλοκαιρινή περατζάδα, για όσο τουλάχιστον διήρκησε η εμφάνιση της Σtella. Η μπάντα της φανταστική, η ίδια συνεσταλμένη μεν, ακτινοβόλα δε, μας έδωσε ένα σετ αποτελούμενο από παλιότερα κομμάτια της αλλά και μέρος του τελευταίου της δίσκου «Up and Away», το οποίο κυκλοφορεί από την θρυλική Sub Pop Records.

Απόλυτα ταιριαστό κλείσιμο μίας βραδιάς που είχε συνοχή και κορύφωση, αλλά και το απαραίτητο «σβήσιμο», αρκετό για να με κάνει να θέλω κι άλλο και να ανυπομονώ για την δεύτερη μέρα του Φεστιβάλ.

Σάββατο 23/09

Ημέρα δεύτερη, λοιπόν, και ξεκινάω λίγο νωρίτερα, τόσο ώστε να προλάβω να εφοδιαστώ με μάρκες από το μπαρ και να ανταλλάξω τις πρώτες αγκαλιές και κουβέντες – ενδεικτικές του πως θα κυλούσε η νύχτα, αλλά αυτό θα το καταλάβαινα αργότερα.

Στέκομαι για λίγο μπροστά το μουσικό τρίο των My Brother The Couch, για τους οποίους σημειώνω «άκουσε περισσότερα». Δεν παραμένω πολύ, μιας και στο 7Α η Σήλια Τσιούφη με το project της Colorgraphs, μια αλλαγή της τελευταίας στιγμής που βρήκα αρκετά ευτυχή, βρισκόταν ήδη on stage. Λίγους μήνες πριν, με αφορμή την κυκλοφορία του single MGBS7 είχα ακούσει εκτενώς τις προηγούμενες δουλειές της και είχα μεγάλο ενδιαφέρον για την ζωντανή εκτέλεσή τους.

Δεν απογοητεύομαι καθόλου, καθώς η εμφάνιση ήταν γεμάτη ερωτισμό και παιχνίδι, με δυναμικές εκρήξεις – σε εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα από αυτή με την οποία ξεκίνησα, επίσης ενδεικτικό των έντονων μουσικών εναλλαγών της βραδιάς.

Στην Αυλή, ο Παντελής Δημητριάδης παρουσιάζει το ντεμπούτο άλμπουμ «Αν Όλα Τέλειωναν Εδώ» των Κόρε Ύδρο, μπροστά σε ένα πολύ συγκινημένο κοινό. Λυπάμαι πολύ που ακόμη αυτό το κάτι μέσα μου δεν έχει ανοίξει, για να αφήσει το μήνυμα του να περάσει, αλλά σίγουρα, κι από την ανταπόκριση του κόσμου, αντιλαμβάνομαι τη μεγάλη του αξία.

Κάπου εδώ, λοιπόν, βρίσκω την ευκαιρία να παρατηρήσω τον κόσμο, και την ιδιαιτερότητα αυτής της δεύτερης μέρας. Από τη μια, λοιπόν, οι «παλαιάς κοπής» φίλες και φίλοι της indie μουσικής, με ενθουσιασμό μικρών παιδιών, αναζητούσαν εκείνη τη χαρά που τώρα λείπει. Από την άλλη, η «νέα γενιά» μουσικόφιλων, με την αφελή μα χαριτωμένη αυτοαναφορικότητα τους. Δεν είμαι σίγουρη αν συναντήθηκαν κάπου.

Μόνο λιγάκι, ίσως να συναντήθηκαν κυριολεκτικά και ουσιαστικά στο 7Γ, μπροστά στους The Model Spy. Ο Βαγγέλης Κυριακάκης και ο Κωνσταντίνος Βαβούσης έφεραν στη σκηνή τους –ομολογουμένως, πολύ ταλαντούχους- φίλους τους (τους Άρη Νικολόπουλο και Λεωνίδα Οικονόμου των My Wet Calvin, τον Θωμά Γουναρόπουλο (metaman) και τον Αναστάση Γούλιαρη των Spiral Trio) και μας έδωσαν ένα από τα πιο συναισθηματικά ηλεκτρισμένα acts του φεστιβάλ.

Η αλήθεια είναι πως δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου να μείνω σε όλο το set των The Model Spy (για να έχω να λέω πως η έφηβη εντός μου μπορεί πλέον να ενηλικιωθεί), όμως ζήλεψα λιγάκι τα φανταστικά σχόλια που άκουσα για την performance της Sci-Fi River που έπαιζε παράλληλα.

Πίσω στην Αυλή, μπροστά στην Melentini και την Running Blue Orchestra, συγκρατώ τα δάκρυα που έρχονται μετά την αναφορά στο Ζακ Κωστόπουλο/Zackie Oh. Αναγνωρίζω, βέβαια, την υποκειμενικότητα μου, μιας και μερικές μέρες πριν η Μελεντίνη είχε μιλήσει στην εκπομπή Dead Moon Nights (μπορείτε να ακούσετε εδώ), κι έτσι αισθάνομαι κάπως πιο κοντά στο μήνυμα από τη σκηνή παρά στο συναίσθημα προς αυτή. Τα τεχνικά προβλήματα, που σε αντίθεση με την πρώτη μέρα, είχαν σταθερή παρουσία στα δύο από τα τρία stage, κλέβουν λιγάκι από την ατμόσφαιρα, δεν είναι όμως ικανά να χαλάσουν τη διάθεση του κόσμου και κυρίως, το αναβλύζον συναίσθημα της Μελεντίνη. Πέραν των αγαπημένων μου «Σεμπάστιαν» και «του Απρίλη», προσωπικό highlight της εμφάνισης αυτής ήταν τα νέα κομμάτια της καλλιτέχνιδος, τα οποία αναμένουμε με ενθουσιασμό.

Κάπου εδώ είναι σαφές πως το φεστιβάλ πλησιάζει στην κορύφωσή του, στην πληρότητά της χωρητικότητάς του πλέον, καθώς η Nalyssa Green αρχίζει το set της στο 7A. Το stage γεμίζει ασφυκτικά, με ένα μέρος του κοινού να μένει απ’ έξω (shout out στο φίλο που αναρωτήθηκε αν θα πρέπει να ξιφομαχήσουμε για να καταφέρουμε να μπούμε).

Σε κάθε περίπτωση, επιστρέφω στο 7Γ για τους $oft $kull, οι οποίοι, από την ονειρική ποπ ζώνη που βρισκόμουν με μετέφεραν σε ένα θορυβώδες, ιδρωμένο τοπίο, το οποίο μου άρεσε πολύ. Έτσι, ενώ η δεύτερη ημέρα δεν είχε την σταδιακό αποκορύφωμα της πρώτης, ήταν σχεδιασμένη περισσότερο με φεστιβαλικούς όρους, ενισχύοντας την πολυμορφία της διοργάνωσης.

Φεύγω λίγο νωρίτερα, ελπίζοντας μάταια να μπορέσω να βρω ένα κάπως καλό spot για την εμφάνιση του Pan Pan στην Αυλή. Οι συνθήκες απολύτως αγοραφοβικές, αλλά επιτρέπω στον εαυτό μου να το ζήσει κι έτσι, κι όχι πάλι στο κάγκελο. Ο Παναγιώτης Πανταζής ανεβαίνει στην σκηνή υπό το παραλήρημα του κοινού, το οποίο τραγουδά, χορεύει, αγκαλιάζεται και συμμετέχει σε αυτό το υπέροχο πάρτυ που ο Pan Pan, ο Γιάννης Αναγνωστόπουλος, η Βασιλίνα και η Καλλιόπη Μητροπούλου έστησαν on stage. Προσωπικά, βρήκα το συγκεκριμένο set πυκνό και έξυπνα δομημένο, το πιο διασκεδαστικό από όσα έχω παρακολουθήσει τον τελευταίο χρόνο.

Το μισάωρο διάλλειμα που ακολούθησε την καταιγιστική εμφάνιση του Pan Pan ήταν απολύτως χρήσιμο πριν οι συγκριτικά λίγοι εκλεκτοί, πλέον, κινηθούν για τελευταία φορά προς το 7A, όπου οι My Wet Calvin, ως καλοί οικοδεσπότες, έκλεισαν το φεστιβάλ. Και το έκλεισαν με όλα τα indie όνειρα μου να παίρνουν ζωή, με τα κουστούμια τους, τις γυαλιστερές κουρτίνες που κάλυπταν τους καθρέφτες του χώρου, το κοινό βυθισμένο σε ένα γαλάζιο φως και καπνό, ακριβώς σαν τις ιστορίες που, εκείνο το μικρό κορίτσι έφτιαχνε στα σκαλιά έξω από την Αλίκη που είχε το λάθος αγόρι.

Φεύγω λοιπόν, με γεμάτη καρδιά –και γεμάτη τσάντα με merch από τον πάγκο της Veego Recods. Κι αν, τελικά, μπορώ να κάνω μόνο ένα γενικό σχόλιο για το Αγοραφοβικό, αυτό αφορά στο πάθος, την προσήλωση, τον επαγγελματισμό και τον ενθουσιασμό όλων των καλλιτέχνιδων και καλλιτεχνών ανεξαιρέτως, που ξεπερνούσε τις σκηνές και έφτανε σε εμάς, σε μια κοινωνία που, οπωσδήποτε, ήταν δυνατή αρκετά για να ανακινήσει και να δημιουργήσει συναισθήματα.

Εις το επανιδείν!

 Ευχαριστούμε τον Νέστορα Θεοφιλόπουλο για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού.

P.S. Don’t forget to support the artists!

Αγοραφοβικό Φεστιβάλ :

https://www.instagram.com/agorafoviko/

https://www.facebook.com/agorafoviko

Ακούστε την εκπομπή Dead Moon Nights της Εύης Παπαγιάννη

κάθε Κυριακή, 18:00-20:00, στον Strummer Radio