Ο Κώστας Μαζιώτης, παραγωγός του σταθμού, μας παρουσιάζει μέσα από τη δική του οπτική και το δικό του βίωμα, ένα εμβληματικό άλμπουμ. Ξεκίνημα με το Hunky Dory του David Bowie.

David Bowie – vocals, guitar, alto and tenor saxophone, piano ("Oh! You Pretty Things", "Eight Line Poem")
Mick Ronson – guitar, vocals, Mellotron, arrangements
Trevor Bolder – bass guitar, trumpet
Mick Woodmansey – drums
Rick Wakeman – piano

Ken Scott – producer, recording engineer, mixing engineer
David Bowie – producer

Το άλμπουμ ξεκινάει με το δεύτερο σημαντικότερο τραύλισμα στην ιστορία της μουσικής (εντάξει, του ροκ’ν’ρολ)[i]:

«Ch-ch-ch-ch-changes», στο ρεφρέν για να σε «καπακώσει» η άμεση προτροπή: «Στρίψε και αντιμετώπισε το άγνωστο»[ii]. Δυσκολεύομαι αφάνταστα να περιγράψω τον αντίκτυπο που είχε πάνω μου αυτή η ρήση, πίσω, στα τέλη της εφηβείας μου. Να περιοριστώ να τονίσω πως για χρόνια ένοιωθα ένα ανεξήγητο(;) μούδιασμα. Φυσικά και δεν είναι ανεξήγητο! Κάτι τέτοιο συμβαίνει άμα ακούς αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να ακούσεις και ΠΡΕΠΕΙ να ακολουθήσεις, αλλά αντιλαμβάνεσαι πόσο δύσκολο είναι. Δύσκολο, κυρίως, επειδή σε κρατά δεμένο σφιχτά, αλυσοδεμένο η ανασφάλεια που η τοξική ελληνική επαρχία σού έχει φορτώσει. Και επειδή το βασανιστικό και τυραννικό «γνωστό» σου φαίνεται προτιμότερο από το «άγνωστο» - η γνωστή τροχοπέδη του «βολέματος» και της αδράνειας… Μια φορά, πάντως, μου ξηγήθηκε ο Δαυίδ!

Μνημειώδες τραγούδι, άξιο μελέτης και έρευνας και είναι μονάχα το εναρκτήριο του δίσκου!

Για το «Life on Mars?» τι να πει κανείς; Γραμμένο πάνω στα ακόρντα του «My Way» και με υποσημείωση στο οπισθόφυλλο: «Εμπνευσμένο από τον Φράνκι»[iii]. Με αλλόκοτες και ακατανόητες εικόνες του τύπου: «...κοίτα αυτούς τους ανθρώπους των σπηλαίων που φεύγουν»[iv]! Αλλά τα δραματικά, σε βαθμό σπαραγμού, έγχορδα, τα οποία ενορχήστρωσε ο φανταστικός και τραγικά υποτιμημένος κιθαρίστας Mick Ronson. Υπάρχει, φυσικά, και η τόσο όμορφη, όσο και ουσιαστική ερμηνεία του Rick Wakeman στο πιάνο. Τι κρίμα που άλλαξε αρτίστικη νοοτροπία, όταν προσχώρησε στους Yes…

Ο David, όμως, είναι ο επόπτης και ο αναντικατάστατος καταλύτης όλων. Συμπεριλαμβανομένου και του ικανότατου παραγωγού Ken Scott. Παίζει (ο Bowie) τα «λιγότερο περίπλοκα μέρη στο πιάνο» (τάδε εγράφη στο οπισθόφυλλο). Παίζει, επίσης, κιθάρα και το μεγάλο του απωθημένο(;): σαξόφωνο. Σε κανένα από τα όργανα που έχει παίξει, δεν υπήρξε ποτέ βιρτουόζος. Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο αλησμόνητο «Ποπ και Ροκ», παραδέχτηκε πως παιχτικά (sic) ισορροπούσε «στο όριο μεταξύ ικανής επάρκειας και πλήρους ασχετοσύνης».

Έλα μου που ήταν ανεπανάληπτος ερμηνευτής! Το ακούς στο «Life on Mars?», στο «Oh, you pretty things» και στη σοφά συγκρατημένη και τρυφερή συνάμα ερμηνεία στο «Kooks», το τραγούδι που έγραψε για τον γιο του, που μόλις είχε γεννηθεί.

Κάτι τελευταίο: Εάν σήμερα έχουν πληθύνει οι φωνές που αντιμάχονται την ομοφοβία, τον σεξισμό και ό,τι, γενικά αποκαλούμε «ματσίλα»… κοιτάξτε εξώφυλλο και οπισθόφυλλο: με κάτι τέτοια ξεκίνησε ο Θεός να μας κάνει ανθρώπους!

[i] Το σημαντικότερο είναι το τραύλισμα του Roger Daltrey στο “My G-G-Generation” των The Who.

[ii] Η ακριβέστερη μετάφραση θα ήταν «το παράξενο» αντί «το άγνωστο». Με την άνεση της προσωπικής, υποκειμενικής ερμηνείας, επέλεξα τη συγκεκριμένη απόδοση.

[iii] Στην πραγματικότητα, πρόκειται για παρωδία του “My Way”. Δε σκοπεύω, όμως, να το αναλύσω, καθώς ο καθένας και η καθεμιά μπορούν μια χαρά να διαβάσουν σχετικά στη Wikipedia. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος που το κείμενό μου ΔΕΝ έχει ενημερωτικό χαρακτήρα.

[iv] “…look at those cavemen go”

 Κώστας Μαζιώτης

A Pillow of Secrets

Κάθε Δευτέρα, 12:00-14:00