Ο Σωτήρης έφυγε. Η φωνή του όμως παραμένει εδώ, ακλόνητη, βροντερή, εγκλωβισμένη σε κάθε του σκίτσο μέχρι τη στιγμή που θα το διαβάσουμε (ή «διαβάσουμε») και πάλι. Γιατί, βλέπετε, αυτή είναι η ευχή και η κατάρα της Τέχνης: να μη σε αφήνει να ξεχάσεις ποτέ τους δημιουργούς της.

Διανύουμε μία από τις δυσκολότερες περιόδους από την μεταπολίτευση και μετά. Μία περίοδο κατά την οποία η αδράνεια, η επανάπαυση, είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος και τροχοπέδη στην ανάκαμψη και την επιστροφή σε μία πιο ανθρώπινη καθημερινότητα.

Ακούγομαι σαν πολιτικός, η αλήθεια όμως είναι, πως η κοινωνία σήμερα είναι στα όριά της, και κάθε αντίδραση σε αυτή την κοινωνικoπολιτική παρακμή που προσπαθεί να γίνει κατεστημένο είναι όχι απλά χρήσιμη αλλά επιτακτικά απαραίτητη. Κάθε αντίδραση, κάθε φωνή, κάθε πένα, κάθε πινέλο. Η Τέχνη είναι μία από τις σημαντικότερες εξ αυτών, και κυρίως, οι λαϊκές της φωνές, οι γελοιογράφοι.

Σήμερα χάσαμε τον Soter Tas, κατά κόσμον Σωτήρη Τασιόπουλο, έναν από αυτούς τους προικισμένους γελοιογράφους των οποίων η φωνή, η πένα και το πινέλο ήταν αναγκαία σήμερα. Γεννημένος το 1967, γνωστός από τις αμέτρητες γελοιογραφίες του σε εφημερίδες και περιοδικά όπως η «Ελευθεροτυπία», η «Παρασκευή & 13», η «Πρώτη Περιστερίου», και η «Κυριακάτικη» αλλά και από εικονογραφήσεις βιβλίων σε διάφορους εκδοτικούς οίκους, έγινε ακόμα ένα θύμα της πανδημίας.

Ο Σωτήρης έφυγε. Η φωνή του όμως παραμένει εδώ, ακλόνητη, βροντερή, εγκλωβισμένη σε κάθε του σκίτσο μέχρι τη στιγμή που θα το διαβάσουμε (ή «διαβάσουμε») και πάλι. Γιατί, βλέπετε, αυτή είναι η ευχή και η κατάρα της Τέχνης: να μη σε αφήνει να ξεχάσεις ποτέ τους δημιουργούς της.

Εκπροσωπώντας ολόκληρο το Strummer Radio το κείμενο έγραψε ως συνάδελφος του Σωτήρη,

ο Σπύρος Ευάγγελος Αρμένης