Οι παραγωγοί του Strummer Radio απαντούν στην αδυσώπητη ερώτηση...

Φθινόπωρο. Αφήνουμε πίσω τους ανελέητους καύσωνες, αλλά και τη θάλασσα, την ανεμελιά, τα κοκτέιλ (τα ποια;)…
Το φθινόπωρο για τους περισσότερους από εμάς σημαίνει επανένωση με τις παρέες που είναι ανθεκτικές στον χρόνο, νέα σχέδια για τη σεζόν που έρχεται, καταγραφή στο ημερολόγιό μας των νέων συναυλιών που έρχονται (αν έρχονται και πώς έρχονται), των συναυλιών που τόσο στερηθήκαμε εδώ και τόσο καιρό.

Τη μνήμη όμως κανείς και καμία κατάσταση δεν μπορεί να μας τη στερήσει. Πριν μερικές εβδομάδες, οπότε και οι παραγωγοί του Strummer Radio βρέθηκαν μαζί, οι σημαντικές συναυλιακές στιγμές μονοπώλησαν τη συζήτηση, και τότε, έγινε η μεγάλη ερώτηση: «Ποιο ήταν το πρώτο live που παρακολουθήσατε ποτέ;»

Ορίστε τι απάντησαν!

Σπύρος Ευάγγελος Αρμένης (No credits)

Ξύλινα Σπαθιά στο ΑΝ club το ’99 (τα φεστιβάλ της ΚΝΕ δεν πιάνονται!).

Ιουλία Λειβαδίτη (Sail to the Hinterland)

Steve Harley and the Cockney Rebel στο Ρόδον, το …92 νομίζω; Πήγαινα β΄ λυκείου και είχα πάει με έναν συμμαθητή μου – μετά από μεγάλο ψήσιμο στους γονείς μου! Είχα πάρει τηλέφωνο από ένα καρτοτηλέφωνο (νομίζω) που υπήρχε μεταξύ των δύο ορόφων για να πω ότι είμαι καλά!

Εύη Παπαγιάννη (Dead Moon Nights)

Η δική μου πρώτη ήταν οι Swans στη Θεσσαλονίκη το 2013, σε ένα (εσκεμμένα) εκκωφαντικό live, που αποτέλεσε και την αρχή πολλών one-off ταξιδιών στη συμπρωτεύουσα. Ξέρετε, από αυτά που φτάνεις με το τελευταίο τρένο και φεύγεις με το πρώτο πρωινό, με γεμάτες τις τσέπες αναμνήσεις, τηλέφωνα αγοριών που δεν θα ξαναδείς, και κονκάρδες που σου χάρισε η παρέα σου για το βράδυ.

Κώστας Μαζιώτης (A pillow of secrets)

Η πρώτη μου συναυλία ήταν στο σημερινό Στάδιο Αθανασία Τσουμελέκα – το Γήπεδο όπου παίζουν τα εντός έδρας ματς ο ΠΑΣ Πρέβεζα και η Αθλητική Ένωση Πρέβεζας. Ήμουν στην δευτέρα ή τρίτη Γυμνασίου. Ο καλλιτέχνης; Βασίλης Παπακωνσταντίνου (μαζί του ο Γιάννης Κούτρας που πέρα από το “Τσικαμπούμ”, χιτ των 80s, με συγκλόνισε με τη Θεσσαλονίκη από το Σταυρό του Νότου, ντουέτο με το Βασίλη και -άκου να δεις- είπε και ένα του Bruce Springsteen. Μαζί ήταν επίσης και η Λία Βίσση με την κομματάρα “Follow your heart” από τη διαφήμιση του Cutty Shark και μια επανεκτέλεση στο Show Must Go On των Queen. Αν κάποιος ενδιαφέρεται, το είπε γαμάτα! Στα backing vocals στο σετ του Βασίλη ήταν η Μαρίνα Σκιαδαρέση πού ακολούθησε low key καριέρα σε πιο τζαζ-λάιτ μονοπάτια. Τώρα για την εμφάνιση του Βασίλη, θα περιοριστώ να παραδεχτώ ότι γκάριζα ΚΑΙ εγώ «Βασίλη/ζούμε/για να σ’ ακούμε».

Lkrory21 (Eclectic Roadtrips)

Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς, οπότε μην γελάσετε ή μάλλον... γελάστε ελεύθερα! Μιλάμε 100% για φθινόπωρο 1990, μόλις 15 ετών, αλλά δεν θυμάμαι αν ήταν πρώτα οι Αμερικάνοι thrashers Sacred Reich (Surf Nicaragua και τα μυαλά στα κάγκελα λέμε!) στο Πεδίον του Άρεως, με support τους εγχώριους Epidemic -έφαγα και εναν stagediver στο κεφάλι, καθότι δεν είχα ιδέα ότι γίνονταν καν αυτά στις συναυλίες, ούτε τι να κάνω- ή αν ήταν πρώτα o... Ian Gillan στο πλαίσιο ενός Φεστιβάλ Νεολαίας του τότε... Ενιαίου Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου στο Ζάππειο. Στο line up ήταν σίγουρα και ο μπλουζίστας Luther Allison, πιθανότατα και άλλοι, δεν θυμάμαι πολλά γιατί ήταν ταυτόχρονα και 1ο ραντεβού με μια συμμαθήτρια, οπότε είχα και εξωμουσικά ενδιαφέροντα εκείνη τη βραδιά, και, ναι, το ραντεβού πήγε άπατο. Μα στον... Ian Gillan την πήγες και εσύ, ρε Λευτέρη, θα πείτε και θα έχετε και δίκιο!

Ioannis (Dislocated Days)

Rory Gallagher στη Νέα Φιλαδέλφεια το 1981. Σοκ και δέος.

AMR (Lost Daylight)

1999 Rockwave Festival στον Άγιο Κοσμά, έχω πάει για τους Garbage, αλλά για πρώτη φορά βλέπω ζωντανά την Patti Smith κι ένας νέος κόσμος μου ανοίγεται! Είχα μόλις κλείσει τα 16 και με συνόδευε η μητέρα μου που ήταν ήδη φαν της Patti Smith! Υπάρχει περίπτωση να είχε προηγηθεί μια συναυλία Τρύπες στο Ρόδον, με τη μεγαλύτερη ξαδέρφη μου, αλλά δεν θυμάμαι καθαρά ποια χρονιά ήταν ακριβώς.

Kαι για το memorabilia, οι Garbage υπέγραφαν εκείνο το πρωινό στη Γλυφάδα... περίμενα πάνω από μια ώρα στην ουρά μέσα στον ήλιο!

George Houllis (Unbalanced Pieces)

BB King το 2000 στο Βεάκειο. Αξέχαστη εμπειρία...

Ilias Kourakos (Expand Your Mind)

1984 καλοκαίρι... σε κάποιο φεστιβάλ στο Περιστέρι , δεν θυμάμαι πια... Παύλος Σιδηρόπουλος και οι Απροσάρμοστοι...

Αντώνης Χάκαλης (Στον Λεμονοστίφτη)

Ήμουν στο Πάρτυ στη Βουλιαγμένη του Λουκιανού και σε κάμποσες άλλες πρωτύτερα - αλλά ας πούμε πως δε μετράνε αυτές, καθώς παραβρέθηκα εκεί ως συνοδεία των γονιών -. Η πρώτη συνειδητή παρουσία ήταν το 1987, όταν το πιο κοντινό σε "σκληρό" ήχο του 16χρονου εαυτού μου ήταν το Joan Crawford των Blue Oyster Cult (από το “Fire of Unknown Origin”). Φεστιβάλ του Δήμου Αθηναίων στο γήπεδο του ΠΑΟ στην Αλεξάνδρας και να μαι κι εγώ εκεί με το εισιτήριο ανά χείρας για την πρώτη μου «επίσημη» συναυλία. Από το μουσικό γεγονός καθαυτό είναι αλήθεια πως δε θυμάμαι πολλά. Μου έχουν μείνει 2 πράγματα όμως: Η πρωτόγνωρη αίσθηση του να είσαι ένας από το κοινό χιλιάδων και το τρελό ξύλο που έπεσε -αναίτια εννοείται- από την αστυνομία και μετέτρεψε τη Λεωφόρο σε κόλαση μετά το τέλος της συναυλίας. Για την ιστορία, νομίζω η επόμενή μου συναυλία ήταν εκείνη των Siouxsie & the Banshees στο Σπόρτινγκ.

Zork (Bananafish)

Δεν θυμάμαι αν ήταν η πρώτη συναυλία που πήγα, αλλά ήταν η πρώτη συναυλία που πραγματικά θυμάμαι πολύ καλά. Ήταν τα Διάφανα Κρίνα σ’ ένα μικρό μπαρ στην Καστέλα του Πειραιά που ονομαζόταν La Rocka, κάπου στα τέλη των 90s. Ασφυκτικά γεμάτο το μαγαζί, στην πρώτη νότα κιόλας οι τελευταίοι βρέθηκαν στην πρώτη σειρά και οι μπροστινοί στην γαλαρία. Η σκηνή δεν ήταν υπερυψωμένη, αλλά αυτό δεν εμπόδισε κανέναν να δει όσα γίνονταν, αφού όλο το μαγαζί ήταν διαρκώς πάνω κάτω για περισσότερες από δύο ώρες. Διονυσιακή εμπειρία.

Nobo (Off the Record)

Το Rock in Athens ’85 στο Καλλιμάρμαρο ήταν η πρώτη συνειδητή επιλογή και το πρώτο εισιτήριο, αλλά ήταν… φεστιβάλ. Πάντα διαχώριζα τις συναυλίες από τα φεστιβάλ, ποτέ δεν ένιωσα πληρότητα σε κάποιο από αυτά. Η πρώτη συναυλία, λοιπόν, ήταν έναν χρόνο μετά, στις 9 Ιουλίου 1986 στο Άλσος στο Πεδίο του Άρεος: Dream Syndicate για πρώτη φορά, ενώ ήδη είχα λιώσει το “Medicine Show” στο πικάπ. Και τι support! Libido Blume και Anti-Troppau Council, ενώ ήδη είχα λατρέψει τα αντίστοιχα κομμάτια τους “In my room” και “I Believe”… Πρώτη συναυλία και πρώτη επαφή με το ενδεχόμενο ότι ο ήχος σε μια συναυλία μπορεί και να χαλάσει στα μισά της.

Εύη Μπίρμπα (With Grace)

Θυμάμαι την απογοήτευσή μου όταν δεν τους είδα μια χρονιά πριν, όταν έπαιζαν με τους Cure. Μόλις έναν χρόνο μετά όμως, το ’96, μπόρεσα να επανορθώσω και να θέσω τον πήχη για το τι πραγματικά είναι μια καλή συναυλία. Οι Jesus and Mary Chain δεν ήταν ομιλητικοί, νομίζω ούτε καν χαιρέτησαν. Όταν εμφανίστηκαν στη Φρεαττύδα όμως, ο μελωδικός τους θόρυβος ήταν το ιδανικό soundtrack για μια καλοκαιρινή βραδιά που αποζητούσα τον ήχο της κιθάρας. Μα τι έπαιζαν αυτά τα δύο αδέρφια από τη Σκωτία; Νεανικός ενθουσιασμός και θέα από τις πρώτες σειρές με έκαναν να απολαύσω αυτή τη συναυλία head on. Δεν ήταν η πρώτη μου, σίγουρα είναι όμως από τις πιο αξέχαστες μουσικές εμπειρίες μου.

Bjur (String Bean Jean)

Τρύπες, Καφέ Αμάν, Ηράκλειο Κρήτης, 16 Μαρτίου 1998. Ημερομηνία που μπήκε για τα καλά το μικρόβιο των συναυλιών μέσα μου. Λίγα άτομα, ανυπόμονοι έφηβοι να περιμένουμε τον Αγγελάκα να βγει στη σκηνή και μετά να χοροπηδάμε μαζί του. Χαμηλή σκηνή, σχεδόν ακουμπούσαμε την μπάντα και είχαμε γίνει όλοι ένα! Θυμάμαι μετά το τέλος της συναυλίας όλοι φαινόμασταν τόσο χαρούμενοι! Ανεπανάληπτη εμπειρία!

Sakis Bwanas (Radio Tangier)

Τελικά τσέκαρα τα χαρτιά μου και έχω κάνει λάθος – δεν ήταν ο Peter Hammill η πρώτη συναυλία, αλλά το τριήμερο στο Σπόρτινγκ με Birthday Party, The Fall και New Order έναν μήνα πριν. Τα θυμόμουν μάλλον ανάποδα γιατί ο Hammill ήταν όνειρο ζωής, βγήκε ο ίδιος πολύ συγκινημένος και συγκινητικός και στο τέλος είχαμε επεισόδια με την αστυνομία. Φυσικά, το τριήμερο ήταν αυτό που λέμε “γκολ από τα αποδυτήρια” και καθοριστικό μιας ολόκληρης εποχής, αλλά ο Hammill ήταν όνειρο ζωής...

Stella Tsoukleidi (Nocturnal Ideas)

Πέρα από όλες τις ελληνόφωνες που πήγαινα με γονείς σε διακοπές, νομίζω η πρώτη συναυλία που πήγα μόνη μου συνειδητά ήταν οι Arctic Monkeys στο Rockwave του ’18. Παρόλο που η διαδρομή πήγαινε-έλα και η αναμονή μέχρι να βγουν (είναι και ντίβες) ήταν ανυπόφορη, απ’ τις καλύτερες μέρες της ζωής μου. Γύρισα 4 το πρωί με πράσινο σπρέι στα μαλλιά και στην πλάτη, ένα μισοφαγωμένο σουβλάκι στο χέρι και ένα τεράστιο χαμόγελο.

George Mauros (Uncommon Sense)

Πρώτη συναυλία, συνειδητά μάλιστα, το 2000 σε ηλικία 6 ετών στα Ξύλινα Σπαθιά. Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ λεπτομέρειες αλλά δεν μου έρχονται πολλά, επομένως θα πω ό,τι θυμάμαι... Ένας απ’ τους πρώτους δίσκους που έπεσαν ποτέ στα χέρια μου ήταν το Ξεσσαλονίκη του 1993, που μου είχε φέρει μια μέρα ο πατέρας μου. Θυμάμαι εκείνη την περίοδο να χοροπηδάω πέρα δώθε συνεχώς ακούγοντας το Τραίνο Φάντασμα, τις Ρόδες, την Αδρεναλίνη, τον Βασιλιά... γενικά είχα λιώσει τον δίσκο. Τότε λοιπόν θυμάμαι που με πήραν οι γονείς να πάμε να δούμε τα Ξύλινα Σπαθιά κάπου στα βορειοανατολικά της Αττικής σε κάποια πλατεία (δεν θυμάμαι ακριβώς πού)*, μάλιστα λόγω του πολύ κόσμου και επειδή εγώ ήμουν μικρός και μάλλον δεν θα έβλεπα τίποτα, χωθήκαμε στο πίσω μέρος της σκηνής με αποτέλεσμα στην πρώτη συναυλία της ζωής μου να βλέπω μόνο πλάτες - η μουσική παρόλ’ αυτά και η όλη εμπειρία ήταν μια αποκάλυψη.

* Σημείωμα επιμελητή: «Στο Μαρούσι ήταν»

Σταυρούλα Διαμαντή (Psychotic Reactions)

Πολύ συνειδητά, το πρώτο λάιβ ήταν σε ένα πολιτικό φεστιβάλ στη Γεωπονική το 2009 με 'headliners' τους Last Drive. Τότε δεν είχα ακούσει πάρα πολύ, αλλά είχα ακούσει αρκετά για να μου τραβήξουν το ενδιαφέρον. Από τότε δεν έχω χάσει λάιβ (σε πολλά μέρη της Ελλάδας) και τα υπόλοιπα είναι ιστορία όσον αφορά την ενασχόλησή μου με γκαράζ και 60s μουσικές. Αντίστοιχα, για τα πιο νταρκ ακούσματα, πολύ κομβική στιγμή υπήρξε το tribute στους Joy DIvision τους οποίους έμαθα από αφιέρωμα στον indieground, έπαθα σοκ, έστειλα να κερδίσω τα εισιτήρια, και όντως τα κέρδισα και πήγα με μια φίλη. Πέρσι μάλιστα, ο Νίκος (Χαντζής - Music for Ordinary Life Machines) μου έδωσε κάποιες αφίσες, και ανάμεσά τους είδα το tribute και συγκινήθηκα πολύ.

Sinnerman (Sinnerman)

Η πρώτη πρώτη, ήταν μια συναυλία των Πυξ-Λαξ, γιατί απλώς ήρθαν να παίξουν στο χωριό. Πιο πριν βέβαια ήταν οι Κονιτοπουλαίοι στη γιορτή του Ψαρά αλλά μάλλον δεν μετράει. Από τις «κανονικές», Massive Attack το 2006 στο στάδιο Καραϊσκάκη μαζί με Elizaberh Frazer. A dream came true.

Alexandros Daniilidis (Urbanphone)

U2 το ’97 στη Θεσσαλονίκη (πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης) με πατέρα και κάποιο άλλο μέλος που δε θυμάμαι. Φώτα, κόσμος, ένταση και σίγουρα μια κατάσταση που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε μοναδική. Το 2003 ήταν η πρώτη συναυλία που ζήτησα εγώ ο ίδιος να πάω. Ήταν οι Heaven Shall Burn στο Stigma club του Πειραιά. Καθότι 3η λυκείου, με συνόδευσε ο πατριός μου. Του χρωστάω ακόμα χάρη που άντεξε όλη αυτή τη βαβούρα…

Nektar Cabinek (Breakfast Sessions)

Τέλη 1989, Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής, ΤΡΥΠΕΣ, σφραγίδα στο χέρι αντί εισιτηρίου, stage diving, κάποιος άσχετος στο μικρόφωνο απαγγέλλει πριν τον κατεβάσουν, και ο μικρός nek έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό! Στη συνέχεια μεταμεσονύχτια προβολή με κρασί σε πλαστικό ποτήρι και ιαχές για αίμα και σπέρμα. Η βραδιά ολοκληρώνεται με φρεσκοψημένη πρωινή μπουγάτσα πίσω από την καμάρα, και η Θεσ/νίκη θα με σημαδέψει για πάντα με πολλές πρωτιές!