Is it Robbins, Bob?

Ένα σύντομο κείμενο για μια από τις λιγότερο γνωστές ταινίες του Tim Robbins, με αφορμή τα σημερινά, 63α γενέθλιά του.

Μεταξύ 1990 και 1994, ο γεννημένος σαν σήμερα Tim Robbins πρωταγωνίστησε σε πέντε ταινίες σκηνοθετημένες από άλλους, ταινίες οι οποίες θα αρκούσαν από μόνες τους να τον αναδείξουν σε έναν από τους πιο αξιόλογους κινηματογραφικούς ηθοποιούς των τελευταίων δεκαετιών: το Ξύπνημα στον εφιάλτη του Adrian Lyne, τον Πυρετό της ζούγκλας του Spike Lee, τον Παίκτη και τα Στιγμιότυπα του Robert Altman και τον "Κύριο Χούλα Χουπ" των αδερφών Coen. Μαζί με αυτές, ο Robbins έγραψε, σκηνοθέτησε και μία που δεν μνημονεύεται το ίδιο συχνά, αλλά συγκαταλέγεται κι αυτή στις καλύτερες της φιλμογραφίας του: το Bob Roberts (1992).

Πατώντας στο μοτίβο του mockumentary, το φιλμ αφηγείται "εκ των έσω" την ιστορία ενός δήθεν αντισυστημικού πολιτευτή-businessman-folk μουσικού της (ακρο)δεξιάς, ο οποίος φιλοτιμείται να «νοικοκυρέψει» την Αμερική. Το Bob Roberts παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με την πλοκή του αρκετά παλιότερου (και επίσης αριστοτεχνικά φτιαγμένου) Α Face in the Crowd του Ηλία Καζάν αλλά και με την περίπτωση (περιπτωσάρα) του Donald Trump: τη δημαγωγία (μέσω μουσικής ή και όχι), τη μεγαλομανία, την πλήρη ανακολουθία μεταξύ δημόσιων κηρυγμάτων και ιδιωτικής συμπεριφοράς, τις συνεχείς επικλήσεις στην ηθική ενός διεφθαρμένου ανθρώπου κ.ό.κ. Ο χαρακτήρας του Roberts είχε δημιουργηθεί λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1986, για ένα σκετς του Saturday Night Live. Ο Robbins είναι αναμενόμενα απολαυστικός στον ομότιτλο ρόλο, ο Jack Black -σε μια από τις πρώτες εμφανίσεις του- το ίδιο, ο Giancarlo Esposito (ο "κοτοπουλάς" του Breaking Bad και συχνός συνεργάτης του Spike Lee) επίσης. Ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας Gore Vidal –ο οποίος δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για την υποκριτική και τη σκηνοθεσία ταινιών, όπως ακριβώς και ο άσπονδος ανταγωνιστής του, Norman Mailer- συμπρωταγωνιστεί ως ο πολιτικός αντίπαλος του Roberts, Brickley Paiste. Μαζί τους, ηθοποιοί όπως η Helen Hunt, o Alan Rickman, o Brian Murray, η Pamela Reed, o James Spader και ο David Strathairn.

ΥΓ. 1: Εκτός από την ομοιότητα με το έτσι κι αλλιώς χιλιοαντιγραμμένο “Subterranean Homesick Blues” στο thumbnail του trailer (βλ. παραπάνω), το φιλμ είναι γενικά επηρεασμένο από τη συνεργασία Dylan-Pennebaker αλλά και από καθέναν από τους δύο ξεχωριστά. Περιλαμβάνει μάλιστα και έναν ρόλο βασισμένο στον γνωστό ντοκιμαντερίστα.

ΥΓ. 2: Όχι πως αμέσως πριν ή αμέσως μετά από αυτή την εξάδα ταινιών ο Robbins δεν έδωσε ρέστα (π.χ. στο Cadillac Man του Roger Donaldson, το Erik the Viking του Terry Jones ή το Prêt-à-porter, επίσης του Altman). Το 1994 γύρισε και μια από τις πιο γνωστές ταινίες του, το Τελευταία Έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ, του Frank Darabont, το οποίο όμως προσωπικά το θεωρώ ως ένα μνημείο αφηγηματικής και αμπελοφιλοσοφικής κλισαδούρας.

ΥΓ. 3: Στο παρακάτω βίντεο, ο πρωταγωνιστής του A Face in the Crowd, Andy Griffith, προβλέπει με αρκετή ακρίβεια τον ερχομό ενός «πολιτικού» à la Donald Trump.