Σύγχρονη εναλλακτική λόγια αστική μουσική.

Η σημερινή εποχή είναι τόσο σκοτεινή, όσο οποιαδήποτε άλλη. Ίσως και λίγο περισσότερο. Η σύγχρονη δυστοπία έχει αποξενώσει τον άνθρωπο από την φύση, τρώγοντας κάθε τόσο ό,τι απέμεινε μέσα στην ψυχή και στο πνεύμα του.

Μέσα από τις ρωγμές του προσωπείου της, προσπαθούμε να εκφραστούμε με νέους τρόπους και συνδυασμούς, που μπορεί να θεωρούνται απαγορευμένοι από τους θεματοφύλακες. Το πνεύμα παραμένει ζωντανό και βαθιά ριζωμένο, στα παραμύθια, στις διηγήσεις και τους θρύλους που αφηγούνται οι άνθρωποι μέσα στο χωνευτήρι της μεγαλούπολης. Αφηγήσεις σε σκοτεινούς δρόμους, κάτω από τσιμεντένιες γέφυρες και σιδηροδρόμους, μέσα στην ταραγμένη ατμόσφαιρα της νύχτας και του κιτρινισμένου φωτισμού των πεζοδρομίων. Παραμύθια που έχουν κολλήσει στον χρόνο, στη γωνία με το εγκαταλελειμένο σπίτι και στην κρεαταγορά. Όλα αυτά ήταν η αιτία ώστε να δημιουργηθεί η urban dungeon, μια καλλιτεχνική υποκατηγορία για τις ανήσυχες φωνές μέσα από τα σύγχρονα υπόγεια και η λα μουρμίντζ για να συλλέγει και να εκπέμπει την ηχώ τους.

Τρεις δημιουργοί από Μεσολόγγι, Θεσσαλονίκη και Αθήνα, ο καθένας στην έδρα του, δημιούργησαν ένα τρίγωνο αυτόνομης και συνάμα συλλογικής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Το πιο πάνω κείμενο αλιεύτηκε από την σελίδα της δισκογραφικής ετικέτας λα μουρμίντζ (το μνήμα ή τα μνήματα, στην βλάχικη γλώσσα), και αποτελεί το μανιφέστο των τριών μουσικών που την ίδρυσαν – περισσότερο πρόκειται για συλλογικότητα, παρά τυπική εταιρία. Οι τρεις μουσικοί υπογράφουν με τα ακόλουθα αινιγματικά και υποβλητικά ψευδώνυμα: ξόρκι, ουλφάαμ και αθούρα. Να σημειωθεί πως αθούρα λέγεται στην μεσολογγίτικη διάλεκτο η πρωινή ομίχλη στην λιμνοθάλασσα.

Η πρώτη συλλογική κυκλοφορία των τριών μουσικών, καλώς ή κακώς, δεν προορίζεται για μαζική κατανάλωση από το πλατύ κοινό. Από την άλλη, ο κάθε δημιουργούς στην σημερινή συγκυρία – δυστοπία – προτού δημιουργήσει, καλείται να απαντήσει σε ένα θεμελιώδες ερώτημα: θέλει να είναι απλός διασκεδαστής ή θέλει να συλλάβει με το έργο του το πνεύμα των καιρών; Εφόσον επιλέξει να κάνει το πρώτο, οφείλει να παράξει ανώδυνα, εύπεπτα και – κακά τα ψέμματα – παρηγορητικά και καταπραϋντικά έργα λαϊκής τέχνης. Εφόσον, όμως, επιλέξει να κάνει το δεύτερο, τότε αναπόφευκτα πρέπει να στρέψει το βλέμμα του και να κοιτάξει κατάματα την άβυσσο, με υπαρκτό τον κίνδυνο να γυρίσει και η άβυσσος το επικίνδυνο βλέμμα της προς αυτόν (για να θυμηθούμε την ρήση του Φρ. Νίτσε). Οι τρεις μουσικοί, υπεύθυνοι για την πρωτομαγιάτικη, ιδρυτική της λα μουρμίντζ, δισκογραφική κυκλοφορία με τον τίτλο “ΘΕΜΕΛΙΑ”, επέλεξαν τον δύσκολο δεύτερο δρόμο, που, όμως, έχει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον: κοίταξαν βαθιά και, στο digital album/ κασέτα, αποτύπωσαν αυτά που είδαν. Αυτά που μετέφεραν και μας καλούν να τα μοιραστούμε, μπορεί να είναι ζόρικα, αλλά σίγουρα εξηγούν, με κάποιον τρόπο το χάος που μας περιβάλλει, και σίγουρα το κάνουν πιο υποφερτό με την αποτύπωση στον ηχητικό κώδικα, άρα αφαιρώντας το επώδυνο φορτίο.

https://lamourmintz.bandcamp.com/releases

“This is the way, step inside”

του Κώστα Μαζιώτη

όπως πρωτοδημοσιεύτηκε στη σελίδα "Τοποτηρητής"