“To know us better #20” - γνωρίζοντας τους Αθηναίους The Weather Underground

"You don't need a weatherman to know which way the wind blows" Μέσα σε αυτόν τον στίχο του Bob Dylan από το 1965 και το "Subterranean Homesick Blues" του, υπήρξε η λέξη που βάφτισε τους Weather Underground* πίσω στο 1969.

Ας μεταφερθούμε όμως στο σήμερα, εκεί που θα ξανασυναντήσουμε το «ιστορικά βαρύ» αυτό όνομα στα μουσικά γεγονότα πλέον της χώρας μας:

Εκεί που οι δικοί μας The Weather Underground, 11 χρόνια και κάποιες αλλαγές μελών μετά το ντεμπούτο τους ( “ The Sad Story Of...”, 2012 ) κυκλοφορούν το δεύτερο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ. Επιχειρώντας ένα πρώτο εν θερμώ review την ώρα της πρωτοδεύτερης κιόλας ακρόασης της φρέσκιας τους δουλειά, τολμώ να πω πως έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό του ανεξάρτητου ροκ ήχου με τις κιθάρες να πρωταγωνιστούν αν όχι κυριαρχούν.

Το “ The Recurring Trip of​.​.​.”   με τα 10 καλοδουλεμένα τραγούδια καταρχάς έχει τις χάρες της diy αισθητικής του εγχώριου indie. Φέρνει δε στο μυαλό – όχι απαραίτητα συγκριτικά ή/και νοσταλγικά - άλλοτε τους REM της ύστερης (κυρίως αν όχι πάντα) περιόδου τους ή τους Smashing Pumpkins και τους Pixies κι άλλοτε – συχνότερα ίσως - τον σκληρότερο ήχο της σκηνής του Seattle. Με τον έναν ή άλλον τρόπο πάντως νομίζω πως έχουμε να κάνουμε με τον ήχο της απέναντι πλευράς του Ατλαντικού που αγαπήσαμε ήδη από τη δεκαετία του ’90.

Αντώνης (aka λεμονοστιφτισ)

Με αυτά τα λίγα εισαγωγικά και μια σύντομη μα ευχάριστη γνωριμία με τον Γιάννη, τον νέο τους ντράμμερ ας επιχειρήσουμε και μια μικρή γνωριμία/συνέντευξη στο γνώριμο περιβάλλον της σελίδας του σταθμού μέσω κάποιων ερωτήσεων που τους έστειλα:

 Παιδιά καλημέρα, θα μας πείτε ποιοι αποτελούν τους Weather Underground;

Γεια χαρά! Οι Weather Underground είναι οι Δημήτρης Μητρόπουλος (κιθάρα, φωνή), Κωνσταντίνος Αλιφέρης (κιθάρα), Βασίλης Κιούπης (μπάσο) και ο Γιάννης Μαυρομματάκης (τύμπανα).

Πώς και γιατί προέκυψε η ανάγκη να σχηματίσετε το συγκρότημα; Πως επιλέξατε το «βαρύ» αυτό όνομα;

Η ανάγκη για έκφραση ήταν αυτή που μας οδήγησε και μας οδηγεί. Υπάρχει μια διάθεση να πούμε πράγματα μέσα από ήχους, ρυθμούς, στίχους και να το κάνουμε ως σύνολο. Το όνομα ήρθε μετά από ένα σερί ονομάτων με τα οποία δεν ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι (“Tango Peach”, “For the Roses”). Διαβάζοντας λίγο παραπάνω νεότερη Αμερικάνικη ιστορία αλλά και Massive Attack trivia, φτάσαμε στο όνομα. Η περίοδος που έδρασε η οργάνωση “Weather Underground” στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ιδιαίτερη, με διάφορα να συμβαίνουν στην πολιτική και καλλιτεχνική σκηνή τότε. Αργότερα είδαμε πως οι Massive Attack δεν έλεγαν να ολοκληρώσουν τον δίσκο που ετοίμαζαν και είχε το ίδιο όνομα οπότε είπαμε «να η ευκαιρία».

Θα αναγνωρίζατε -κι αν ναι ποιους- κάποιους καλλιτέχνες/μπάντες ως επιρροές; Έχετε όλα τα μέλη παρόμοιες επιρροές και μουσικό background;

Αγαπάμε τον εναλλακτικό ήχο της δεκαετίας του 90. Μπάντες με διαφορετικές προσεγγίσεις στο παίξιμο και στο στυλ μας έχουν επηρεάσει. Οι Smashing Pumpkins, οι Sonic Youth, οι Blur, οι Nirvana, οι Radiohead. Τα συγκροτήματα αυτά έχουν μια ευρεία παλέτα στις συνθέσεις τους: μπορούν να γράψουν πολύ σκληρά κιθαριστικά κομμάτια, να πειραματιστούν με λούπες σε ένα πιο ηλεκτρονικό setting, αλλά και να γράψουν σκοτεινές ακουστικές μπαλάντες. Επιπλέον, ο τρόπος που τα συγκροτήματα της δεκαετίας του 80 άλλαξαν τον ήχο τους κατά την διάρκεια των 90s πάντα μας έκανε εντύπωση (R.E.M., Depeche Mode). Η ευελιξία είναι κάτι που μας απασχολεί.

Τα προαναφερθέντα είναι ο κοινός γεωμετρικός μας τόπος. Από εκεί και πέρα υπάρχουν και διαφορετικά ακούσματα ανά μέλος. Ο Δημήτρης έχει νέο-κλασσικά και trip hop ακούσματα, από Philip Glass μέχρι Portishead. Ο Κωσταντίνος είναι ερωτευμένος με τους Helloween από μικρός. Ο Βασίλης τα βράδια ακούει μια ώρα Sting για να χαλαρώσει και ο Γιάννης ακούει ΜΟΝΟ Maiden. Τέλος, οι έγχορδοι τα τελευταία χρόνια πάνε στη Βουδαπέστη κάθε φορά που παίζουν οι Ghost για να τους απολαύσουν και ο Γιάννης τους κοροϊδεύει. Συνοψίζοντας ως προς τις επιρροές: τρέχα γύρευε.

Πώς προέκυψε το πιο πρόσφατο άλμπουμ σας, το “ The Recurring Trip of...”;

Ετοιμάζαμε τα τραγούδια του “Trip” για καιρό. Μερικά γράφτηκαν λίγο μετά την κυκλοφορία του πρώτου μας δίσκου “the Sad Story of…” (2012). Έχοντας διαμορφώσει μια πρώτη ταυτότητα με το “Story”, θέλαμε να δούμε τι άλλο μπορούμε να κάνουμε με 4 όργανα και μια φωνή. Δουλέψαμε παραπάνω τους ήχους, δοκιμάσαμε νέα πετάλια και διαφορετικές ενορχηστρώσεις. Το 2019 συμφωνήσαμε πως είχαμε το υλικό που μπορούσε να στοιχειοθετήσει μια ιστορία και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε με την ηχογράφηση. Μπήκαμε στα Urban Studios με τον Χάρη Πιτσίνη ο οποίος είναι χρόνια ηχολήπτης μας. Οι ηχογραφήσεις έγιναν κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Οι ιδιαίτερες αυτές συνθήκες έδωσαν μια πινελιά αγωνίας και άγριας μελαγχολίας στο δίσκο. Χάρης και Δημήτρης ασχολήθηκαν αρκετές ώρες με την μίξη αντιμετωπίζοντας διαφορετικά το κάθε κομμάτι. Το mastering έγινε από τον GeorgieBoy που έχει δουλέψει με πολλούς καλλιτέχνες, με τη βοήθεια του Χάρη.

Θα θέλατε να μας πείτε τι μεσολάβησε στο χρονικό διάστημα μεταξύ 2012 και 2022 που «χάθηκαν τα ίχνη σας»;

Ήμασταν ανενεργοί κατά την περίοδο 2014-2016 μιας και ο Δημήτρης έμεινε εκείνα τα χρόνια στο εξωτερικό. Κανείς μας δεν ήξερε αν θα συνεχίσουμε ή όχι. Όταν επέστρεψε κατά τα τέλη του 2016 το πιάσαμε από εκεί που το αφήσαμε. Ξεκινήσαμε και πάλι να δουλεύουμε το υλικό ενώ σύντομα ήρθαν και νέα κομμάτια. Η διακοπή φαίνεται πως μας έκανε καλό. Οι παραστάσεις εκείνων των χρόνων όπου τα ίχνη μας «χάθηκαν», αποτελούν ακόμα έμπνευση.

Τι πιστεύετε πως άλλαξε ή θα αλλάξει τόσο στον ήχο όσο και στη χημεία μεταξύ των μελών με τις αλλαγές και την είσοδο των νέων μελών στο συγκρότημα;

Είχαμε μια αποχώρηση το 2017 (μπάσο) και μια το 2021 (τύμπανα) - μόλις τελείωσε η ηχογράφηση του “Trip”). Ωστόσο, οι αποχωρήσεις έγιναν ομαλά και σε καλό κλίμα. Ο Βασίλης ήρθε το 2017 δίνοντας την δική του οπτική με σεβασμό σε αυτά που είχε δουλέψει ο Παναγιώτης (Μπιρμπίλης) μέχρι τότε. Ο Γιάννης που μπήκε στην παρέα πρόσφατα, προσαρμόστηκε αμέσως, αγάπησε τους ρυθμούς του Ντίνου (“Tost” Βατσή) και έχει εμπλακεί σε καινούργια κομμάτια. Ηχητικά, το rhythm section, από εκεί που είχε μια επιθετική και απρόβλεπτη διάθεση, πλέον έχει μια πιο στιβαρή και συνεκτική προσέγγιση. Εκεί στέκονται οι κιθάρες για να «κουβεντιάσουν» διαφορετικά θέματα όπως κάνουν χρόνια τώρα. Η χημεία προκύπτει από την κοινή διάθεση και αγάπη να παιχτούν τραγούδια που αρέσουν σε όλους μας. Κάθε ένας βάζει το δικό του στυλ παιξίματος και ανάλογα βγαίνει και ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα.

Έχει σκληρύνει ο ήχος σας μέσα στη δεκαετία που μεσολάβησε μεταξύ των 2 κυκλοφοριών σας? Υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ των 2 δουλειών;

Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Τραγούδι τόσο επιθετικό σαν το “Drop” δεν είχαμε. Από την άλλη ούτε μπαλάντα σαν το “Clock” είχαμε. Οπότε και σκλήρυνε και ελάφρυνε και άλλαξε γενικά. Σε σχέση με τη σύνδεση μεταξύ των 2 δίσκων: μπορούμε να διακρίνουμε ψήγματα του ήχου του “Trip” στο “Story”. Π.χ. τραγούδια όπως το “Balance Therapy” και το “Revenge the Sound” δείχνουν κατά κάποιο τρόπο προς τα που πάει το πράγμα. Οπότε είναι μια φυσική εξέλιξη και ηχητική και συνθετική.

Μια «ένοχη» μουσική σας απόλαυση –αν υπάρχει– που θα θέλατε να διασκευάσετε.

Ghost – Square Hammer και Μαντώ – Στοιχηματίζω. 

Με ποιον καλλιτέχνη ή παραγωγό (Έλληνα ή μη) θα θέλατε να συνεργαστείτε;

Με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο. Οι «Τρύπες» είναι ένα συγκρότημα που αισθανόμαστε πως έχουμε μια αδιευκρίνιστη συγγένεια. Φαντασίωση: παραγωγή 3^ου δίσκου με Steve Albini να τσακώνεται με Χάρη Πιτσίνη, επειδή η χελώνα του Χάρη μασάει φύλλα από την τράπουλά του Steve (γνωστός poker player). Produced by Albini/Pitsini κατάσταση.

Ποιο είναι το τελευταίο άλμπουμ που αγόρασε το κάθε μέλος / τι ακούτε αυτό τον καιρό;

Ο Δημήτρης αγόρασε Nils Frahm, το Music for Animals. Ακούει Spoon, Run the Jewels, War on Drugs, Leonard Cohen, Carpenter Brut, GoGo Penguin και Nirvana. Ο Κωσταντίνος πήρε και ακούει (1) Ελένη Καραΐνδρου – Το μετέωρο βήμα του πελαργού και (2) NOFX – Heavy Petting Zoo. Πίτσα με σοκολάτα δηλαδή. Ο Βασίλης αγόρασε το Vulnicura της Bjork και ακούει Deus, NIN, Depeche Mode, Ulver και Modwheelmood. Τέλος, ο Γιάννης προμηθεύτηκε την επανέκδοση του Tales from the Thousand Lakes των Amorphis και ακούει Mogwai, Annihilator, Circle Jerks, The Mystery Lights, Bone Rave, The Flowers of Romance και Thee Holy Strangers.

Έχετε ξεχωρίσει τελευταία κάποια καινούρια συγκροτήματα που να σας αρέσουν;

Οι Princess Goes to the Butterfly Museum, οι The Murder Capital και οι Vaxtones είναι ωραίες μπάντες. Ο Ben Bohmer και ο Neal Francis είναι καλά παιδιά. Η συνεργασία Danger Mouse με Black Thought είχε ενδιαφέρον.

Το φορμάτ της μουσικής (βινύλιο, cd, mp3) παίζει κάποιον ιδιαίτερο ρόλο στις κυκλοφορίες σας;

Πιστεύουμε στα hard copies. Υπάρχει μια ομορφιά στη διαδικασία του ανοίγματος ενός δίσκου και μετά στην ακρόαση διαβάζοντας τους στοίχους με το βιβλιαράκι ανά χείρας. Για το λόγο αυτό βγάλαμε μόνοι μας το “Sad Story” σε βινύλιο και CD. Στην περίπτωση του “Τrip” σταθήκαμε τυχεροί. Η Urban Sounds, η εταιρεία που τρέχει τα Urban Studios στο Μοναστηράκι, ενδιαφέρθηκε να κάνουμε μαζί την παραγωγή. Έτσι, δομήσαμε μαζί ένα πλούσιο package (CD, Βινύλιο) με artwork από δυο έξοχους δημιουργούς, την Ελένη Τσάμη και τον Δανιήλ Γουδέλη.

Ασχολείστε με κάποια άλλα projects πέρα από τους The Weather Underground;

Ο Κωσταντίνος έχει το solo act του τους “Banquettes and the Tennis Shoes” και ο Γιάννης παίζει τύμπανα στους “iola 11”.

Υπάρχει κάποια μεγάλη μπάντα ή καλλιτέχνης όπου θα θέλατε να είστε support;

Afghan Whigs και να παίζουν στο Beacon Theater.

Ποιους θα θέλατε να ανοίξουν για μια δική σας συναυλία;

Ε, όχι και «ανοίξουν» :p Δεν είμαστε και οι Blues Explosion. Το «μοιραστείτε την σκηνή» ακούγεται πιο ωραία! Θα μοιραζόμασταν την σκηνή με τους Screaming Dead Baloons που είναι ωραίοι τύποι. Επίσης, μας έχουν λείψει οι Superpuma που έχουμε παίξει πολλές φορές παρέα. Come back you turds.

Πείτε μας μια αστεία ή/και παράξενη ιστορία που σας έχει συμβεί σε ζωντανή σας εμφάνιση.

2013: Μεθυσμένη εμφάνιση στο Six Dogs. Οι μισοί βγαίνουν στη σκηνή με γυναικεία φορέματα. Ο Δημήτρης σπάει τα δόντια του στο μικρόφωνο. Weatherίστας που θέλουν να παραμείνουν ανώνυμοι την έχουν χαρακτηρίσει ως «μια από τις πιο κάφρικες εμφανίσεις μπάντας ever».

2022: ο Γιάννης πίνει 3 μπύρες μέσα σε μισή ώρα πριν το live (πάλι στο Six Dogs). Προβαίνει σε διακοπή του live μετά από 5-6 κομμάτια για τουαλέτα αλήθειας.

Μιας και μιλάμε για συναυλίες, υπάρχει κάποιο κοινά αγαπημένο τραγούδι στο ρόστερ των ηχογραφήσεών σας; Υπάρχει μήπως και κάποιο που "βαριέστε" να παίζετε ξανά και ξανά;

Ο Γιάννης θέλει να τα παίζουμε όλα από δυο φορές γιατί δεν του φτάνει η μια. Ο Βασίλης θα γούσταρε να κάθεται σε μια πολυθρόνα όσο παίζει το Clock. Ο Κωσταντίνος κουράζεται λίγο με το Neon Night Riders. Αλλά από την άλλη του αρέσει να το ακούει όταν το παίζουμε οπότε δεν βαριέται. Και… καταλάβατε, είναι μια πολύ απλή, σύνθετη κατάσταση. Ο Δημήτρης βαριέται λίγο το Black Christmas αλλά του αρέσει να τραγουδάει το ρεφρέν με τον Κωσταντίνο (που *δεν* το τραγουδάει στον δίσκο).

Ποιος κατά τη γνώμη σας είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη στην κοινωνία; Τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα σας επηρεάζουν; Επηρεάζουν τη στιχουργική σας θεματολογία;

Ο καλλιτέχνης, ή ο δημιουργός αν θέλετε, έχει την ιδιότητα να χωνεύει πληροφορία και ερεθίσματα από παντού και να τα αποκωδικοποιεί μέσα από ένα μουσικό όργανο, ένα μουσικό σχήμα, στίχους, σενάρια, χρώματα στον καμβά, μια κάμερα κ.α. Επομένως, σίγουρα επηρεάζεται και από κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Όταν ξυπνάς και μαθαίνεις πως κάπου κάποιος, επειδή έχει την δυνατότητα να φέρει όπλο, πυροβολεί ένα άοπλο παιδί αυτό αποτυπώνεται βαθιά μέσα σου. Αργότερα εμφανίζεται σε στίχο χωρίς καν να το καταλάβεις και τραγουδάς στα όρια του ουρλιαχτού: “you shit on the young. Bring together your gun.”

Τί να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Υπάρχουν νέες ιδέες που δουλεύουμε. Κάτι σκοτεινό, μινιμαλιστικό κρύβει η μία. Οι Soundgraden παίζουν Bauhaus σε παραγωγή Bomb the Bass ένα πράμα. Στην άλλη ο Richard Ashcroft συμπράττει με Blue Oyster Cult τραγουδώντας για λύτρωση στον αυτοκινητόδρομο. Λέμε μήπως βγάλουμε ένα online EP που να περιλαμβάνει τις ιδέες αυτές. Δεδομένου ότι αλλάζουμε γνώμη κάθε εβδομάδα όμως μπορεί να χρειαστούν και αυτά τα νέα κομμάτια τη δεκαετία τους πριν εμφανιστούν εκεί έξω.

Τι συμβουλή – μουσική ή μη – θα δίνατε, αν μπορούσατε, στους νεαρούς εαυτούς σας;

Χμ, καλά έχει πάει. Με τα πάνω του και τα κάτω του. Και τα λάθη, που είναι πολλά, έπρεπε να γίνουν. Αφού δεν ξέραμε, έπρεπε να μάθουμε. Στα επόμενα λοιπόν. Λάθη.

Θα θέλατε να θέσετε μια ερώτηση που θα θέλατε να σας κάνουν μέχρι τώρα και δεν έχετε ερωτηθεί;

Στην ερώτηση «πείτε έναν σκηνοθέτη που θα θέλατε να γυρίσει ένα βίντεο κλιπ σας», η απάντηση είναι «ο Γιάννης Οικονομίδης». Αλλά είμαστε άτυχοι. Ο Δημήτρης ρώτησε τον Γιάννη μια φορά μετά από την προβολή της «Τρύπιας Καρδιάς» στο «Ριβιέρα» σε ένα Q&A εάν θα γύριζε ποτέ βίντεο κλιπ. Προφανώς ο Γιάννης δεν ήξερε (1) ποιος είναι ο Δημήτρης και (2) πως γκαρίζει στους Weather. Αρχικά είπε «όχι, είναι άλλη φάση κάτι τέτοιο». Ο Δημήτρης συνέχισε λέγοντας: «εάν όμως σου αρέσει η μουσική;». Ο Γιάννης κοντοστάθηκε… φάνηκε να το σκέφτεται. Αυτό από μόνο του είχε ενδιαφέρον. Κάτι επεξεργάστηκε. Χαμογέλασε και είπε και πάλι «χμ, όχι». Ποτέ δεν ξέρεις όμως. Και θέατρο δεν είχε κάνει μέχρι που έσκασε η βόμβα «Στέλλα Κοιμήσου». Ελπίζουμε λοιπόν. Του έχουμε και σενάριο. Εκτυλίσσεται στο μαγαζί του «Κωστάρα».

Σας ευχαριστούμε πολύ παιδιά.

 Τους Αθηναϊκή μπάντα των The Weather Underground μπορείτε να τους βρείτε και ακούσετε στους παρακάτω συνδέσμους:

https://weatherunderground.bandcamp.com/

https://www.facebook.com/twuathens

http://theweatherunderground.eu/

 * Για την ιστορία, οι Weather Underground ή Weathermen (1969-1977) ήταν μια επαναστατική οργάνωση της άκρας αριστεράς, πρωτοσχηματισμένη στους κοιτώνες του Πανεπιστήμιου του Michigan, με τις ιδεολογικές της αρχές να πηγάζουν από τον αντι-ιμπεριαλισμό, την αντίθεση στην κεφαλαιοκρατία, το κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων Black power και τον κομμουνισμό. Χαρακτηρισμένοι από το FBI ως «εγχώριοι τρομοκράτες» οι Weathermen υπήρξαν υπεύθυνοι τόσο για την διοργάνωση διαμαρτυριών ή/και ταραχών για πολιτικά ζητήματα (πχ αντίθεση στον πόλεμο του Βιετνάμ) αλλά και την τοποθέτηση βομβών σε δημόσια κτίρια για τους ίδιους λόγους.