Συνέντευξη : Youth Valley X Glances of Bordeaux

Με αφορμή την κοινή εμφάνιση των Youth Valley και Glances of Bordeaux αυτή την Παρασκευή στη Death Disco, η παραγωγός του Strummer Radio Εύη Παπαγιάννη συνομίλησε με τους Joseph Powell και Χρήστο Πουτουλίδη για την indie μουσική στην μεταπανδημική Αθήνα.

Την Παρασκευή 19 Μαϊου, δύο νέα, πολλά υποσχόμενα σχήματα της Αθηναϊκής ευρύτερης indie σκηνής, οι Youth Valley και οι Glances of Bordeaux εμφανίζονται στη Death Disco, σε μία μουσική συνύπαρξη που υπογραμμίζει τόσο την στενή σχέση των δύο σχημάτων, αλλά και την εξαιρετική περίοδο των live gigs που διανύουμε, η οποία μας υπόσχεται ένα πλήρες 3ωρο πρόγραμμα, με ονειρικά vibes, μεθυστικά visuals, συλλεκτικό merch και την πιο γερή δόση αγγλόφωνου indie/ post punk που μπορεί κανείς να βρει στην Αθήνα.

Οι Youth Valley έκαναν αισθητή την παρουσία τους πίσω στο 2021, με το εξαιρετικό κομμάτι “Young Sad Lovers”, το οποίο εξ’ αρχής τράβηξε το ενδιαφέρον των φίλων της indie μουσικής, για την παστέλ αισθητική του και τον διεθνή ήχο του. Η μπάντα δημιουργήθηκε το 2019 στην Αθήνα, με ήχο που αντλεί έμπνευση από μουσικές σχολές όπως το new wave, το post punk και το 80’s indie rock (The Cure, The Smiths) κι οποίος είναι «ντυμένος» με εναν πιο σύγχρονο shoegaze ήχο που ανά στιγμές θυμίζει μπάντες όπως οι DIIV. Μετά από την, κατά κοινή ομολογία επιτυχημένη τους εμφάνιση στο Athens Release Festival 2022 ανοίγοντας για τους βετεράνους Bauhaus, και την παρουσίαση του single / music video με τίτλο «I don’t Want to Go Out with You, Veronica», ήδη προετοιμάζουν το έδαφος για το επικείμενο άλμπουμ τους, το οποίο θα κυκλοφορήσει το ερχόμενο καλοκαίρι από την Make Me Happy Records.

photo by Elina Astrapellou

Οι Glances of Bordeaux είναι ένα κουαρτέτο Art Pop / New Wave, που δημιουργήθηκε το 2019, στην Αθήνα. Ο ήχος της μπάντας σφίζει από γεμάτα ποπ ενέργεια στοιχεία εμπνευσμένα από τη διαχρονική Brit Wave μουσική των Depeche Mode και New Order, καθώς παράλληλα χαρακτηρίζεται και απο μία διακριτική πινελιά σκοτεινής διάθεσης που παραπέμπει στην κιθαριστική χαρμολύπη την οποία τα αυτιά μας έχουν συναντήσει σε ακούσματα που κυκλοφόρησαν το ‘90, από μπάντες όπως οι Interpol, οι Slowdive και οι Cure. Οι Glances of Bordeaux ‘βλέπουν’ μέσα από τα μάτια ενός νυκτόβιου περιπλανώμενου της Αθήνας. Τα τέσσερα σινγκλ, που κυκλοφόρησαν όλα το 2022, αποτελούν την εισαγωγή στον κόσμο της παραπάνω περιγραφής, τα οποία παίρνουν σάρκα και οστά στο πρώτο μουσικό τους βίντεο «Polyglamorous».

photo by Elina Astrapellou

Με αφορμή, λοιπόν, την κοινή αυτή live εμφάνιση τους, η παραγωγός του Strummer Radio συνομίλησε με τους Joseph Powell και Χρήστο Πουτουλίδη για την indie μουσική στην μεταπανδημική Αθήνα.

Ε.Π. : Εν όψει της κοινής σας εμφάνισης στη Death Disco αυτή την Παρασκευή, ποια είναι η σχέση των δύο συγκροτημάτων; Θα λέγατε πως συνδέεται με κάποιο τρόπο η μουσική που δημιουργείτε;

Χ.Π: Γνωριστήκαμε με τον Joseph πέρσι το καλοκαίρι στα γυρίσματα του 'Polyglamorous'. Εγώ, εκείνο τον καιρό, ήξερα τους Youth Valley μόνο ως όνομα και δεν είχα ακούσει ακόμα τα τραγούδια τους. Μάλιστα νόμιζα πως αποτελούνται από τα δύο παιδιά που είναι στο εξώφυλλο του EP. Μπορείς να φανταστείς την έκπληξή μου. Αυτό που μ' ευχαρίστησε ιδιαίτερα ήταν η θέλησή του να προσφέρει όσο μπορούσε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ενώ ούτε εκείνος μας ήξερε ή μας είχε ακούσει. Θυμάμαι να τον ευχαριστώ στο τέλος της ημέρας και να μου λέει "Αν δεν υποστηρίξει η μία μπάντα την άλλη, τότε ποιος θα το κάνει;" Με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποιώ πόσο πολύ ισχύει. Fun fact: παίζει το ρόλο του θεατή του οποίου τη μάσκα τραβάω κι αρχίζει ο πανικός.

Πλέον νιώθω πως οι μπάντες μας έχουν δημιουργήσει μια όμορφη σχέση φιλίας και συνεργασίας. Είμαστε στην ίδια δισκογραφική, κάνουμε πρόβες στο ίδιο studio. Μας συνδέουν πολλές μουσικές επιρροές και πιστεύω ότι τα τραγούδια που γράφουμε έχουν κοινό συναισθηματικό πυρήνα, ακόμα κι αν τα προσεγγίζουμε με διαφορετικό τρόπο.

J.P. : Ότι είπε ο Χρήστος με καλύπτει απόλυτα. Σχετικά με την σύνδεση της μουσικής των δύο σχημάτων, μπορώ να προσθέσω πως υπάρχει ένας σκοτεινός ρομαντισμός και μια χαρμολύπη που είναι κοινός παρανομαστής και γνωρίζοντας μας όλους, είναι κάτι που μας χαρακτηρίζει και στην προσωπική μας ζωή.

Ε.Π. : Τι περιμένετε από την επικείμενη ζωντανή σας εμφάνιση, και τι θα πρέπει να αναμένει το κοινό;

J.P. : Περιμένουμε καιρό να παίξουμε παρέα, κάτι που το σχεδιάζαμε καιρό, και πάνω από όλα να περάσουμε υπέροχα κάνοντας το αγαπημένο μας πράγμα στον κόσμο και επικοινωνώντας το μουσικά και συναισθηματικά στον υπέροχο κόσμο που μας τιμά με την παρουσία του στις ζωντανές μας εμφανίσεις. Το μοίρασμα αυτό είναι κάθε φορά συγκινητικό.

Σε πρακτικά πλαίσια, θα παρουσιάσουμε αρκετά κομμάτια απο τον δίσκο μας που θα κυκλοφορήσει επισήμως στις 25/6 παγκοσμίως και ήδη είναι διαθέσιμος για προπαραγγελία από την αγαπημένη μας Make Me Happy Records και την αξιότιμη Shelflife Records, για τους πολίτες της Αμερικής. Θα είναι ένα αρκετά χορταστικό πρόγραμμα, με ένταση, ρυθμό, συζήτηση και δεν θα λείπουν όπως προβλέπω και στιγμές ευαισθησίας που συνήθως είναι αναπόφευκτες κάθε φορά από μέρους μας.

Χ.Π. :Εμείς, με τη σειρά μας, θα παίξουμε τα κομμάτια που κυκλοφορήσαμε πέρσι, καθώς και πολλά καινούργια τα οποία δουλεύουμε τους τελευταίους μήνες.

Ε.Π. : Έστω ότι σας συναντάω σε ένα μπαρ, και μου λέτε για αυτό το indie συγκρότημα που ανακαλύψατε και πρέπει οπωσδήποτε να ακούσω. Joseph, πώς θα περιέγραφες τους Glances of Bordeaux και Χρήστο, αντιστοίχως, τους Youth Valley;

J.P. :Οι Glances είναι το soundtrackμιας βόλτας στην νυχτερινή ζωή του κέντρου της Αθήνας. Μουσικά μπορώ να πώ πως σου δίνουν την αίσθηση ενός new wave/ pop ηχοτοπίου με αφήγηση από μια φωνή που φλερτάρει άλλοτε με την γλυκόπικρη νωχελικότητα των Interpol, και άλλοτε με την σκοτεινή απόκοσμη αίσθηση των Placebo. Τόσο όσο, σε ιντριγκάρει αλλά και σε κάνει να θες να ακούσεις πάντα λίγο ακόμη. Προτείνω να ακούσεις το «Landmines».

Χ.Π. :Θα σου πρότεινα να ακούσεις το "I Don't Want To Go Out With You, Veronica" και θα σου έλεγα πως βρήκα ελληνική μπάντα με αγγλικό στίχο που πιστεύω. Έχω γνωρίσει την Veronica και έχω υπάρξει η Veronica. Οι εμπειρίες που περιγράφονται εδώ είναι αληθινές και δεν πρόκειται για κάποια μίμηση από τα μεγαλεία του "έξω". Τα αγγλικά λειτουργούν απλά ως μέσο για να επικοινωνήσουν το συναίσθημα στο μέγιστο αριθμό ακροατών. Το να μπορείς να γράψεις ένα δυνατό ρεφραίν, επίσης, βοηθάει.

Ε.Π. : Ακούγοντας το υλικό σας, θα έλεγα πως και οι δύο μπάντες έχουν μία αίσθηση αστικής μελαγχολίας. Ποια είναι τα πράγματα που σας εμπνέουν, τόσο σε αισθητικό όσο και μουσικό επίπεδο;

Χ.Π. : Η σχέση του εσωτερικού και εξωτερικού μου κόσμου και το πως αυτές οι δύο σφαίρες αλληλεπιδρούν μ' απασχολεί ιδιαίτερα. Η προσωπική μου μελαγχολία δεν μου λέει πολλά πλέον. Ήταν η default στάση μου απέναντι στον εαυτό μου και τους άλλους για χρόνια. Κουράστηκα. Περισσότερες φορές θα με παρατηρήσω χαρούμενο, θλιμμένο ή οργισμένο με κάτι πλέον. Τουλάχιστον, πίσω απ' αυτά τα συναισθήματα, κρύβεται κίνηση.

Γράφοντας τα καινούργια μας τραγούδια κι έχοντας περάσει ένα μικρό διάστημα μακριά από εκείνη την φάση, καταλήγω στο συμπέρασμα πως γράφω κυρίως για μένα. Ακόμα κι αν το θέμα ενός τραγουδιού δεν είμαι, φαινομενικά, εγώ και η αφήγηση δεν γίνεται σε πρώτο πρόσωπο. Κάτι σε μία σχέση ή σ'ένα σκηνικό που δεν σχετίζεται άμεσα με μένα πρέπει να με ακουμπήσει σ' έναν βαθμό προσωπικό για να γράψω γι' αυτό. Πρέπει να βρω τον εαυτό μου κάπου εκεί μέσα. "I am he, as you are he, as you are me" και πάει λέγοντας. Είμαστε όλοι πλούσιες τροφές για τους ενεργά παρατηρητικούς.

J.P. : Μας εμπνέουν τα βιώματα της ποδικής ηλικίας και της εφηβείας και το πως αυτά αντανακλούνται στην ενήλικη ζωή μας, στο τώρα. Επίσης πως η νέα γενιά του τώρα, βιώνει αντίστοιχα την μετάβαση στην ενηλικίωση. Είναι μια περιέργη, διαρκής εναλλαγή μεταξύ παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος και η παρατήρηση αυτού του βιωματικού ταξιδιού σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.

Επίσης προσωπικά συνήθως είτε αποφεύγω να μιλάω έμφυλα, είτε περιλαμβάνω εσκεμμένα ονομαστικά και στα δύο κυρίαρχα φύλα γιατί οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας, φαίνεται πως παρότι διαφορετικές για το κάθε φύλο, δεν παύουν να είναι μια εξίσου τραυματική αιχμαλωσία, η οποία δημιουργεί με τη σειρά της ενήλικες παθογενείς με το ίδιο μεγάλο φορτίο τραύματος αλλά και ευθύνης.

Ε.Π. : Στην, αδιαμφισβήτητα, εποχή των εικόνων, στην οποία ζούμε, πόσο σημαντική είναι για εσάς η δημιουργία μίας συγκεκριμένης αισθητικής παρουσίας, διαδικτυακά αλλά και στις ζωντανές σας εμφανίσεις;

Χ.Π. : Είναι το σημαντικότερο element της ταυτότητας ενός σχήματος, μετά από την ίδια τη μουσική. Μπορείς να το δεις ως αναγκαίο κακό ή μέσω ενίσχυσης. Η εικόνα πάντα έπαιζε ρόλο, κακά τα ψέματα. Σκέψου τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες. Όλοι είχαν ένα look ή τουλάχιστον μια αισθητική πρόταση που μπορούσε να επικοινωνηθεί δίχως λόγια. Απλώς πλέον ο ανταγωνισμός για το ποιος θα παράξει την πιο επιδραστική εικόνα είναι πολύ πιο αισθητός, σ' όλους τους τομείς και σ' όλα τα επίπεδα.

J.P. : Είναι πράγματι απαραίτητο στοιχείο για μια ολοκληρωμένη επικοινωνία, κάποιες φορές αναρωτιέμαι που χάνεται η ισορροπία και η πηγαία έκφραση της εικόνας στην εποχή μας.

artwork by Emily Falek

Ε.Π. : Συζητώντας για τα live, την μεταπανδημική εποχή που διανύουμε, αισθάνομαι πως έχουμε μία άνθηση της ελληνικής εναλλακτικής σκηνής, με πολλές κυκλοφορίες, gigs, φεστιβάλ κτλ. Ποια είναι η δική σας αίσθηση;

Χ.Π. : Υπήρχαν αξιόλογες μπάντες και προσπάθειες για οργάνωση πριν την πανδημία. Νομίζω ότι ο εγκλεισμός έκανε τους περισσότερους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν πως ο χρόνος τους είναι πολύτιμος. Η ποιότητα έχει αυξηθεί ίσως επειδή αρκετοί μουσικοί κατάφεραν να συνδεθούν με τους εαυτούς σου μέσα σ'αυτό το διάστημα. Αισθάνομαι πως και ο κόσμος έχει περισσότερη όρεξη να βγει και να ακούσει ένα συγκρότημα ή να πάει σε parties. Παρόλα αυτά, βλέπω και μια αρνητική πλευρά σ' αυτό. Ένα ξεσάλωμα just for the sake of it. Ας μείνουμε, για τώρα, αισιόδοξοι.

J.P. : Δυστυχώς, ενώ χαίρομαι που ο κόσμος στρέφεται προς την μουσική δημιουργία, αδυνατώ να καταλάβω γιατί παρόλη την άνθιση δεν φαίνεται να στηρίζει κανείς την εξαγωγή της εγχώριας indie/ alternativeμουσικής στο εξωτερικό – αγγλόφωνης και μη -, παρά μόνο παρατηρούμε την ασταμάτητη εισαγωγή ξένων μουσικών στη χώρα μας, που όπως φαντάζεστε υπονοούν και τεράστια οικονομικά deals.

Θέλω να ακούσω μια φορά έναν Έλληνα μουσικό να μου πει, ο ‘χ’ άνθρωπος/ εταιρεία ανέλαβε να με στρέψει στο να κάνω gigs εκτός Ελλάδος. Έχουμε φέρει ό,τι μπάντα υπάρχει φέτος στην Ελλάδα και δεν έχουμε δώσει ευκαιρία σε καμία από τις δικές μας να βγουν προς τα έξω. Όλες αυτές οι γνωριμίες με τις εταιρείες και τους ατζέντηδες του εξωτερικού για να φέρουν όλα αυτά τα υπέροχα ονόματα στην Ελλάδα μας, γιατί δεν αξιοποιούνται; Βοηθάει αυτή η μυστικοπάθεια και η απόκρυψη των επαφών αυτών κάπως την indie σκηνή εδώ που είναι μονίμως ακόμη και στην «άνθιση» που περιγράφετε σε μια κατάσταση φλόγας που τρεμοπαίζει, μπροστά στα κλασικά έντεχνα και στα μπουζούκια;

Δεν βλέπω τι νόημα έχει να επαινούμε τα παιδιά μας, αν εμείς οι ίδιοι τους κόβουμε τα φτερά. Και σχετικά με την άνθιση, αν σε ένα φυτό δεν του δώσεις χώρο να μεγαλώσει όσο είναι υγιές και ανθίζει, τι παθαίνει;

Ε. Π. :; Η Make Me Happy Records, που προσωπικά θεωρώ πως κάνει φανταστική δουλειά, και η οποία σας φιλοξενεί δισκογραφικά, πιστεύετε πως έχει κάποιο ρόλο σε αυτό;

J.P. : Η Make Me Happy Records είναι η μόνη περίπτωση που ξέρω και έχει βοηθήσει στα παραπάνω. Απόδειξη αυτού η συνεργασία με την Shelflife Records και στον εξαιρετικό δίσκο Wanderlust των Sugar for the Pill, αλλά και στον δικό μας (Lullabies For Adults). To αστείο είναι το ότι μια indieδισκογραφική προσπαθεί και πετυχαίνει, ενώ ολόκληρα ιδρύματα, εταιρείες και «managers» απλά αδιαφορούν. Χαίρομαι που τουλάχιστον βρίσκουμε ο ένας τον άλλον.

Χ.Π. : Στη δική μας περίπτωση, νιώσαμε πως μας εμπιστεύτηκαν εξ αρχής. Ήταν κάτι που εκτιμήσαμε και συνεχίζουμε να εκτιμούμε στη προσέγγιση τους. Είναι σημαντικό να νιώθουμε ελεύθεροι στο δημιουργικό τομέα.

Ε.Π. : Υπάρχει κάτι που λείπει στην Ελλάδα, στο μουσικό χώρο που δραστηριοποιείστε; Δεδομένου πως ο ήχος και τον δύο σχημάτων είναι αρκετά διεθνής, θα σας ενδιέφερε μία «διεθνής καριέρα»;

Χ.Π. : Λείπει ουσιώδης επιχορήγηση. Δεν μιλάω απαραίτητα για χρηματοδότηση. Υπάρχει η πεποίθηση, από άτομα του χώρου, πως, επειδή είμαστε Έλληνες που τραγουδάμε αγγλικά, αυτό που κάνουμε δεν θα έχει απήχηση από το ευρύτερο ελληνικό κοινό. Γι' αυτό η κάθε μπάντα λειτουργεί ως μικρή διαφημιστική για τη δουλειά της. Εξ ου κι η πάλη για την πιο ισχυρή εικόνα.

Η σκηνή μας, ως κουλτούρα ή υπό-κουλτούρα, πες το όπως θες, είναι ακόμη σε πρώιμο στάδιο και χρειάζεται καλύτερη αντιμετώπιση κι ενίσχυση απ' όλες τις πλευρές. Όλα ξεκινούν από τη σχέση συγκροτήματος-κοινού. Θα ήθελα να σταματήσει το κλισέ ότι οι ελληνικές μπάντες υπάρχουν μόνο για να ανοίγουν τα καλοκαιρινά φεστιβάλ κάπου εδώ.

Μας ενδιαφέρει μια διεθνής καριέρα, εννοείται! Πιστεύω στο υλικό μας και στο πως μπορούμε να συναγωνιστούμε με συγκροτήματα του εξωτερικού. Οι δυσκολίες που προκύπτουν εκεί είναι περισσότερο πρακτικές. Είναι ζήτημα οργάνωσης και καλού timing.

J.P. : Ο Χρήστος τα είπε άρτια. Σε συνδυασμό με όσα είπα πριν λίγο για το πως λειτουργεί η χώρα απέναντι στο είδος της μουσικής σκηνής του εδώ σε σύγκριση με την ίδια σκηνή που εισάγεται εδώ, πιστεύω οτι σας καλύψαμε.

Ε.Π. : Πως βιώσατε την πανδημία, σε δημιουργικό επίπεδο; Επηρέασε με κάποιο τρόπο, θετικό ή αρνητικό, τις μπάντες σας;

Χ.Π. : Η μπάντα μας, ή τουλάχιστον η ιδέα για την μπάντα μας, δημιουργήθηκε στην πανδημία. Βρισκόμασταν ο ένας στο σπίτι του άλλου, δοκιμάζαμε ιδέες και κάναμε σχέδια για το μέλλον. Είχαμε ανάγκη, όπως φαντάζομαι κι ο περισσότερος κόσμος τότε, για προσανατολισμό.

Προσωπικά, νιώθω πως έχω εξελιχθεί τόσο πολύ ως μουσικός και τραγουδοποιός, που πλέον δυσκολεύομαι ν' αναγνωρίσω τον εαυτό μου στα χρόνια του lockdown, κι ας μην έχει περάσει πολύς καιρός. Ήταν όμως η αρχή που χρειαζόμουν. Ο χρόνος που είχα τότε, μου έδωσε την ευκαιρία να επικεντρωθώ περισσότερο στην τέχνη και στους στόχους μου.

J. P. : Η ζωή όλων άλλαξε ριζικά στην καραντίνα, τίποτε δεν είναι ίδιο με πριν, ό, τι κι αν σημαίνει αυτό. Περάσαμε από όλα τα στάδια, θλίψη, απελπισία, φόβο, δημιουργία, ανάγκη για επαφή και παραπάνω γνώση. Ακόμη παρατηρούμε τι μας φέρνει αυτή η περίοδος και σίγουρα, έχει και μεγάλο ενδιαφέρον.

Ε.Π. : Λίγες ημέρες πριν οι Youth Valley ανακοίνωσαν την κυκλοφορία του άλμπουμ τους «Lullabies for Adults» με το πρώτο single “Hurricane” να παίζει ήδη στα ηχεία μας. Joseph, πες μας μερικά πράγματα για αυτό.

J.P. : Το ‘Lullabies For Adults’είναι το πιο σημαντικό επίτευγμα, αν μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει έτσι, της ζωής μου και είμαι πραγματικά ευτυχισμένος που είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς, των ανθρώπων που έχω την τιμή αποκαλώ και φίλους και συνδημιουργούς.

Το Hurricane -ο Τυφώνας- είναι το όνομα ενός αλόγου που πάντα υπήρχε και θα υπάρχει μέσα μας από την μέρα που γεννιόμαστε με τη μορφή αγάπης, ανθρωπιάς και τεράστιας δημιουργικής και ψυχικής δύναμης. Θα ήθελα πολύ να σκέφτομαι οτι θα μπορούσα κάποια μέρα να συναντήσω τον εαυτό-παιδί και να τον ανεβάσω πάνω στην πλάτη του Τυφώνα. Και να τους δω να τρέχουν με όλη τους τη δύναμη και να ακούσω το παιδικό γέλιο επιτέλους σε όλο του το μεγαλείο, ελεύθερο.

E.Π. : Χρήστο, μπορούμε να περιμένουμε νέα πράγματα κι από τους Glances of Bordeaux;

Χ.Π. : Σκοπεύουμε να ηχογραφήσουμε σύντομα το πρώτο μας LP! Δουλεύαμε τις ενορχηστρώσεις των καινούργιων μας τραγουδιών τον περασμένο χειμώνα και νιώθουμε πλέον έτοιμοι να μπούμε στο στούντιο και να πατήσουμε το Rec! Θα ακούσετε πολλά από αυτά την Παρασκευή!

Ε.Π : Χρήστο, Joseph, σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο και την κουβέντα μας! Εκ μέρους του Strummer Radio, σας ευχόμαστε καλή επιτυχία, κι αναμένουμε με προσμονή να ακούσουμε όσα μας επιφυλάσσετε στο μέλλον.

Οι Youth Valley είναι :

Joseph – lead vocals, guitars

Dean – drums, percussion, vocals

George – guitars

Aki Rei – guitars, vocals

Anastasis – bass

Multilink: https://linktr.ee/youthvalley

Instagram: https://www.instagram.com/youthvalleyband/

Support Make Me Happy Records :

https://make-me-happy.bandcamp.com/

Youth Valley X Glances of Bordeaux live at Death Disco

Facebook event : https://www.facebook.com/events/230123486286836