Σύνδεσέ με στα μπάσα να πάρω ανάσα

Η Εύη Παπαγιάννη, με αφορμή το επικείμενο live του Pan Pan στην Τεχνόπολη στις 22/06, επιστρέφει στην συζήτηση που είχε με τον Παναγιώτη Πανταζή (Pan Pan) στο στούντιο του Strummer Radio και την εκπομπή Dead Moon Nights.

Το αρχικό κείμενο αυτού εδώ του άρθρου γράφτηκε πολλούς μήνες πριν, σε μία ραδιοφωνική και μη σεζόν που ήταν έντονη και είχε πολλές καθοριστικές στιγμές. Ο πρώτος τίτλος ήταν «Αυτό που μας κρατάει εδώ», εμπνευσμένο από το κομμάτι «Ακουστικά στο τρένο» που είχε κυκλοφορήσει ο Pan Pan την ίδια περίοδο, κι ήταν μάλλον μια σαφής αναφορά σε αυτό που ο Παναγιώτης Πανταζής μοιάζει να κάνει καλύτερα – μουσική προσωπική, ειλικρινή, μουσική για τον ίδιο αλλά ακομπλεξάριστα ανοιχτή προς μετάληψη από το κοινό. Μουσική για τις καθημερινές αγωνίες, τις χαρές και τις απολαύσεις, δυναμική και κάπως σέξι, μουσική που μας κρατάει εδώ – ή, περισσότερο, μουσική που μας δίνει ανάσα σε μια εποχή που μοιάζει να την έχουμε ανάγκη. Το «σύνδεσε με στα μπάσα να πάρω ανάσα», ο στίχος από την πρόσφατη κυκλοφορία του Ροζ Φώτα σε συνεργασία με τον Γιάννη Αναγνωστόπουλο (aka Years of Youth ), η απόλυτη περιγραφή αυτού που μας έχει κάνει να αισθανόμαστε.

Όπως τότε, έτσι και τώρα, με αφορμή εκείνη την ραδιοφωνική συζήτηση, δοκίμασα να απαριθμήσω τις φορές που συναντήθηκα με τον Παναγιώτη Πανταζή, μουσικά, συναισθηματικά αλλά και πραγματικά - το Μαρμελάδα Κεράσι, το Detroit, Attica, το In My Room, την πρώτη φορά που τον είδα μέσα σε ένα πουκάμισο με φοίνικες στο Comicdom Con (ασύδοτο fangirling και αμήχανο «να τος, να, αυτός είναι ο Pan Pan»), τη Λαμποργκίνι του Φαντασμένιου και εκείνο το «άλμπουμ με τη φάλαινα», το πειρατικά κατεβασμένο demo του Concrete Pillow, τις ερασιτεχνικές μου μίξεις με Λένα Πλάτωνος και Stereo Nova, τις Μέρες Λατρείας, το Jokes Ate Themselves, την Φαντασμαγορία Δύο μονορούφι στη Δουκίσσης Πλακεντίας πριν γυρίσω σπίτι, ίσα για να στεγνώσουν τα δάκρυα, το Τούνελ των Echo Tides που είναι τρομακτικά πραγματικό, το live στην Αγγλικανική Εκκλησία που ήταν σαν οικογενειακή γιορτή, την τέκνο στα Πετράλωνα, τον Αόρατο Θρόνο για ξυπνητήρι, αυτό που ποτέ δεν θα συμβεί.

Δοκίμασα να αποτυπώσω χρονολογικά τις στιγμές, από το «Νυχτολούλουδο/Ημερολούλουδο» στο «Ροζ Φώτα», από τους τριάντα φίλους στη Death Disco στις τριάντα χιλιάδες ακροατές στο Spotify και την δημιουργία ενός ολόκληρου νέου, ελληνόφωνου ποπ ρεύματος. Μάντεψε, ούτε γι’ αυτό έβρισκα τις λέξεις.

Κι έπειτα σκέφτηκα να γράψω για το δικό μου αγόρι και το σορμπέ λεμόνι, το πρόσωπό μου που κολλούσα στο τζάμι του ταξί για να βλέπω όλα τα φώτα της Αθήνας, τους ανεκπλήρωτους έρωτες, τα ταξίδια με το τρένο Κομοτηνή-Θεσσαλονίκη-Αθήνα και πίσω πάλι, τα μουτζουρωμένα μάτια στον ηλεκτρικό, την αγάπη σε σύστημα Μπράιγ, τις μεγάλες συνειδητοποιήσεις στην αερογέφυρα της Λαγουμιτζή, την μελανιασμένη κοιλιά μου και την «Ανισόπεδη Ντίσκο» το καλοκαίρι που έβγαλαν από μέσα μου το θάνατο, τη χρυσόσκονη στα μάγουλα των κοριτσιών στο Gagarin, τις πέρλες στα μαλλιά της Καλλιόπης, την «Απογευματινή Πλημμύρα», τον ήλιο που σβήνει πέρα από τη νησίδα στη Συγγρού, τα ηχεία στο στούντιο που έπαιζαν τόσο δυνατά, σαν να ήθελε να φύγει από τους τοίχους η μουσική του Pan Pan και να απλωθεί πάνω από όλη την πόλη, να κάτσει πάνω στους ώμους και τα χείλη των ανθρώπων σαν «ζεστό σύννεφο» και να γλυκάνει τις ψυχές μας, να κάνει λίγο ροζ και λίγο γαλάζιες τις μέρες μας. Τουλάχιστον αυτές που μένουν μέχρι την αναχώρηση για τον επόμενο πλανήτη.

Support Pan Pan :

https://pantazis.space/

https://open.spotify.com/artist/4f9CLwNyJLXARRuRScNgOr?si=HmawhR_LSEy7k40ohv7bNA

https://panpanathens.bandcamp.com/music

Support Echo Tides :

https://open.spotify.com/artist/3UrTbGI35KEhEd7kRcsQn3?si=PgMqrBSmQO2iXN0H1fhXkA

https://echotides.bandcamp.com/music