the magnificent 7

Με αφορμή την έβδομη σεζόν της εκπομπής Dead Moon Nights, η Εύη Παπαγιάννη ζήτησε από επτά ανθρώπους που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σχετίζονται με τη μουσική, να μοιραστούν μαζί της επτά τραγούδια που τους άλλαξαν τη ζωή.

Επιμέλεια: Εύη Παπαγιάννη

Ο Άκης, που μου έμαθε να αγαπώ τον (ιταλικό) τρόμο και να δίνω σημασία στα soundtrack. Η Στέργια, που έδωσε νόημα στην trance και τους Nirvana. O Γιάννης, με το κοινό ξεκίνημα και τις σταθερά ψαγμένες μουσικές προτάσεις, σχεδόν δέκα χρόνια μετά. Η Valisia, το διαχρονικό μου αισθητικό role model. Η Δάφνη, η ψυχή και η νοσταλγία των 80s. Ο Παναγιώτης, που «έντυσε» μουσικά χιλιάδες χιλιόμετρα και τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές. Προσφάτως, ο Ηρακλής με τις ιστορίες του και έναν ολόκληρο μουσικό κόσμο που άνοιξε μπροστά μου, με αφορμή τον Fela Kuti.

Επτά άνθρωποι που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συνδέονται με τη μουσική, επτά άνθρωποι, κάποιοι εξ’ αυτών προσωπικοί φίλοι, όλοι τους όμως σημαντικοί στη δημιουργία της ταυτότητάς μου – κι ας μην το γνωρίζουν (ενίοτε).

Με αφορμή, λοιπόν, την πολύκροτη έβδομη σεζόν της εκπομπής Dead Moon Nights, ζήτησα από τον Άκη Καπράνο, την Στέργια Κάββαλου, τον Γιάννη Καντέα-Παπαδόπουλο, τη Valisia Odell, τη Δάφνη Γερογιάννη, τον Παναγιώτη Πανταζή και τον Ηρακλή Ρενιέρη να μοιραστούν μαζί μου επτά τραγούδια που τους άλλαξαν τη ζωή. Δύσκολο task, όμως τους ευχαριστώ για την ανταπόκριση και τις από καρδιάς απαντήσεις.

Άκης Καπράνος

Διονύσης Σαββόπουλος “Θαλασσογραφία”
Η πρώτη φορά που άκουσα αυτό που λέμε «ψυχεδέλεια», σε πολύ μικρή ηλικία. Δε μπορούσε να χωρέσει ο νους μου αυτό που γινόταν στο φινάλε.

Vangelis “Alpha”
Στην ΕΡΤ τότε υπήρχε η ζώνη της «Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης» όπου συνήθως έβαζαν άσχετα μεταξύ τους ντοκιμαντέρ για παιδιά, τα οποία πολλές φορές δεν είχαν σπικάζ αλλά μόνο μουσική. Αυτό το κομμάτι με έκανε να αγοράσω συνθεσάιζερ.

Goblin “Profondo Rosso”
Δεν υπήρχαν τότε αυτές οι κυκλοφορίες στα δισκάδικα, ούτε έπαιζε internet για να τις πάρεις απ’ έξω, οπότε απλά έκανα εξωτερική ηχογράφηση από την τηλεόραση σε κασσετοφωνάκι για να μπορώ να τα ακούω συνέχεια. Στο μεταξύ βλέπω όλα του Ντάριο Αρτζέντο, όσα μπορώ να βρω δηλαδή. Ακόμα δεν πρέπει να έχω περάσει τα δεκατρία.

The Beatles “Helter Skelter”
Η στιγμή που συνειδητοποιώ πως μου αρέσει ο σκληρός ήχος. Ακόμα και σήμερα πιστεύω πως δεν υπάρχουν πολλά πιο heavy κομμάτια απ’ αυτό. Από ’κει πάω στο punk και το metal.

Black Sabbath “Black Sabbath”
Κανείς δεν ξεχνάει την πρώτη φορά που το ακούει, δεν υπάρχει λόγος να γίνω περιγραφικός.

Slayer “South of heaven”
Πρώτη φορά που αισθάνομαι να με απειλεί ένα τραγούδι.

The Smiths “Panic”
Στην αρχή παθαίνω πλάκα με το μπάσιμο του κομματιού. Μετά ακούω τους στίχους. Είναι ανάμεσα στον σαρκασμό και στην απόγνωση, δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Κάπως έτσι πρέπει να γοητεύεται κανείς από τους Smiths, δεν ξέρω, με μένα έτσι έγινε πάντως.

Είναι λίγα εφτά τραγούδια!

Ο Άκης Καπράνος είναι, μεταξύ άλλων, κριτικός κινηματογράφου, μουσικός, καθηγητής, ραδιοφωνικός παραγωγός και mastermind πίσω από την μεταμεσονύχτια κινηματογραφική λέσχη «Midnight Express».
https://www.facebook.com/groups/800299236841556
http://akiskapranos.blogspot.com/

Στέργια Κάββαλου

Nirvana “Smells like teen spirit”
Με βρήκε στην εφηβεία μου σε δωμάτιο κλειδωμένο που δεν ήθελε πια να είναι παιδικό και εγώ βρήκα τη μουσική της οργής μου.

Pearl Jam “Jeremy”
Video clip στο MTV. Τότε ερωτεύτηκα τον Eddie. Κουβαλάω μέσα μου αυτή τη φωνή, αυτό το τραγούδι.

Haggard ”Requiem in D-Minor”
Με τη δύναμη αυτή της μελαγχολίας βγαίνει το λύκειο.

Manu Chao “La primavera”
Για τότε που πέταξα τα μαύρα, για την τόσο εφήμερή μου άνοιξη.

Depeche Mode “Never Let Me Down Again”
Ανοιχτός δρόμος στη δική μου χαμένη λεωφόρο και μια υπενθύμιση ότι κάποιες φορές η παρέα είναι ωραία.

Anathema “Hope”
Για την ελπίδα του «για πάντα».

My Drying Bride “The cry of mankind”
Για τη διάψευσή της.

Η Στέργια Κάββαλου είναι πεζογράφος, μεταφράστρια και συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Η πρόσφατή της συλλογή διηγημάτων «Κονέκτικατ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
https://stergiakavvalou.gr/

Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος

Έβαλε δύσκολα η Εύη. Δε φτάνει που είναι έτσι κι αλλιώς οριακά αδύνατο να ξεχωρίσεις τα τοπ αγαπημένα τραγούδια, τώρα χρειάστηκε να επιλέξω μονάχα επτά που όχι απλώς αγαπάω, αλλά κιόλας άλλαξαν τη ζωή μου. Πονάω ήδη αναλογιζόμενος πόσα κομμάτια δεν υπάρχουν παρακάτω (Rowland S. Howard και Kathleen Hanna, συγγνώμη). Εδώ, βέβαια, τίθεται κι ένα διαχρονικό ερώτημα, αλλάζει άραγε η τέχνη ζωές; Κατά τη γνώμη μου ναι, αφού χάρη ή εξαιτίας των κομματιών που ακολουθούν και γύρω από τις ακροάσεις τους συνέβησαν σημαντικές προσωπικές μεταβολές. Είτε έμπρακτες είτε πνευματικές, κυρίως το δεύτερο. Αλλαγές ωστόσο. Εξάλλου, μερικές από τις πιο έντονες στιγμές της ζωής μου σχετίζονται με τη μουσική ή προκλήθηκαν από αυτήν. Για παράδειγμα, δε θα ξεχάσω ποτέ όταν απέκτησα την ηλεκτρική κιθάρα των ονείρων μου -μια κατάμαυρη Jackson Flying V- ή όταν συγκεκριμένα πρόσωπα μεταμορφώθηκαν σε συγκεκριμένα τραγούδια ή τις ώρες που διοχετεύθηκαν για να φτιαχτεί η (υποκειμενικά) άρτια playlistμιας ραδιοφωνικής εκπομπής. Σαν αυτές που κάνει η Εύη τα τελευταία επτά χρόνια, χάρη στις οποίες κιόλας γίναμε φίλοι. Καλή σεζόν λοιπόν!

Iron Maiden “Phantom of the Opera”
Θα έχει μπόλικο metal αυτή η λίστα, you’ve been warned. Ήμουν γύρω στα 10 όταν χωρίς προφανή λόγο και σχεδόν ταυτόχρονα με τους έως σήμερα κολλητούς μου, να μια όμορφη σύμπτωση, κάτι απροσδιόριστο με έκανε να θέλω να ακούσω μια μπάντα που δεν είχα ιδέα τι με έλκυε σε εκείνη. Θα μπορούσα να ’χα βάλει πολλά άλλα κομμάτια των Iron Maiden, το ίδιο θα έκανε. Ας πούμε, θυμάμαι όλη τη μέρα που άκουσα το «Piece of Mind», το πρώτο άλμπουμ στη ζωή μου που έκατσα κυριολεκτικά και έκανα ακρόαση σε ένα πάμφθηνο discman, από τη στιγμή που το αγόρασα (Carefour Ν. Ιωνίας) μέχρι που τελείωσε και πήγα για μπάλα. To«Phantom of the Opera»όμως είναι το κομμάτι που με έχει αφήσει άναυδο μέχρι σήμερα -που οι σχέσεις μου με τους Maiden περιορίζονται σε memes- και μου ’ρχεται να ακούσω ή να παίξω για χαβαλέ. Αλλά στα 10 μου αυτό ήταν, είχα κολλήσει, χωρίς να έχω ιδέα πώς και γιατί.

Judas Priest “Victim of Changes”
Οκ, από εδώ και στο εξής δέχομαι να με λέτε χατζημεταλά, δεν ντρέπομαι για το παρελθόν μου. Χωρίς τους Judas Priest κιόλας, πραγματικά, χάνεται μεγάλο κομμάτι της εφηβείας μου. Παρότι τους έμαθα δεύτερους χρονικά, από τις πρώτες νότες του «Victim of Changes» τα πάντα είχαν κλειδώσει μέσα μου. Δε με ένοιαζε τίποτα άλλο πια, παρά να ακούω όλη μέρα μουσική και βασικά metal. Πλέον είχα και εικόνες για να με εμπνέουν: ο K. K. Downing φταίει που έφαγα κόλλημα με τις flying V, τα κουλά εξώφυλλα των άλμπουμ σπανίως μου έβγαζαν νόημα αλλά τα λάτρευα, και ο Rob Halford με το onstage performativity του να είναι ένας εντυπωσιακός γρίφος και ταυτόχρονα ό,τι πιο πωρωτικό έχω δει στο metal.

Υ.Γ.1: ’Ντάξει, δερμάτινα δεν έβαλα ποτέ, είχα δει κι εκείνο το επεισόδιο στα «Φιλαράκια» με τον Ρος, έμεινα πιστός στα τζιν μπουφάν – πάντα με άπειρα ραφτά και ένα πλάτης «Screaming for Vengeance».

Nuclear Assault “Critical Mass”
Σε κάποια φάση άρχισα να αναζητώ καινούρια πράγματα, φυσικά ψηλαφώντας στο άγνωστο – δεν ήξερα ακριβώς τι ψάχνω και την κατάλληλη στιγμή έσκασαν οι Nuclear Assault. Στοιχειώδης πολιτικός προβληματισμός, οικολογία, συνθέσεις δίχως συναγωνισμό και αδιόρατη φαντασία, είναι μερικά από τα πράγματα που λάτρεψα στους Αμερικάνους και τα οποία συνοψίζονται στο «Critical Mass». Το παίξιμο του John Connelly με επηρέασε άμεσα, ήθελα τα riff που προσπαθούσα να γράψω να μοιάζουν με τα δικά του και βασικά να σκέφτομαι ουσιαστικότερες προβληματικές μέσα από τη μουσική. Φυσικά, με την επιφανειακότητα που συνήθως θίγει ζητήματα το metal και οι εφηβικές παρορμήσεις, τα οποία βρίσκονται μέσα μου ως διάθεση έως σήμερα. Στους Nuclear Assault και το crossover thrash, γενικότερα, χρωστάω την αύξηση της συναναστροφής μου με το punk, εκεί όπου γεννήθηκε μια νέα πηγή ιδεών, ορμής και ανεξάντλητης ενέργειας.

Υ.Γ.2: Αδιαφορώ που θα φλεξάρω άσχημα αυτή τη στιγμή, αλλά μία από τις λιγοστές φορές που ’χω νιώσει περήφανος για τον εαυτό μου, ήταν όταν ο ντράμερ της μπάντας, ο Glenn Evans, έκανε like και επαινετικό σχόλιο σε βίντεο της μπάντας μας, από μια συναυλία στο An όπου διασκευάζαμε το «Game Over». Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω, όση μικρή σημασία κι αν έχει.

Αδιέξοδο “38 χιλιοστά”
Δε θέλω να επεκταθώ ιδιαίτερα εδώ. Θα σημειώσω μόνο πως για ένα 15χρονο που μεγάλωνε μόνη της η μητέρα του, μαζί με την αδερφή του, μετά τον Δεκέμβρη του ’08 αυτό ήταν το μοναδικό τραγούδι που έβγαζε νόημα για αρκετό καιρό. Ήταν ένα διάστημα που το διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων κάτω από το θρανίο έγινε καθημερινή ασχολία, ήταν η εποχή που φιλίες δυνάμωσαν και παρέα πηγαίναμε σε πρόβες και πορείες.

Siouxsie and the Banshees “Placebo Effect”
Για χάρη των Offspring κατέβηκα πρώτη φορά στη Μαλακάσα το καλοκαίρι του 2008. Πριν από αυτούς θα εμφανιζόταν η Siouxsie Sioux, χωρίς τους Banshees, αλλά με το ρεπερτόριό τους στο set της. «Μια παλιά τραγουδίστρια είναι, καλή» αποκρίθηκε απλά η παρέα των ενηλίκων που προθυμοποιήθηκε να με πάει στο TerraVibe, όταν ρώτησα τι παίζει με την μπάντα που βγαίνει πριν από τους headliners. Τα φώτα σβήνουν κι ακούγεται ξαφνικά το μπάσο της εισαγωγής του «Israel». Η Siouxsie βγαίνει, φορώντας το γνωστό αποστομωτικό μακιγιάζ της, λίγοι από το κοινό μπροστά παραληρούν και… το ρεύμα κόβεται. Εμφανώς απογοητευμένη η Βρετανίδα ανασυντάσσεται και ξεκινά από την αρχή. Αυτή η ανάμνηση ήρθε μετά από λίγα χρόνια που ανακάλυψα αυτόνομα πια τους Banshees, στην post punk περίοδό μου (sic), χαρούμενος που τουλάχιστον είχα ακούσει τη Siouxsie ζωντανά. Το «Placebo Effect» είναι το αγαπημένο μου τραγούδι της μπάντας και εκείνο που με έκανε να κόψω δεκάδες φορές τα δάχτυλά μου στις χορδές προσπαθώντας να καταλάβω πώς διάολο έπαιζε αυτό το intro riff ο μάστορας John McGeoch. (Ακόμα δεν τα έχω καταφέρει).

Τρύπες “Ακούω την αγάπη”
Εδώ, τώρα, είναι δύσκολο να αποφευχθούν οι συναισθηματισμοί, για αυτό θα προσπαθήσω να μη χρησιμοποιήσω κανέναν. Η μάνα μου μού πήρε δώρο κάποια στιγμή το boxset«1985-2000: Ένα Ταξίδι Που Ποτέ Δεν Τελειώνει», απλούστατα γιατί της άρεσαν πολύ οι Τρύπες και θεωρούσε -εύλογα- πως θα μου άρεσαν και εμένα. Στη χειρότερη, θα ’χαμε μια υπέροχη κασετίνα στη δισκοθήκη, μικρό το κακό. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι ήταν να ακούω και τα 3 CD μπρος-πίσω όλο το βράδυ, μέχρι που με πήρε ο ύπνος. Όσο για το «Ακούω την Αγάπη» τα λέει όλα το τραγούδι, δεν τολμάω να πω τίποτα.

Υ.Γ.3: Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος ήταν, επίσης, τεράστια μουσική επιρροή κι ας μην κατάφερα φυσικά να γράψω κάτι της προκοπής ή να παίξω σαν κι αυτόν όσο κι αν έλιωνα με τις ώρες. Δε θα ξεχάσω, επίσης, πώς έτρεμα σαν το φύλλο όταν μου ζητήθηκε από το περιοδικό να του πάρω συνέντευξη, 9 χρόνια από την πρώτη φορά που έπαιξε στο στερεοφωνικό η κασετίνα. Προφανώς, σε κάποια πράγματα παραμένεις 15 όσο κι αν περνά ο χρόνος.

The Pogues “A pair of brown eyes”
Η τελευταία επιλογή αυτής της λίστας είναι μια πενιχρή απόπειρα να συμπεριλάβω πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα· την αγάπη μου για τη μουσική παράδοση της Ιρλανδίας (από τη Margaret Barry έως τη Lisa O’ Neill), τον δρόμο που άνοιξε να ανακαλύψω «δικά μας» folk δείγματα, την επιθυμία να παίξω μαντολίνο (που υλοποιήθηκε με τη μορφή μπαγλαμά) και τη ζεστή γωνιά που ’χουν στην καρδιά μου τραγούδια που λέγονται με ανοιγμένα τα χέρια και με μια φωνή μεταξύ αγνώστων.

Ο Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος είναι, εκτός από φανατικός της Λίβερπουλ και της μπύρας Guinness, κριτικός κινηματογράφου στο περιοδικό Αθηνόραμα και μέλος της ομάδας παραγωγής του φεστιβάλ κινηματογράφου Zagoriwood.
https://www.athinorama.gr/authors/author.aspx?authorid=234&cp=1

Valisia Odell

Ultravox “We Stand Alone”
Από τα πρώτα new wave συγκροτήματα που έχω ακούσει κι έπαθα εμμονή η οποία εξακολουθεί μέχρι σήμερα. Θεωρώ ότι το Rage In Eden είναι το magnum opus των Ultravox και το συγκεκριμένο κομμάτι με τη χαρακτηριστικά πομπώδη φωνή του Midge Ure μου προκαλεί ανατριχίλες.

Ultravox (John Foxx) “I Want to be a Machine”
Νομίζω ότι η προηγούμενη αναφορά μου δηλώνει ξεκάθαρα την προτίμηση μου στην Midge Ure εποχή των Ultravox αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω το μεγαλείο του John Foxx. Από το πρώτο τους album “Ultravox!”, το I Want to be a Machine είναι μία έντονη επτάλεπτη διαδικασία ανάδυσης όλων των ειδών των συναισθημάτων και εικόνων.

Talk Talk “Living In Another World”
Ποτέ μου δε βαριέμαι το Living In Another World. Ένας δραματικός συνδυασμός φωνητικών, κρουστών και keyboards που προσδίδουν στο κομμάτι έναν στροβιλιστικό χαρακτήρα που σε στοιχειώνει.

Chris and Cosey “Heartbeat”
Αγαπώ πολύ τους Throbbing Gristle αλλά ακόμα περισσότερο αγαπώ, μάλλον λατρεύω τους Chris and Cosey. Στοιχεία synth pop, industrial και experimental που υποκρύπτουν μια απειλή. Τι καλύτερο θα μπορούσα να ζητήσω…

John Carpenter “Christine”
Όταν είσαι μανιακός με την ηλεκτρονική μουσική και με τις 80s horror ταινίες είναι αδύνατο να μην είσαι fan του John Carpenter. Επιβλητικό, απόκοσμο και με την απαραίτητη δόση cult.

Ami Marie “Zartbitter”
Ο συνδυασμός minimal wave με oriental στοιχεία απλά με δαιμονίζει και το Zartbitter εκπροσωπεί αυτό το πάντρεμα απόλυτα.

Los Iniciados “Soy El Vacío”
Μία ακόμα τεράστια αδυναμία μου είναι η ισπανική new wave. Οι Los Iniciados είναι απλά obscure pure synth at its best. (Συγγνώμη, δεν ήξερα πώς να το γράψω στα ελληνικά, ούπσιιιιι)

H Valisia Odell είναι μουσικός, dj και απαραίτητο έτερον ήμισυ του σχήματος Strawberry Pills και του fashion brand 2WO+1NE=2
https://strawberrypills.bandcamp.com/ 
https://2plus1equals2.com/

Δάφνη Γερογιάννη

Τα τραγούδια που υπήρξαν σημαντικά για μένα είναι αυτά που όποια στιγμή και να τα ακούσω με βάζουν σε μία ιδιαίτερα φορτισμένη συγκινησιακή κατάσταση. Είναι αυτά που στις μεγάλες δυσκολίες με βοηθάνε “να το πάρω αλλιώς”. Κάπου διάβασα ότι “όταν είμαστε ευτυχισμένοι απολαμβάνουμε τη μουσική, όταν είμαστε θλιμμένοι κατανοούμε τους στίχους”. Στα περισσότερα από τα παρακάτω κομμάτια αυτό που με έχει δέσει μαζί τους είναι κάποιος στίχος που μιλάει κατ’ ευθείαν στην καρδιά μου…

Sisters of Mercy “Heartland”
“My Heart My Flame, My Heart My Road”. Αυτός ο στίχος λειτουργεί πάντα σαν ένα είδος mantra για μένα. Σε αντίξοες καταστάσεις και μπροστά σε δύσκολες αποφάσεις, μου θυμίζει πάντα ποιό είναι το κλειδί σύμφωνα με το οποίο έχω αποφασίσει να πορευτώ πάνω στον πλανήτη Γη.

Placebo “A Million Little Pieces”
“Whenever I was feeling wrong I used to go and write a song from my heart”. Ο στίχος αυτός συνδέεται φυσικά με τον προηγούμενο, και περιγράφει σχεδόν απόλυτα την αιτία και τον τρόπο που φτάνω να γράψω ένα κομμάτι.

David Bowie “After All”
Το κρυφό διαμάντι του album “The Man Who Sold the World”. Πέρα από τη γοτθική του ατμόσφαιρα σε ρυθμό waltz που με γοητεύει, είναι και αυτό το “Some people are marching together and some on their own Quite alone Others are running The smaller ones crawl But some sit in silence They're just older children That's all”

The Clash “Guns of Brixton”
Reggae επιρροές που αντικατοπτρίζουν την κουλτούρα της περιοχής, σε συνδυασμό με αυτό το απόλυτα ηρωικό “You can crush us, You can bruise us, But you'll have to answer to…” Εκτός από το ότι το Brixton είναι η γενέτειρα του Bowie (που αυτό μου κάνει κάτι από μόνο του), είναι επίσης και η πιο αγαπημένη μου περιοχή περιπλάνησης στο Λονδίνο.

Bauhaus “The Passion of Lovers”
“She breaks her heart Just a little too much…” Το απόλυτα προσωπικό μου βίωμα…

Nick Cave & the Bad Seeds “Do You Love Me?”
Αγαπημένος Cave και δύσκολο να διαλέξεις… Αφιερωμένο σε όσους ήταν τυχεροί να βιώσουν την ένταση, τη φλόγα, την έκσταση, αλλά και τη συντριβή και τον πόνο στην απουσία… όταν καίγεται η ψυχή σου και αφήνει αυτήν την ανεξίτηλη ουλή χαραγμένη στη καρδιά… “Our love-lines grew hopelessly tangled”.

Beethoven's Symphonie No 7, Op. 92-2, Allegretto
Χωρίς στίχους, και χωρίς λόγια να το περιγράψω… απλά Heartbreaking.

Η Δάφνη Γερογιάννη είναι μουσικός και τραγουδίστρια, ιδρυτικό μέλος των ιστορικών Alive She Died, Trespass και Atria/Atria the band.
https://www.facebook.com/aboutdaphne/
https://www.daphnegerogianni.com/

Παναγιώτης Πανταζής

FFC “Πισώπλατα”
Eίχα περάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι να μαθαίνω απ’ έξω ακόμη και τις ανάσες στο “Ο δίσκος που διαφημίζεται” των Ημισκουμπρίων και μπαίνοντας στην 1η λυκείου ήθελα να ακούσω “πιο σοβαρό ελληνικό χιπ χοπ”. Βρήκα και αντέγραψα μια κασέτα από έναν συμμαθητή που την είχε αντιγράψει από κάποιον από τα αγγλικά του που την είχε αντιγράψει από κάποιον φίλο του από άλλο σχολείο. Το πρώτο κομμάτι που έπαιξε μετά το ίντρο μπήκε με ένα μονότονο μπάσο και ένα πιάνο σε λούπα και μετά το μπιτ με τα σκρατς. Αυτό ήταν, εκεί είπα “θέλω κι εγώ”.

Bαβυλώνα “Παράφρων”
Ίδια περίοδος, αλλά αυτή τη φορά είχα στα χέρια μου το cd από άλλο φίλο για να το αντιγράψω σε κασέτα. Μου είχαν εξάψει την περιέργεια τα ιδιαίτερα σκίτσα με τους χαρακτήρες με τα περίεργα ονόματα στο εσώφυλλο, αλλά αυτό που ένιωσα όταν έβαλα τα ακουστικά στο δωμάτιό μου, μετά το σχολείο, ήταν να σκοτεινιάζει ενώ ήταν μεσημέρι και να νιώθω βρώμικος και αλητάμπουρας, ενώ ήμουν ένας προβλεπέ φλωράκος. Οι ρόλοι απόκληρων της κοινωνίας που υπηρετούσαν οι MCs, τα σκονισμένα beat, οι περίεργες φωνές ήταν μαγικά για ένα 15χρονο παιδί. Το άλμπουμ συνολικά λειτουργούσε σαν χιπ χοπ όπερα και τότε πρωτοκατάλαβα ότι μπορείς να γίνεσαι κάποιος άλλος όταν κάνεις τέχνη.

Beastie Boys “Root down”
Ακόμη στα τέλη των 90s, ο Βουρλιώτης των Going Through με κούραζε ως MC και δε μπόρεσα ποτέ να ακούσω την μουσική του, αλλά αυτά που έβαζε ως VJ στην εκπομπή του στο Mad ήταν σχολείο. Το video από κάποια live version του Root Down ηταν σοκ, όλοι έμοιαζαν τόσο ζωντανοί και χαρούμενοι και οι Beasties ήταν οι μαέστροι της ευτυχίας τους. Πήρα ό,τι cd βρήκα να έχει το κομμάτι μέσα, κανένα δεν το είχε έτσι ακριβώς, παρόλα αυτά το αγάπησα, κι όταν μετά από χρόνια είχα πρόσβαση στο ίντερνετ, ήταν από τα πρώτα πράγματα που αναζήτησα. Ο θάνατος του MCA το 2012 ήταν μάλλον ο θάνατος διάσημου ανθρώπου που με στεναχώρησε περισσότερο από ποτέ.

Radiohead “Packt like sardines in a crushd tin box”
Δεν είχα ασχοληθεί ιδιαιτέρως με τους Radiohead ως τότε γιατί δεν είχα κάποια σχέση με κιθαριστική μουσική, κι έτσι δεν είχα καταλάβει το μέγεθος της καταστροφής που είχε βρει τους μισούς φανς της μπάντας όταν έβγαλαν το Kid A σοκάροντας το μουσικό σύμπαν. Όταν όμως ένας συμφοιτητής μου, που με προμήθευε πάντα με καλή μη χιπ χοπ μουσική, μου το έδωσε να το ακούσω σκέφτηκα πως θα μπορούσα να του δώσω μια ευκαιρία. Μην τα πολυλογώ, είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες, και τα κρουστά στην αρχή του packt like sardines μέχρι σήμερα μου φέρνουν σε κάθε ακρόαση την ίδια ολοκληρωτική ευχαρίστηση. Για την ιστορία Hail to the thief > in rainbows > amnesiac > kid a > ok computer, και κάπου ανάμεσά τους περιφέρεται αναλόγως τη διάθεση το moon shaped pool.

Godspeed You! Black Emperor “Sleep”
Φοιτητές στον Βόλο, στο αυτοκίνητο του Γιάννη, κολλητού και bandmate τα τελευταία χρόνια στα Echo Τides, επιστρέφοντας απόγευμα από μπάνιο στην Άφησο και έβαλε το Sleep να παίξει. Ένιωσα πως έλιωνε ο ουρανός και εμείς μαζί, δεν καταλάβαινα αν ακούω κιθάρες ή κάποια σοπράνο με distortion (κιθάρες άκουγα), δεν χωρούσε το μυαλό μου πώς γίνεται να φτιάξει κάποιος ένα κομμάτι 23 λεπτά και να τελειώνει και να θες να το ακούσεις στο repeat. Τεράστια μπάντα, τεράστια αγάπη - στο live τους το 18(;) στην Ιερά Οδό έκλαψα με το riff του Mladic απλώς και μόνο από την τελειότητα.

Burial “Raver”
Το Untrue ως άλμπουμ ήταν σοκ συνολικά. Ακόμη κι αν δεν έχω ακούσει όλα τα μουσικά είδη που έχουν υπάρξει ποτέ, νιώθω ότι μπορώ να υποψιαστώ τα πλαίσια στα οποία μπορούν να κινηθούν. Όταν άκουσα όμως Burial πρώτη φορά, ήταν σα να βλέπω ένα νέο χρώμα. Κι αν το beat του Archangel μου άλλαξε τη ζωή, το Raver μου έκανε παρέα για έναν ολόκληρο χρόνο όταν γύριζα σπίτι, κι αυτό δεν είναι λίγο.

Portishead “Machine Gun”
Είχα τεράστια περιέργεια για το τι θα έβγαζαν οι αγαπημένοι μου Portishead μετά από 11 χρόνια απουσίας. Το Third το αγάπησα από τους πρώτους ήχους του. Η διάθεση να δώσουν κάτι διαφορετικό από αυτό που τους έβαλε στο πάνθεον θα ήταν κάτι αξιοσέβαστο. Εκείνοι όμως το πήγαν λίγο παραπέρα. Το Μachine Gun είναι θρησκευτική εμπειρία. Τόσο γυμνό, τόσο απλό, κι όμως υψώνεται γιγάντιο. Είναι άδικο για κάτι τόσο ωμό να χρησιμοποιούνται λυρικά σχήματα για την περιγραφή του, γι' αυτό θα μείνω στον πρώτο χαρακτηρισμό: είναι ωμό.

Ο Παναγιώτης Πανταζής είναι δημιουργός κόμικς και εικονογράφος, μέλος των Echo Tides και, ως Pan Pan προσφάτως μας έχει κάνει να παραμιλάμε λέγοντας «Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα».
http://pantazis.space/
https://panpanathens.bandcamp.com/

Ηρακλής Ρενιέρης _ cineaste

Αmon Duul II “Kanaan” - από πειρατικές κασέτες σε παζάρι στα Προπύλαια.

Caravan “Winter Wine” - από τον soulmate Τάσο Μ. στη Μάνδρα.

Fela Kuti “Water No Get Enemy” - σε ένα αυτοσχέδιο αφρικανικό meeting bar κοντά στο Πεδίο του Άρεως.

Isaac Hayes “Disco Connection” - από τηλεοπτικό διάλειμμα σε ποδοσφαιρικό αγώνα.

Normil Hawaiians “Yellow Rain” - από τον Αιμίλιο Κατσούρη στον Ήχο.

Suicide “Ghostrider” - από τον Μπάμπη, γιο του σπιτονοικοκύρη μας στο Περιστέρι (Sex Pistols άκουσα μετά).

Wipers “When Its Over” - από κασέτα στην Art Nouveaux του Νίκου Κοντογούρη.

Ο Ηρακλής Ρενιέρης είναι, πρωτίστως, μία κινητή εγκυκλοπαίδεια. Υπεύθυνος για τη δημιουργία και κυκλοφορία του φανζίν «Το Κτήνος», dj για σχεδόν τρεις δεκαετίες, ραδιοφωνικός παραγωγός και πολλά πολλά ακόμη.
https://www.mixcloud.com/bwana23/
https://strummerradio.com/index.php/producers/...bwana

Ακούτε την 7^η σεζόν της εκπομπής Dead Moon Nights 
κάθε Κυριακή στις 18:00,
ή σε επανάληψη στο mixcloud
 https://www. mixcloud. com/DeadMoonNightsRadioShow/