Songs of experience

αγάπη, ποίηση, αλήθεια, σεβασμός και …. Στέρεο Νόβα

κοίταξε, ο ήλιος αρχίζει να δύει

δε θα χαθούμε, ένας δρόμος ανοίγει

έι, σε σένα μιλάω, δείξε μας το πιο καλό σου σημάδι

κι έλα μαζί μας γιατί είναι Σάββατο βράδυ

Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ

Ο ήλιος είχε ήδη δύσει, η ζέστη κάπως κοπάσει, αλλά η προσμονή για το πολυπόθητο reunion της μπάντας που χαρτογράφησε τις νεανικές προσδοκίες, ελπίδες, ματαιώσεις κάποιων από εμάς – ιδίως όσους δεν είχαν ξαναδεί τους Στέρεο Νόβα μετά τη διάλυσή τους, κάπου στα τέλη του ’90 – ήταν αμείωτη. 11.15 έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή του release festival, σε μια άλλη πλατεία, ο Κωνσταντίνος Βήτα και ο Μιχάλης Δέλτα, με στολές εργασίας, βγαλμένοι λες από ένα μεταμοντέρνο τοπίο των αστικών μας ονείρων, και δεν απογοήτευσαν.

Σα δροσερό αεράκι μας ταξίδεψαν σε μια διαδρομή που τα είχε όλα: αγαπημένα τραγούδια, πειραματισμούς, ισορροπημένο σετ, στίχους που 25 - 30 χρόνια μετά παραμένουν επίκαιροι, αλλά πάνω από όλα, ζεστασιά – αυτό τον θερμό εναγκαλισμό για όσους και όσες συνεχίζουν να αναρωτώνται, να εκφράζονται, να χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις, να ονειρεύονται με τα ίδια χρώματα, να φοβούνται, να ξεμακραίνουν, αλλά να επιστρέφουν σε αυτά που τους ενώνουν: αγάπη, ποίηση, αλήθεια, σεβασμός και …. Στέρεο Νόβα.

Τον παλμό για το ταξίδι στις αναμνήσεις το έδωσε το χαρακτηριστικό πιάνο από τη Νέα Ζωή. Για όσους η μέρα άρχιζε ή συνεχίζει να αρχίζει με ένα από τα ασθμαίνοντα λεωφορεία που διαπερνάνε τα προάστια, στριμωγμένοι ανάμεσα στις ενδιάμεσες στάσεις, τις επιθυμίες, τις κλεμμένες συνομιλίες, την αφόρητη ζέστη, αλλά πάνω από όλα τον χρόνο, που μας βαραίνει όλους διαφορετικά, πρόκειται για μια γνώριμη διαδρομή. Η πορεία είναι σταθερή – ένας κύκλος με ένα κλεμμένο ποδήλατο με αποσκευές ωραία πράγματα, δεμένοι σε ένα σύστημα που κανείς δεν καταλαβαίνει. 3.000 μέρες – η ζωή κοστίζει ακριβά, ανάμεσα σε ένα διαλυμένο παζλ, σχέσεις εξουσίας και ηλίθια αστεία.

Ανάμεσα στα τραγούδια από το αγαπημένο ντεμπούτο τους, τη ντισκολάτα, τον ασύρματο κόσμο, παρεμβλήθηκαν και τραγούδια από τον ουρανό, την νέα κυκλοφορία τους. Δεν τα ξέρω ακόμα, για αυτό δεν μπορώ να πω ότι τα αγαπώ όσο αυτά τα παλιά, που άκουσα πειραγμένα αυτό το ζεστό καλοκαίρι, αλλά πάλι η λέξη αγάπη διαφεύγει, θυμίζει γυμνάσιο. Μόνη παράλειψη? Αυτό το διάκενο του εξώστη από όπου γλιστρούν οι προσευχές και σαν πουλιά ταξιδεύουν μακριά – όπως ίσως και οι αναμνήσεις μας. Ακούγοντας τους Στέρεο Νόβα τόσα χρόνια μετά ήταν ένα συγκινητικό ταξίδι: από τα χρόνια της αθωότητας στα χρόνια της εμπειρίας – τα τραγούδια τους, σάουντρακ στην ενηλικίωσή μας.

φωτογραφίες: Νίκος Sonick Μπίρμπας

Εύη Μπίρμπα

(with grace)